Aku tarik kerusi plastik bunyi berderit. Macam biasa port luar kedai mamak ini dah macam markas rasmi kami bertiga. Kalau orang tanya siapa pemilik kedai, aku boleh jawab bukan boss mamak, tapi kami.
Reza sudah duduk depan aku. Muka dia nampak penat tapi tetap hensem, pensyarah psiko tak boleh kalah aura. Sebelah dia Ghibran, blur macam biasa, pegang menu lama-lama macam dia nak hafal harga roti sardin.
Abang mamak di kaunter pandang kami angguk sikit, sengih. Standard. Semua pekerja sini sudah hafal muka kami, Azfar si mulut longkang, Reza si pensyarah kerek, Ghibran si mangsa bahan dunia akhirat.
Aku sandar kerusi, goyang lutut. Angin malam tolak bau asap rokok meja sebelah.
"Oi Bran, cepat order. Jangan nanti kau tanya nasi goreng USA halal ke tak lagi. Malu aku satu kedai," aku cucuk.
Reza sudah sengih, separuh mulut dia sudah senget tahan gelak. Ghibran jeling aku, letak menu atas meja.
"Kau jangan start la Azfar. Aku lapar ni," dia mencebik, suara sengau.
Aku selak menu, padahal aku hafal semua lauk sini. "Aku nak roti telur. Kau Reza?"
Reza sandar tangan kat dagu. "Maggi goreng tambah telur. Teh o ais kurang manis." Suara dia perlahan, mata dia ligat perhati orang lalu lalang. Pensyarah pun lelah kalau malam-malam lepak dengan aku.
Ghibran angkat tangan panggil abang mamak. Suara dia perlahan, tapi aku potong.
"Bang! Tiga order sekali! Roti telur dua, maggi goreng, dan untuk dia ni..." Aku tunjuk Ghibran. "Nasi goreng USA halal!"
Pelayan sengih, angguk. Reza sudah tunduk ketawa, bahu dia bergegar. Ghibran angkat straw plastik, nak baling kat aku.
"Sumpah kau ni bodoh Azfar. Esok aku pindah rumah, biar kau dengan Reza je," Ghibran ugut.
Aku gelak kecil, tarik rokok dari kotak, cucuh api. "Kau pindah la. Rumah ni tetap sunyi kalau takde kau jadi badut aku."
Reza capai gelas kosong atas meja, jentik straw Ghibran dua lawan satu. Mamak pun sambung senyum dari jauh. Kalau meja ini senyap, pasti hujan turun. Kami tiga ekor ini, kalau lepak pasti satu kedai mamak bergegar.
Telinga aku tiba-tiba kena hempap bunyi enjin sportbike, bunyi dia garang, ekzos makan jalan. Aku toleh sikit, mata aku terus kunci pandang depan kedai.
Ada lima orang perempuan turun. Sumpah cantik. Dari helmet penuh warna merah-biru-hitam, turun satu-satu macam babak drama swasta, slow motion versi realiti.
Yang paling last turun dari Yamaha R6. Masa dia cabut helmet, sumpah aku rasa macam tengok video iklan syampu. Rambut dia panjang, jatuh sampai pinggang hitam berkilat, tutup separuh dahi. Baju dia t-shirt putih baggy, seluar cargo hitam, kasut sneakers putih. Muka dia... serious, senyum tak ada tapi sumpah, cantik gila!
Aku automatik tegak duduk. Rokok yang baru separuh pun aku ketuk dalam asbak. Mata aku tak berkelip.
Reza perasan. Dia sengih malas. "Apa Azfar? Cair dah?" Suara dia perlahan, separuh perli.
Aku toleh sikit. "Diam lah. Kau tengok la dulu. Ni rare ni, mana ada awek naik R6, rambut rapat macam heroin manga."
Ghibran pulak menyelit, jenguk dari tepi Reza. "Aku rasa dia tak pandang kau pun Azfar." Nada dia memang bajet potong stim.
Aku cakap sambil sengih. "Tak payah pandang. Sekali aku buka mulut, confirm dia patah balik naik motor, ajak aku naik belakang."
Reza sudah geleng kepala, ketawa kecil. "Azfar... Azfar... Harap badan je sado, ayat power ke laut."
Aku balas sengih jahat. Mata aku tetap kunci awek R6 itu, dia tengah tarik tawa dengan kawan-kawan dia, jalan masuk mamak. Rambut dia dia ikat separuh, tapi tetap messy cantik.
Dalam kepala aku sudah ligat. Malam ini, target aku buat dia ingat nama Azfar dulu. Esok lusa dia sendiri cari.
Mereka berlima duduk tepat meja sebelah. Bising sikit, tapi suara diorang sedap dengar. Bau minyak enjin sudah hilang, ganti bau minyak wangi. Wangi sumpah macam kedai mamak ini tiba-tiba pasang diffuser jenama mahal.
Aku masih diam. Tangan aku sandar dagu, jari golek-golek straw kosong atas meja. Reza perasan mata aku tak lepas pandang. Dia sengih senget tak bunyi apa-apa, tapi aku tau dia sudah bahan aku dalam otak.
Aku tak peduli. Aku kunci pandang pada yang berambut panjang itu. Dia duduk paling hujung, bahu rapat dinding. Rambut dia sudah dia selak ke tepi bahu, tapi masih cover sedikit muka. T-shirt baggy dia labuh, seluar cargo dia lipat sampai buku lali. Satu pun tak nampak gedik tapi entah kenapa sumpah nampak cantik gila.
Dia tak senyum. Dari tadi, dia cuma angguk kalau kawan dia cakap, gelas pun dia pegang separuh malas. Bibir dia tegang jenis perempuan yang kalau pandang orang, mata dia tajam macam baru lepas kejar orang langgar kucing dia.
Ghibran usik perut Reza. "Tengok la Azfar. Dah kena mandrem. Diam terus."
Aku malas layan. Aku sandar lagi, rapat ke meja hidu angin, sumpah wangi betul. Minyak motor ke, minyak wangi ke, syampu dia ke campur semua, serabut otak aku jadinya.
Aku celikkan mata sikit, bisik dalam hati. Tak senyum pun tak apalah... Asal pandang aku pun jadi. Tapi dia tak pandang. Sombong. Makin buat aku gian.
Aku sudah bosan duduk diam. Kepala aku ligat cari modal. Reza sudah tunduk main telefon retak dia, Ghibran pulak masih kunyah maggi dia macam kambing.
Aku toleh, sengih. Satu idea bangang terbit. Aku tepuk bahu Ghibran kuat sampai dia tersedak maggi.
"Oi Bran. Kau nak awek tak?" Aku bisik, sengaja suara separuh kuat bagi Reza dengar.
Ghibran pandang aku, terpinga-pinga. "Apa sial kau ni Azfar?"
Aku jeling meja sebelah. Lima orang perempuan itu masih rancak gelak. Si rambut panjang itu masih muka ketat, potong stim, makin buat aku gian.
Aku tepuk lagi bahu Ghibran. "Kau nak kenal tak? Aku tolong. Aku wingman."
Ghibran terus geleng. "Jangan cari pasal Azfar. Aku kenyang. Balik tidur je aku nak."
Aku sudah berdiri. Tarik kerusi kebelakang, bunyi berderit. Reza pandang sudah senyum separuh setan. "Azfar nak buat apa pulak ni..."
Aku buat tak dengar. Aku tarik Ghibran bangun sekali, dia melawan, tangan dia masih pegang sudu.
Aku heret dia slep! slep! selamba sampai berdiri tepi meja perempuan-perempuan itu. Semua lima orang itu diam. Si rambut panjang itu pun angkat muka, pandang aku... dengan Ghibran yang separuh nak nangis.
Aku batuk kecil. Senyum paling jantan. "Hai girls... sorry kacau. Ni kawan saya, nama dia Ghibran." Aku tepuk bahu Ghibran macam orang perkenalkan lembu jual.
Ghibran tarik lengan baju aku. "Azfar, balik Azfar. Bodoh la kau..." suara dia sudah pecah halus.
Aku tak peduli. Aku terus jual cerita. "Dia ni single tau. Baik orangnya. Engineer. Gaji steady. Cuma dia ni... pemalu sikit."
Salah sorang perempuan itu sudah tutup mulut tahan gelak. Si rambut panjang itu tak senyum tapi aku nampak ekor bibir dia macam nak terangkat. Ha, pecah sikit dah!
Ghibran sudah makin merah. "Aku sumpah kau Azfar. Aku tikam kau dengan sudu ni."
Aku terus angkat tangan buat 'peace'. "Takpe. Kalau minat, DM je dia kat Instagram. Nama dia @ghibrankacanghijau."
Aku dengar Reza gelak teriak kat belakang. Meja perempuan itu sudah separuh tahan gelak. Ghibran terus cabut lari patah balik meja asal, sumpah sumpah sumpah.
Aku pusing, sengih pandang si rambut panjang, angkat kening sikit. "Sorry girls. Dia tu manja sikit. Saya pun manja jugak, tapi..."
Tak sempat habis, aku sudah gelak sendiri. Balik meja, Reza tepuk meja, gelak sampai bunyi nyaring. Ghibran sudah duduk menunduk, muka dia merah macam udang rebus.
Aku duduk balik, angkat gelas teh tarik. "Bran, lain kali kau try la. Jangan keras sangat. Perempuan suka lelaki blur macam kau."
Ghibran baling straw tepat muka aku. Reza gelak satu kedai mamak bergegar bunyi kami bertiga macam orang gila.
Reza sudah habis gelak, air mata dia pun berkilat. Ghibran sudah separuh hilang nyawa, duduk senyap sambil sedut teh o ais macam orang baru putus tunang.
Aku masih rasa tak puas hati. Mata aku jeling meja sebelah si rambut panjang itu sudah kembali diam, tapi aku sempat tangkap dia pandang aku sekejap. Confirm dia ingat aku gila. Biar. Itu permulaan.
Aku jenguk abang mamak yang lalu bawa dulang. Aku panggil dia, jari tunjuk. "Bang! Pinjam pen kejap boleh? Pen tulis bil tu!"
Abang itu tarik pen dari poket apron, hulur kat aku. Aku capai, sengih manis. "Terima kasih bang, power lah!"
Reza sudah perasan aku genggam pen. Dia angkat kening. "Kau nak buat apa lagi Azfar?" Suara dia macam bapak malas layan.
Ghibran sudah mula perasan. "Azfar, jangan buat kerja bodoh. Aku sumpah Azfar..." Suara dia perlahan, macam cicak melekat kat dinding.
Aku capai tisu kosong kat tepi pinggan maggi Reza. Bentang elok-elok atas meja. Satu tangan tahan tisu, satu tangan pegang pen. Aku tulis nombor telefon aku laju.
Siap tulis, aku tulis bawahnya: "Call me kalau boring ❤️"
Aku lipat tisu kemas. Sengih. Ghibran sudah pegang dahi. "Azfar, sumpah aku baling kerusi kalau kau buat..."
Aku tak dengar. Aku bangun. Jalan perlahan capai tisu itu, pura-pura lalu belakang kerusi mereka. Aku selit lipatan tisu itu sebelah pinggan si rambut panjang. Dia sempat toleh, kawan-kawan dia pun pelik. Aku tunduk sikit.
"Sorry... kalau boring, call lah ya. Nombor Ghibran. Dia single, dia manja." Aku sengih, bagi jari peace.
Si rambut panjang senyum nipis, aku nampak. Sikit pun jadi.
Aku patah balik meja. Reza sudah separuh baring atas meja sebab gelak, bahu dia terhenjut. Ghibran sudah hempas muka kat lengan.
"Bodoh Azfar! Itu nombor kau la sial! Kau ingat dia nak call aku?!" Ghibran jerit separuh berbisik.
Aku angkat gelas teh tarik, hirup puas-puas. "Ala relaks Bran... confirm dia call."
Reza tepuk meja lagi. Meja mamak sudah goyang. Sumpah kalau mamak ini pasang CCTV, confirm aku masuk senarai hitam pelanggan paling meroyan abad ini.
Share this novel