Aku berdiri tegak sebelah doktor. Tangan silang dada, konon steady. Tapi dalam kepala sudah bergelut dengan syaitan kategori premium.
Perempuan itu duduk atas katil rawatan. Lutut dia terangkat sikit, dan doktor tengah siapkan tray untuk cuci luka.
"Luka nampak dalam sikit... saya kena gunting seluar ni sikit ya," kata doktor tenang. "Koyak pun dah besar..."
Aku tegak. Jantung aku duk duk duk duk!
Gunting? Dan...
SNIP. SNIP. SNIP.
Doktor mula gunting kain seluar cargo dia yang sudah koyak besar sampai paras paha. Dan ya.
Aku nampak. Betis. Paha. Putih. Gebu. Macam salji. Macam mochi!
Mata aku sudah tak tahu nak pandang mana. Tapi yang pasti aku tenung. Terpegun, terkunci. Macam nampak keindahan dunia selepas mati.
"WOIIIIIIIIIIII!!!" Suara dia meletup macam mercun bola. Doktor terkejut. Hampir jatuhkan kapas. Aku tersentak.
Dia pandang aku, mata terbeliak. Tangan dia tutup paha sendiri. Muka dia merah.
"BUAYA GATAL!!! KAU TENGOK APA HA?!! NAK MAKAN AKU DEPAN DOKTOR KE APA?!!"
Aku gagap. "Eh? Eh? Tak tak tak... saya cuma..."
Doktor terpinga. "Err... saya... saya cuci luka je ni..."
Perempuan itu masih marah. "KAU BERDIRI SITU TENUNG MACAM KAU NAK NIKAH DENGAN PAHA AKU!!!"
Aku cepat-cepat pusing badan, pandang dinding. "Sorry sorry sorry saya... saya tak sengaja... saya manusia biasa..."
Aku bisik macam baru kena tangkap khalwat. Doktor cuba sejukkan suasana.
"Luka tak teruk ya. Tak kena urat penting. Nasib baik tak patah. Mungkin terseliuh sikit. Tapi kena rehat beberapa hari."
Aku angguk, masih tak berani tengok. Perempuan itu masih mengeluh. "Lain kali jangan bawa lelaki gila macam ni masuk bilik rawatan."
Aku bisik perlahan... "Tapi paha awak macam... Switzerland..."
"WOIIIIIIII!!!!"
Aku lari keluar bilik.
Sudah 30 minit. Rawatan selesai. Balut lutut. Kasut sebelah tangan. Muka masih masam.
Tapi dia tetap... cantik. Reza sudah selesaikan bayar kat kaunter. Muka dia macam akauntan terpaksa cover hutang kawan bangang.
Aku berdiri tegak depan pintu klinik. Gaya konon gentlemen. Bila dia keluar dari bilik rawatan, aku terus sambut.
"Sini, saya tolong. Lutut awak belum stabil."
"TAK PAYAH!" Tapi langkah dia goyang. Aku tak tunggu. Terus papah dia perlahan.
Tangan aku bawah lengan dia. Dia tak tolak, tapi mulut dia tanpa henti herdik aku.
"KAU NI MENYAMPAH GILA LA! TAK RETI MALU KE? AKU DAH MAKAN MAKANAN PEDAS PUN TAK SEBAK MACAM NI TENGOK MUKA KAU!"
Aku senyum. Senyum yang kalau doktor gigi tengok, terus offer diskaun scaling.
"Awak marah pun comel..."
Dia jeling. "AKU NAK LUDAH MUKA KAU NI, NAK?!"
Aku ketawa kecil. "Ludah pun okay... asal bukan tinggal terus."
Dia menjerit kecil. "GILA!!!"
Sampai dekat kereta, Ghibran sudah tunggu di seat pemandu. Tingkap terbuka. Muka dia tak ada ekspresi. Dia tengok kami macam cikgu disiplin tengok pelajar kantoi bawa surat cinta.
Dia geleng kepala. "Ni bukan cinta. Ni penyakit."
Aku buka pintu belakang perlahan. Bantu dia masuk. Betulkan posisi lutut dia. Dia masih jeling, masih membebel.
"Lain kali aku langgar kau balik. Biar kau rasa lutut koyak pulak!"
Aku senyum, pegang pintu. "Kalau awak langgar... tolong pastikan saya langgar hati awak juga."
Ghibran dari seat pemandu terus tekup muka dengan stereng. Reza baru buka pintu penumpang depan dan tengok aku dengan pandangan yang penuh jijik.
"Azfar... aku rasa hormon kau rosak. Esok pergi klinik lagi. Tapi kali ni... psikiatri."
Kereta sudah bergerak. Ghibran pandu macam biasa, steady. Reza duduk depan, pegang dahi macam tengah doa azab untuk aku.
Aku pula? Duduk belakang. Sebelah perempuan yang buat jantung aku macam roller coaster tanpa brek.
Dia bersandar, tangan silang dada, mata tengok luar tingkap. Tapi lutut dia... masih balut. Masih nampak bengkak.
Aku alih badan sikit. Perlahan, perlahan... Tangan aku gerak ke arah lutut dia.
"Err... nak tengok sikit je. Nak tengok luka tu okay tak..."
"JANGAN SENTUH."
Aku senyum. "Bukan sentuh... tengok je..."
Tangan aku hampir sentuh lutut dia, dan...
PAP! Dia tunjal dahi aku!
PAP! PAP! PAP! PAPPP!!!
TUNJAL! TUNJAL! TUNJALLLL!!!
JARI DIA KENA DAHI AKU. Kuat dan padu. 3 kali berturut. Macam pengetuk dosa.
"WOI BUAYA GATAL! KAU PEGANG AKU LAGI AKU KETUK KEPALA KAU SAMPAI DENGAN OTAK KAU KENA BALUT MACAM LUTUT AKU!!!"
Reza dari depan terus tengok cermin belakang. "NAH KAU. KENA LAGI. PADAN MUKA."
Ghibran tekan brek sikit sebab dia tengah gelak dalam senyap. Aku gosok dahi, tapi masih senyum. Sengih. Senyum. Macam orang baru beli iPhone pakai duit curi.
"Aduh... garangnya..." Aku jeling dia.
"Awak tahu tak... lagi awak marah, lagi saya rasa... saya suka awak."
Dia pandang aku, mata sempit. "KAU ADA MASALAH MENTAL KE?"
Aku senyum manja. "Mungkin... tapi saya rela gila sebab awak."
Reza dari depan sudah tak tahan. "Azfar, kau ni confirm ada syaitan duduk dalam badan. Kau diguna-guna ke apa ni?!"
Ghibran geleng kepala lagi. "Kau nak tahu tak? Kalau perempuan ini sepak kau keluar kereta, aku tak brek pun."
Aku ketuk dada sendiri. "Tak kisah... sebab hati aku pun dia dah sepak hari tu, masa dia jeling aku kat mamak minggu lepas."
Perempuan itu tarik nafas panjang. Tutup mata.
"Kalau kau cakap lagi satu ayat jiwang... aku akan buka tingkap, dan buang kau kat tol."
Aku angkat tangan. "Tapi awak jelingan comel sangat la tadi..."
Kereta terus bergerak. Lagu radio perlahan. Hati aku lagi perkahan. Sebab... aku nak tahu satu benda paling ringkas.
Aku toleh perlahan ke arah dia. Dia masih tengok luar tingkap. Tak bercakap. Muka keras macam simen panas.
Aku senyum sikit. "Err... boleh aku tanya sikit?"
Dia tak jawab. Aku teruskan. Lembut.
"Nama awak siapa?"
Dia diam.
Tak toleh. Tak bergerak. Cuma bunyi kipas aircond dan jantung aku yang laju macam Civic ini naik bukit.
"Yelah... kot-kot lepas ni saya nak cari awak untuk bayar hutang luka hati... saya kena tahu la nama awak kan..."
Dia masih diam. Tapi mata dia sepet sikit. Nafas dia turun naik. Aku tahu dia tengah tahan marah.
Aku cuba lagi. Kali ini, ayat paling manis dalam kepala aku.
"Aku tahu... aku mungkin tak layak tahu nama awak." Suara aku turun sikit. Nada ikhlas. Nada abang-abang insaf.
"Tapi aku rasa... setiap kali aku pandang awak, aku tak nak panggil awak 'awak' je. Aku nak panggil dengan nama. Sebab... awak manusia. Bukan angan-angan."
Sunyi.
Senyap.
Masa macam pause. Aku sengih. Dalam hati sudah berdetak. Mungkin, mungkin dia cair sikit.
Dia toleh perlahan. Mata dia pandang aku. Dan akhirnya...
"Kau ni memang buaya celaka kan?"
PAP! Ayat itu kena macam tamparan halimunan kat pipi aku.
"Aku tak tahu berapa ramai perempuan dah jatuh dengan ayat manis kau tu, tapi aku sumpah aku nak muntah."
Aku senyum kaku. "Err... maksudnya bukan cair la ya..."
Dia jeling. "Kalau ada baldi depan aku sekarang, aku dah muntah darah dalam tu."
Reza dari depan menjerit, "PADAN MUKA KAU AZFAR!!!"
Ghibran tekan hon dua kali sebagai tanda sokongan. Aku goyang kepala. Sengih lagi. Dalam hati aku bisik,
"Bila dia maki... suara dia pun cantik. Aku confirm gila."
Aku masih tak puas hati. Dia jeling aku berkali-kali, tapi tak layan. Tapi aku tak putus asa. Sebab hati aku sudah sangkut kuat.
Aku sandar sikit, suara lembut. "Wehh... takkan la nama pun tak boleh bagi. Saya ni bukannya scammer Shopee..."
Dia geleng perlahan, tapi tak bercakap. Aku pandang dia.
"Nama awak. Satu je. Takkan tu pun mahal? Saya dah bagi hati, senyuman, duit towing, bayar klinik. Awak cuma perlu bagi nama. Fair trade, kan?"
Dia pegang kepala. Tarik nafas panjang.
Aku tahu dia tengah kira dosa aku dalam hati.
Tapi aku tetap sengih. "Awak ada idea tak... betapa cantiknya nama awak akan berbunyi bila saya jerit time awak langgar jantung saya lagi?"
Dia jerit. "AKU HELENA LA BODOH!!!"
Satu kereta terdiam. Ghibran hampir langgar divider. Reza tercekik air liur. Aku... aku tersenyum lebar.
"Amboi... cantiknya nama..." Aku letak tangan kat dada.
"Helena... macam nama heroin filem perang Greek. Macam nama bidadari yang naik motor R6. Macam nama yang kalau tulis atas surat saman pun rasa nak peluk."
Helena pandang aku macam nak sepak.
Reza dari depan terus baling tisu belakang. "NI TISU, KALAU NAK LAP AIR LIUR KAU!"
Ghibran tekan hon dua kali lagi. Aku tak peduli. Aku bersandar, senyum puas.
Helena.
"Nama pun cantik. Maki pun sedap. Aku confirm dah jatuh. Jatuh ke dalam motor dia. Dan cinta dia."
Aku masih senyum. Masih feeling. Helena sudah sebut nama dia. Aku rasa dunia sudah buka pintu peluang sikit.
Tiba-tiba aku teringat... "Wehh... bulan lepas kan... aku ada bagi nombor aku dekat kau kat kedai mamak tu?"
Helena pandang aku, dahi berkerut. "Lepas tu?"
Aku senyum, confident. "Aku tunggu la. Tapi takde call pun. Aku ingat kau busy..."
Dia angkat kening. Muka serius. Muka macam cikgu displin nak letak aku dalam buku rekod kesalahan sekolah.
"Aku buang nombor kau dalam tong sampah."
"SELEPAS DUA MINIT."
Aku tergamam. Bibir aku separuh senyum. Otak aku restart. "Eh? Tapi kenapa...?"
Dia pandang aku macam aku ulat taik. "SEBAB AKU TAK BERMINAT."
KRIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINGGGG!!!
Bunyi hati aku pecah macam cermin kena lesing.
Dan kemudian.
"BWAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!"
Ghibran dan Reza gelak serentak dari seat depan. Reza tepuk dashboard. "WEHHHH CELAKA KAU AZFAR!!! BUANG DALAM TONG SAMPAH TERUSSS??! HAHAHAH!!!"
Ghibran toleh ke belakang. "Weh... aku rasa nombor kau tu sekarang dah bertukar jadi penanda tempat buang durian dalam tong tu!"
Reza tambah, "Aku rasa cleaner mamak jumpa kertas nombor tu dan kata, 'apa sampah ni?' HAAHAHAHA!!!"
Aku pegang dada. Muka masih sengih. Tapi dalam hati, azab.
Helena sambung. "Kau bagi dengan confident. Siap senyum gatal. Aku pun senyum balik. Tapi dalam kepala aku dah fikir lepas ni kertas ni masuk neraka."
Reza bersandar sambil ketuk-ketuk paha. "Azfar... bro... tolong jangan bagi nombor kat orang lagi. Nanti tong sampah overload."
Ghibran sambung. "Atau... tukar kerjaya. Jadi salesman bakul sampah."
Aku letak tangan di muka. Tapi tak boleh tahan senyum pahit. "Takpe... atleast dia sentuh kertas tu..."
Helena jeling. "Kertas tu je la yang aku sudi sentuh."
Aku diam sekejap. Tapi dalam kepala ligat.
Plan B.
Plan C.
Plan yang boleh bagi aku peluang dapat nombor Helena.
Dan tiba-tiba... BOOM. Idea meletup.
Aku buka telefon, masuk app Contact. Muka aku serius konon urusan rasmi.
"Err... Helena. Nombor telefon awak berapa?"
Dia jeling. "Untuk apa?!"
Aku angkat skrin telefon. Senyum paling gatal dalam sejarah hidup aku. "Untuk urusan... bengkel motor awak. Yelah. Nak senang contact. Towing dah sampai nanti. Saya kena update awak."
Dia silang tangan. "Kau boleh tanya kawan kau direct."
Aku senyum makin besar. "Betul. Tapi awak kan owner motor. Saya kena confirm semua dengan awak. Proses insurans... err... perasaan. Eh, perincian."
Helena pandang aku. Mata dia sudah letih.
Aku tahu... dia benci aku. TAPI DIA TAK ADA PILIHAN.
"WOI BUAYA! KAU AMBIL KESEMPATAN KE APA NI?!"
Aku senyum innocent. "Mana ada. Saya ambil nombor je. Bukan ambil awak masuk rumah."
Reza ketuk dashboard. "Ni kes gatal bawah nama tanggungjawab."
Ghibran tekan signal kiri, geleng kepala. "Aku dah tak tahu beza Azfar ni buaya ke badut."
Helena mendengus. "SIALLAHHHH..."
Tapi... Dia buka mulut juga.
"012..."
Aku senyum makin besar. Jari laju type.
"...345..."
Aku tahan senyum. Tapi pipi aku sudah tegang sebab terlalu gembira.
"...6789."
Suara dia makin perlahan. Mungkin menyesal. Aku tekan Save. Contact saved: Helena R6 Queen.
Aku angkat telefon tunjuk ke dia.
"Done. Nanti saya akan contact... strictly pasal motor ya."
Helena jeling. "Kalau kau hantar satu emoji pelik, aku sumpah aku cari rumah kau dan bakar kereta kau dulu."
Aku letak tangan atas dada. "Saya hormat. Saya janji tak ganggu... kecuali awak rindu."
"WOIIIIIIII!!!" Jerit Reza dan Ghibran serentak.
Share this novel