Ghibran Haidar
Pagi. Matahari belum naik sepenuhnya. Langit masih sendu macam perasaan Azfar sekarang.
Kami bertiga sudah duduk di port biasa iaitu kedai mamak hujung simpang, meja belakang sekali, bawah kipas berkeriuk yang berpusing macam tak ikhlas.
Reza duduk paling hujung. Azfar tengah. Aku paling dekat dengan kaunter roti canai.
Tangan Azfar pegang cawan teh tarik. Tak minum pun. Mata dia pandang buih atas minuman itu macam nampak masa depan yang gelap.
Aku kunyah roti sardin sambil mata jeling Azfar yang berdrama pagi-pagi.
"Weh..." suara Azfar perlahan. "Tinggal tujuh hari saja."
Aku tengok dia. Reza angkat kening.
"Tujuh hari apa?" Reza tanya, pura-pura lupa.
Azfar letak cawan atas meja. "Tujuh hari lagi kau akan berambus dari hidup kami."
Reza senyum sipi. "Aku kahwinlah, bukannya mampus."
"Sama saja!" Azfar balas. "Lepas ni kau tak ada. Rumah tinggal dua ekor. Kau takkan balik dah. Takkan lepak mamak dah. Takkan berak pintu tak tutup sambil sembang... sial weh aku sedih!"
Aku gelak besar sampai air roti sardin keluar hidung.
"Weh tolong! Berak pintu terbuka tu bukan satu kenangan yang patut kau banggakan, Azfar! Kau ada masalah jiwa dari dulu."
Reza angkat tangan. "Relakslah. Aku pindah rumah sebab kahwin. Bukan tukar planet. Lepas kahwin pun boleh lepak."
"Boleh lepaklah konon... nanti tengah minum teh ais, bini kau call..."
Azfar buat suara perempuan: "'Sayang... balik sekarang. Anak muntah atas karpet!'"
Aku sambung. "Kau baru letak roti canai atas pinggan, terus bangun dengan air mata. Tak sempat cecah kari!"
Reza geleng kepala sambil gelak kecil. "Dua ekor ni memang tak guna."
Azfar letak tangan atas dada. "Aku sayang kau, bro... kau kahwin nanti, aku rasa macam aku kehilangan pasangan..."
Aku jeling Azfar. "Weh, aku ingat aku third wheel dalam RAG ni. Rupanya aku yang menumpang hubungan korang ke?"
Reza tepuk meja sambil gelak. Pelayan kedai Mamak lalu belakang kami buat tak nampak. Muka dia pun sudah kenal perangai kami.
Aku sedut teh ais, letak cawan, pandang Reza balik.
"Tapi serius bro... jangan buat anak cepat sangat. Kau buat anak minggu pertama lepas nikah, minggu kedua sudah tak keluar rumah. Lepas tu terus sunyi. Mamak ni jadi tempat kenangan."
Azfar sambung loyar buruk. "Kau tengah goreng nugget baby, tiba-tiba rindu aku."
Reza angkat cawan, tengok kami dengan muka menyampah. "Kalau korang rindu aku sangat... nanti aku pasang CCTV dalam rumah. Korang boleh tengok aku basuh baju."
"Mampus!" aku dan Azfar serentak.
Kami semua gelak. Gelak kuat. Gelak macam hari ini hari terakhir kami bertiga ada sekali dan dalam gelak itu... aku tahu, satu bab dalam hidup RAG bakal tamat.
Aku suap roti canai suku terakhir sambil mata masih jeling Reza.
"Weh... kau nikah minggu depan... tapi kenapa tak buat majlis langsung?"
Azfar angguk kuat. "Betul. Aku nak pakai baju Melayu warna purple, tapi kau tak bagi peluang langsung."
"Eh, seriuslah Reza..." Aku letak cawan. "Kau kahwin senyap gila macam kahwin lari."
"Apa, bajet tak cukup ke? Kau kedekut ke sebenarnya?"
Reza pandang aku senyap lima saat. Lepas itu dia senyum. Senyum kosong. Senyum yang aku sudah kenal, senyum yang cover luka.
Dia letak cawan perlahan. Jari dia usap garis atas meja.
"Korang tak ingat ke... kita semua ni anak yatim piatu."
Sunyi.
Azfar tak bersuara. Aku sendiri terkunci. Reza sambung, suara dia perlahan tapu setiap patah itu macam tikam dada.
"Aku tak ada mak ayah. Tak ada adik-beradik. Tak ada sesiapa pun nak datang majlis kalau aku buat."
"Si Rissa pun sama... dia kahwin guna wali hakim sebab ayah dia sudah lama tak ada."
Azfar tunduk. Jemari dia main plastik straw. Tak pandang siapa-siapa. Aku rasa dada aku ditekan.
"Maaflah aku sembang pasal majlis tadi... aku lupa."
Reza geleng kepala. "Tak payah minta maaf. Aku okay. Betul. Bukan tak nak buat majlis cuma... aku tak nak rasa kosong masa salam dengan kerusi kosong."
Azfar tarik nafas. "Kau ada kami..."
Reza senyum kecil. "Tu sebab aku nak nikah simple tapi lepas nikah, korang tetap ada.Korang tak payah panggil aku suami orang. Aku masih Reza. Pensyarah bijak. Sahabat celaka korang."
Aku tunduk. Suara aku tersekat sikit. "Aku pun tak ada keluarga tapi aku rasa... rumah kita ni sudah cukup jadi majlis. Tempat aku jumpa korang. Tempat kita survive. Tempat kita jadi manusia."
Reza dan Azfar angguk perlahan. Pelayam Mamak lalu bawa teh ais tambahan. Kami bertiga diam tapi dalam diam itu... ada suara yang semua faham.
"Kita tak ada keluarga, tapi kita ada satu sama lain."
Dan kadang-kadang, itu lebih dari cukup. Sunyi kejap lepas babak deep tadi. Aku masih pegang cawan teh ais yang sudah cair. Reza pandang meja. Azfar... pun nampak macam tengah fikir benda berat.
Tapi...
"Weh..." suara Azfar perlahan. "Kau tahu tak, Reza... lepas kau kahwin nanti, kau akan tengok Rissa keluar bilik air pakai tuala saja setiap hari..."
Reza angkat kening. Aku terus angkat kepala.
"Azfar... jangan start."
Tapi Azfar terus. "Rambut dia masih basah. Air meleleh kat tengkuk dia. Tuala tu pendek sikit. Kau tengah duduk atas sofa pakai boxer saja..."
"KAU GILA KE CERITA KAT SINI?!" Reza letak tangan atas meja.
Aku tak tahan gelak. "Weh celaka betul otak kau Azfar!"
Azfar sengih jahat. Muka puas. "Masa tu... kau tak sempat minum kopi. Kau terus tarik dia masuk dapur... guna meja dapur, Reza. Meja itulah saksi cinta halal kau."
Reza terus maki. "SIALLAH KAU! Bini aku kot! Aku lempang kau dengan sandal aku ni!"
Aku sudah pegang perut. Air teh ais aku tumpah sikit. "Azfar... sumpah aku benci otak kau tapi aku suka cerita tu."
Azfar buat gaya angkat tangan macam orang khutbah. "Aku cuma bayangkan masa depan yang suci dan penuh nikmat rumah tangga."
Reza baling straw plastik ke arah Azfar. Kena dahi dia. "Lain kali jangan visualkan bakal isteri aku pakai tuala, sial!"
Azfar sengih. "Relakslah. Bukan aku nak join. Aku support moral saja."
Aku terus terguling ke sebelah. Ketawa sampai suara hilang. Reza muka merah tapi hujung bibir dia senyum juga. Dia pun tak mampu lawan azab mulut Azfar.
Aku baru nak reda ketawa pasal towel Rissa, tapi tiba-tiba satu idea gila masuk dalam otak aku. Aku angkat tangan. Tunjuk jari ke arah Reza.
"Weh... aku nak ingatkan satu benda penting."
Reza jeling. "Apa lagi? Nak bahan aku pasal meja dapur ke?"
Aku angkat tangan gaya serius. Azfar senyum sudah mula tahan gelak. "Untuk lima tahun pertama... JANGAN buat anak dulu."
Reza terus berhenti kunyah. "HAH?!"
"LIMA TAHUN? Kepala hotak kau, Ghibran! Apa kau ingat aku nak honeymoon guna jadual kementerian ke?!"
Aku angkat bahu selamba. "Aku cuma nasihat. Pakai protection. Enjoy dulu dengan isteri. Lepas lima tahun baru buat team bola."
Azfar sudah gelak sampai tepuk meja. "Betul weh! Lima tahun tu tempoh bonding. Kau kena enjoy dulu dengan kami berdua... baru kau buat anak dengan Rissa."
Reza baling straw teh ais ke muka Azfar. "Korang berdua ni boleh mampus."
Azfar ketawa makin besar. "Kalau kau buat anak cepat sangat... kau tak boleh lepak mamak. Tak boleh keluar tengok wayang. Tak boleh main Dota tapi yang paling penting kau tak boleh sembang lucah pasal isteri sendiri dengan kami lagi."
Aku sambung. "Kau nanti jadi ayah ayah... pakai singlet, marah anak main telefon waktu Maghrib..."
Reza tenung kami lama. "Aku sumpah, majlis kahwin aku nanti... aku takkan jemput."
"Boleh saja tak jemput..." Azfar sengih. "Tapi nanti bila malam pertama kau gugup, ingat saja nasihat kami kat kedai mamak ni."
Reza bangun. "Cukup. Balik. Sebelum aku gigit meja."
Kami semua gelak. Gelak sampai pelayan kedai mamak sebelah pun angkat muka.
Dan aku tahu... ini mungkin antara pagi terakhir kami bertiga duduk macam ini. Sembang celaka, loyar buruk, tapi penuh kasih tak bersyarat.
Reza baru duduk semula, tarik nafas panjang lepas kena bahan nonstop. Aku tengah hirup sisa teh ais cair, Azfar tiba-tiba buka mulut. Nada dia perlahan tapi muka dia macam nak announce sesuatu yang besar.
"Weh..."
Aku dan Reza toleh. "Semalam... aku sudah lamar Helena."
Teh ais aku tersembur. "APA?!"
Reza pun ternganga. "Kau buat apa?! Bila?! Kat mana?!"
Azfar sengih. Senyum slow-motion sambil main straw. "Dalam rumah dia. Aku bagi cincin. Cincin betul tau. Bukan cincin Shopee. Dia pakai. Tak tolak."
Aku ternganga. Reza terus tepuk meja. "Buaya yang dulu gatal sampai mak guard pun kena goda... sekarang sudah cop Helena pakai cincin?!"
"WEH APA JADI DENGAN DUNIA?!"
Azfar angkat bahu. "Aku sudah jumpa orang yang buat aku nak berubah. Plan dalam setahun kot nak kahwin. Kumpul duit dulu. Taknak bagi Helena hidup susah."
Aku pandang dia lama. Lepas itu aku pandang Reza. "Korang dua-dua... nak tinggalkan aku?"
Reza gelak. "Taklah weh..."
Aku letak tangan atas dada. "Seorang kahwin minggu depan. Seorang lamar awek dah. Aku saja tinggal. Buaya liar tanpa empangan kasih."
Azfar ketawa besar. "Kau jangan risau. Kami akan datang melawat buaya tua dalam hutan nanti."
"Mampus kau." Aku pura-pura sedih. "Lepas ni aku beraya sorang. Tak ada siapa nak gaduh remote TV. Tak ada siapa nak share air teh ais tiga orang." Tak ada siapa nak buat lawak lucah waktu sahur..."
Reza geleng kepala. "Eh celaka. Kau yang selalu start!"
Kami semua gelak tapi dalam gelak itu... aku rasa ada sesuatu yang berubah.
"Serius weh... aku happy untuk korang tapi kalau satu hari nanti aku jadi gila balik jangan tinggal aku."
Azfar tepuk bahu aku. "Kami takkan tinggal. Kami kahwin, bukan pindah planet."
Reza angguk. "RAG sampai mati."
Dan kami angkat gelas. Tiga cawan. Tiga kepala. Tiga jiwa yang teruk tapi setia.
Kami semua senyap sekejap. Angin pagi sudah mula panas sikit tapi dalam hati aku rasa damai.
"Tapi... Bro..." Reza pandang aku. Muka tenang tapi aku tahu ayat dia pasti celaka.
"Siapa suruh kau bunuh Elvina?"
Azfar terbatuk. Aku tenung Reza.
"Sekarang kau sedih sunyi... padan muka. Kan dah tak ada awek."
Aku angkat kening. "Elvina patut mati."
Azfar angkat tangan. "OHHH!! Gila sial ayat tu."
Reza geleng kepala. "Kau ni, Brann. Perempuan tu sayang kau. Dia naik motor sama. Belikan helmet sama warna tapi kau bagi dia last ride terus."
Aku angkat bahu. "Dia terlalu lemah untuk dunia aku. Lagipun, dia tak pernah faham aku."
Azfar letak sudu, pandang aku dengan muka separuh serius. "Bro. Aku cakap betul ni. Kalau kau nak hidup normal sikit... buang perangai baran tu. Jangan fikir semua masalah boleh selesai dengan cekik dan bunuh."
Aku senyap tapi dalam kepala aku... ada mayat Elvina terapung dalam otak.
Azfar sambung. "Kalau kau nak cari girlfriend baru. Kau kena belajar jadi lelaki normal sikit. Lepas tu... please, jangan jadi gay."
Aku jeling dia. "Kenapa tiba-tiba gay pulak masuk dalam cerita ni?"
Azfar sambung. "Sebab kau asyik baring atas Reza waktu tidur! Kau suka peluk lelaki waktu mabuk! Lepas bunuh awek, kau cari kasih dalam pelukan kami."
Azfar sudah gelak sampai guling. "Sumpah aku takut bangun pagi tengok Ghibran baring sebelah aku tak pakai baju."
Aku tengok dua ekor ini. "Korang dua ni celaka."
Tapi senyum juga sebab aku tahu walaupun aku pernah bunuh orang... walaupun aku panas baran tak tentu hala, dua ekor ini tetap lepak kedai mamak dengan aku, gelak dengan aku, dan tak lari.
Azfar tunjuk jari pada aku. "Next mission: jinakkan Ghibran. Target: girlfriend hidup lebih dari 90 hari."
Reza angkat gelas. "Kalau berjaya, kita celebrate kat kedai mamak ni juga."
Aku angkat gelas juga tapi tak ada kata-kata. Cuma gelas yang bersatu.
Tiga orang gila.
Tiga kepala gila.
Tapi satu keluarga.
Share this novel