Aku sedar dengan rasa sejuk. Tekak aku rasa masin, bibir kering, kepala berat. Bau lilin lavender sudah hilang. Mata aku buka perlahan. Siling putih. Lampu malam masih hidup, biru pucat.
Aku rasa kain tebal balut badan aku tapi rasa kulit aku lain, ia sejuk, melekit. Aku tolak comforter, dada aku kosong. Perut aku kosong. Kaki aku kosong. Bogel. Aku bogel?!
Nafas aku tersekat. Mata aku besar. Otak aku ligat kenapa aku tak berbaju? Siapa buka? Siapa sentuh?
Aku nak angkat badan, tapi ada benda berat tarik aku ke belakang. Berat, panas, melekit.
Tangan. Ada tangan balut pinggang aku, lengkuk perut aku. Rapat. Nafas aku rasa di tengkuk. Bau orang yang patut sudah mati.
Aku pusing kepala sikit. Mata aku tangkap wajah Aizat yang separuh tenggelam dalam bantal, separuh tenggelam dalam senyum. Mata dia terbuka, renung aku dekat-dekat.
"Hai... Rissa sayang..." Nafas dia sentuh cuping telinga aku.
Aku teriak. Tekak aku kering tapi aku jerit kuat.
Aku tolak lengan dia, siku dada dia, tangan aku menggigil. Comforter jatuh ke lantai. Badan aku terdedah, kulit aku rasa kotor.
"Kau buat apa?! Kau sentuh aku?! Bodoh sial! Aizat, aku bunuh kau lagi sekali!" Suara aku pecah. Paru-paru aku sempit. Kepala aku pening tapi tangan aku hayun cari benda, apa-apa, nak cakar muka dia.
Aizat ketawa perlahan. Tangan dia kemas tarik pinggang aku, makin rapat. Bibir dia hampir pipi aku.
"Kau cantik, Rissa... Aku rindu bau kau... Rindu rasa kau..." Suara dia bergeser macam ular. Tangan dia sejuk tapi lekat. Aku rasa jijik.
Aku meracau, siku aku hentak rusuk dia, kuku aku korek tangan dia. Badan aku menggigil. Nafas aku laju, dada naik turun. Otak aku kabur dan suara Reza tiba-tiba main, Perempuan tak ada maruah...
"Lepas! Lepas! Bodoh! Sial! Aku bunuh kau Aizat! Aku bunuh kau lagi sekali!" Aku menjerit. Tekak aku serak. Air mata aku panas, tapi suara aku lagi panas.
Aizat sengih tak bergerak. Dia hisap bau rambut aku, ketawa perlahan. "Rissa sayang... kau memang gila kan... itu yang aku suka..."
Air mata aku tumpah laju. Bibir aku getar. Otak aku jerit sendiri. Dia sentuh aku... Dia buka baju aku... Dia pegang aku... Dia rogol aku... Dia rogol aku!
Aku tak tahu. Aku tak ingat. Masa aku pitam, dia sentuh ke? Dia buat apa? Bulu tengkuk aku meremang. Perut aku rasa nak muntah.
"Rissa... diam sayang... kau cantik kalau diam..." Aizat bisik lagi. Suara dia renyah, geli. Bibir dia singgah pada tengkuk aku dan aku rasa jijik.
Aku jerit. Aku meronta kuat, bahu aku hempas dada dia, siku aku langgar perut dia. Air mata aku makin kabur.
"Jangan sentuh aku! Jangan sentuh aku! Sial! Bodoh! Aku bunuh kau Aizat! Aku bunuh kau! Aku bunuh kau!" Aku meraung. Suara aku pecah. Nafas aku pendek. Lutut aku tendang selimut, tendang dada dia.
Aku rasa semua ini kotor. Badan aku rasa busuk. Kepala aku rasa hancur.
***
Aku duduk seorang dekat hujung kafe kopi. Meja bulat kayu, kerusi plastik hitam, lampu kuning malap berayun atas kepala.
Hoodie hitam aku tarik tutup kepala. Rambut pendek aku separuh terjuntai tepi pipi. Asal orang tak nampak muka aku itu sudah cukup.
Depan aku cawan hot chocolate masih penuh. Buih coklat sudah mati, wal pun sudah hilang. Sudu kecil terapung malas. Aku tak sentuh. Tekak aku pun tak minta.
Kepala aku berat. Urat belakang leher berdenyut. Sakit itu datang macam tali kejap ketat, kejap longgar.
Aku sandar kerusi. Mata aku renung jalan luar tingkap kaca. Lampu kereta lalu pantul lantai kafe basah. Orang lalu lalang bawa beg kertas, ketawa, hirup kopi panas. Semua bunyi itu masuk telinga aku, tapi otak aku kosong.
Dalam kepala, bayang Aizat ulang ulang ulang. Tangan dia pegang pinggang aku. Nafas dia di telinga aku. Bibir dia sengih masa dia sentuh badan aku pagi tadi.
Aku rasa loya tapi perut aku kaku. Air mata tak keluar sudah kering. Yang basah cuma rasa jijik melekat kulit aku.
Aku genggam hujung lengan hoodie. Kuku aku cakar benang kain rasa kasar, rasa betul. Kalau boleh, aku nak kikis kulit aku. Nak cabut semua bau Aizat dari badan aku. Nak korek semua tempat dia sentuh.
Aku tunduk sikit. Rambut pendek aku jatuh ke pipi. Mata aku pandang buih coklat mati dalam cawan. Kalau Reza nampak aku macam ini, dia tetap cakap aku tak ada maruah.
Mungkin dia betul. Tapi kalau Aizat berani pijak aku lagi aku bersumpah, aku cabut nyawa dia pakai tangan aku sendiri.
Hot chocolate depan aku makin sejuk. Biarlah. Biar semuanya mati. Termasuk rasa manis yang aku sudah lama tak percaya.
Dalam kepala aku, bayang Aizat main ulang. Muka dia sengih masa tangan dia pegang pinggang aku pagi tadi. Suara dia dekat telinga aku. "Rissa sayang..."
Aku tarik nafas perlahan. Mata aku separuh tengok orang lalu depan kafe. Lampu jalan pantul tingkap kaca. Dada aku rasa berat bukan sebab takut. Bukan sebab malu. Tapi sebab marah. Busuk. Hangit. Macam api dalam perut.
Aku sudah bunuh dia sekali. Aku potong brek kereta dia. Aku tengok dari jauh lampu merah berkelip masa ambulans angkut bangkai dia.
Tapi bangkai itu pandai bangun. Liat betul nyawa kau Aizat. Tak apa. Kali ini aku akan pastikan dia rebah depan mata aku dan dia tak akan bangun lagi.
Aku seluk poket hoodie. Jari aku sentuh pisau lipat yang sejuk, tajam, setia. Pisau ini makan dada orang lain, makan lengan aku sendiri sekarang dia tunggu leher Aizat.
Aku tunduk. Rambut pendek aku jatuh tepi pipi. Mata aku separuh senyum. Gigi aku ketap. Kalau Reza tahu entah dia makin benci aku, entah dia makin jauh.
Tapi aku tak peduli. Aizat sentuh aku masa aku pitam. Dia pijak sisa maruah yang Reza kata sudah tak ada. Jadi aku akan bakar dia dari kulit sampai tulang.
Aku pegang cawan coklat, panas sudah hilang, tapi tangan aku panas sendiri. Lain orang minum coklat untuk manis. Aku minum dendam. Rasa dia pahit. Tapi pahit itu sedap kalau dia mati.
Tiba-tiba telefon aku bergetar. Bunyi vibrate halus atas meja kayu. Skrin nyala terang, pantul sikit cahaya lampu kafe. Nama itu naik besar-besar.
REZA.
Reza. Suara dia terus datang lagi. "Perempuan tak ada maruah." Aku telan air liur. Bibir aku bergerak nak sebut nama dia, tapi tekak aku kelu.
Telefon bergetar lagi. Skrin padam, nyala balik. Panggilan masuk. Aku tengok. Tak berkelip. Mata aku macam terpaku pada nama dia.
Satu masa dulu, kalau nama dia naik, aku lari angkat. Aku serah hidup aku. Aku biar dia marah, herdik, pukul tapi aku suka.
Tapi sekarang? Sekarang dia ludah maruah aku benda terakhir yang aku genggam dalam kepala senget aku.
Perempuan tak ada maruah.
Kalau dia sudah cop aku sampah, kenapa dia nak telefon lagi? Apa dia nak? Nak periksa aku? Nak kutuk lagi? Nak pastikan aku masih hidup, cukup busuk untuk dia pijak?
Aku genggam telefon. Skrin masih bergetar. Nama dia berkelip, REZA REZA REZA. Aku senyum kecil, senyum penat. Air mata aku bertakung, tapi tak tumpah.
Tangan aku letak telefon atas meja semula. Getar itu menggelitik hujung jari aku tapi aku biar.
Aku tak sentuh. Aku tak jawab.
Kalau dia sudah benci aku, biar aku betul-betul hilang. Biar dia anggap aku sudah mati sama macam aku anggap dia sudah tak perlukan aku.
Bunyi TING!
Telefon aku menyala lagi. Skrin pecah hujung itu pantul cahaya lampu kuning kafe. Notifikasi WhatsApp masuk, nama dia lagi. REZA.
Aku tengok. Jari aku gatal nak swipe, tapi aku tahan. Kepala aku condong sikit baca teks atas skrin retak.
Reza: Kat mana?
Reza: Kenapa tak angkat call?
Reza: Rissa okay ke? Dah sihat?
Reza: Balas.
Ayat pendek. Nada Reza keras tapi risau. Ayat dia tak pernah lembut tapi aku boleh rasa tepi suara dia. Dulu, kalau ayat ini datang, aku sudah jawab, I'm okay, Reza... I'm here.
Sekarang?
Aku baca ulang-ulang. Bibir aku gerak kecil, bisik tanpa suara. Di mana? Kenapa tak angkat telefon? Rissa okay ke?
Kalau dia betul-betul kisah kenapa dia ludah maruah aku hari itu? Kenapa dia biar aku patah sendiri? Kenapa dia biar aku bangun pagi-pagi dengan bau Aizat melekat macam najis?
Aku tarik hujung hoodie, tutup kepala lebih rapat. Rambut pendek aku terlipat kusut tepi pipi. Air mata rasa nak turun, tapi ego aku sudah jadi keras.
Kalau dia nak tahu aku di mana, cari aku. Kalau dia nak tahu aku okay ke tak datang tengok sendiri mayat aku nanti.
Sekarang aku cuma nak pastikan Aizat mati sampai urat leher dia beku depan mata aku.
Telefon aku berbunyi ting lagi. Mesej Reza masuk bertindih. Aku biar. Jari aku tak gerak. Aku cuma pandang hot chocolate sejuk yang rasa manis dia sudah lama mati.
Bunyi pintu kaca kafe berloceng. Angin sejuk luar masuk sikit, bawak bau asap rokok entah siapa.
Aku tak pandang. Rambut pendek aku separuh lindung pipi. Hoodie hitam masih terletak atas kepala.
Bunyi kerusi depan aku ditarik. Perlahan. Kaki besi seret lantai jubin, bunyi gesek dia buat bulu tengkuk aku meremang. Aku angkat muka. Dan aku nampak dia.
Aizat.
Berdiri sekejap, sengih. Mata dia redup tapi senyum dia busuk. Dia duduk perlahan. Siku dia letak atas meja, macam dia duduk depan orang dia sayang. Padahal bau dia racun.
"Jumpa pun." Suara dia serak, tenang, sengaja manja.
"Aku cari kau. Rupanya kau melepak dalam kafe ni..." Bibir dia senyum senget, mata dia tak berkelip pandang muka aku.
Aku tak balas. Badan aku kaku. Tangan aku bawah meja, genggam kain hoodie sampai benang nak putus. Aizat pandang sekeliling kafe sambil sengih kecil.
"Tempat ni... kau ingat tak dulu?" Dia tunduk sikit, suara dia separuh bisik, separuh sindir. "Dulu kita selalu lepak sini, Rissa. Dating konon. Couple sweet..." Dia gelak kecil.
Aku keraskan rahang. Mata aku lekat tepat pada muka dia. Bau rambut dia, bau rokok dia semua aku sudah hafal.
Aku diam. Mulut aku terkunci. Dalam kepala aku cuma ulang. Kali ini kau mati. Sumpah kau mati depan mata aku.
Aizat condong sikit ke depan. Suara dia turun perlahan. "Rindukan... duduk depan aku macam ni?"
Aku renung dia balik. Mata aku sejuk. Dalam hati aku pisau lipat sudah terbuka separuh. Dia condong sikit ke depan lagi, siku dia tekan meja. Jari dia ketuk-ketuk permukaan kayu, bunyi tap tap tap. Mata dia lekat dekat muka aku. Senyum dia separuh.
"Malam ni..." Suara dia turun satu nada, serak, macam bisik dalam mimpi buruk. "Malam ni kau ikut aku balik rumah. Kita sambung, Rissa... macam dulu-dulu."
Aku tahan nafas. Tangan aku bawah meja makin ketat genggam kain hoodie, kuku aku cucuk tapak tangan. Aizat sengih makin lebar. Mata dia separuh redup, tengok aku macam tengok barang yang dia beli balik.
"Aku rindu kau, sayang..." Nafas dia keluar pelan, serak. "Rissa yang dulu atas katil... garang, ganas..." Dia gelak perlahan, suara dia bergetar. "Aku nak rasa lagi. Malam ni kau tidur dengan aku, ya? Macam dulu..."
Mata aku masih pandang muka dia tak berkelip. Tapi dalam kepala aku, bayang dia pegang aku pagi tadi ulang balik. Bau badan dia melekat tengkuk aku. Sentuh dia merayap dalam otak aku.
Dia fikir aku barang dia. Dia fikir dia boleh pegang aku semula, pijak aku semula, main aku semula. Aku telan air liur. Tekak aku pahit. Mata aku makin sejuk. Dalam hati aku sumpah malam ini, kalau dia sentuh aku lagi, dia tak akan bangun. Tangan aku sendiri akan koyak kulit dia.
Aizat sengih, hujung jari dia sentuh tepi cawan hot chocolate aku, jari kotor dia selamba tolak cawan sikit ke arah aku, macam hulur racun.
"Jangan diamlah, sayang... kau suka kan? Rissa garang kan? Malam ni, ya?"
Aku tak balas. Bibir aku tarik senyum kecil. Senyum paling busuk aku simpan.
Share this novel