Harissa Sofea
Pagi ini aku duduk diam atas kerusi empuk, baju blouse mahal, rambut kemas. Nampak orang lalu depan cubicle aku pun buat-buat senyum. Dalam monitor, fail audit terbuka. Aku tekan keyboard ikut sedap jari sebab aku rasa kosong.
Semalam ulang dalam otak macam kaset buruk, lelaki entah siapa seret aku macam karung. Tarik rambut aku, tampar aku dan nak culik aku. Aku tak kenal dia.
Kalau Reza lambat lima minit, mungkin aku sudah kena heret masuk kereta atau sudah patah tengkuk, siapa tahu.
Aku gelak kecil, rasa tekak pahit. Aku ingat lagi tangan Reza pegang bahu aku kuat, tarik aku rapat, paksa aku diam. Lepas itu dia heret mayat lelaki itu itu macam takde apa, buang dalam gaung.
Sekarang aku rasa kosong dalam bangunan tempat kerja aku ini, ribuan lampu putih atas kepala, tapi kepala aku gelap. Kenapa Reza masih datang semula bila dia sudah maki aku? Bukan dia benci aku ke?
Aku buka telefon, scroll WhatsApp. Last chat Reza "Jangan cari aku."
Aku baca ulang-ulang. Kalau dia tak nak aku cari, lagi aku nak cari. Tapi itu dulu. Sekarang aku tak akan cari dia lagi.
Aku renung skrin. Kalau aku telefon sekarang pun dia tak angkat. Kalau aku pergi kolej dia, dia akan herdik aku depan budak-budak dia. Aku pernah cuba. Aku sanggup. Tapi sekarang tidak lagi. Sekarang aku duduk sini, main keyboard, pura-pura pekerja contoh.
Aku teringat kata-kata Reza dalam kereta semalam. Suara dia serak, dingin dan masih lekat di fikiran aku.
"Kau perempuan tak ada maruah!"
Ayat dia ulang dalam kepala aku masih putar, putar, putar. Macam kaset buruk yang aku tak boleh padam. Aku hela nafas panjang. Dada aku rasa kosong. Tapi panas.
Air mata aku mengalir perlahan, satu-satu jatuh atas kertas laporan bulanan. Lembap. Nombor dan dakwat lari.
Aku tak sangka Reza akan kata macam itu. Tak pernah. Dia boleh maki, boleh herdik, boleh pukul tapi dia tak pernah muntahkan benci sebusuk itu depan muka aku. Semalam dia buang mayat. Dia patut buang aku sekali, senang.
Aku lap air mata dengan belakang tangan. Bibir aku senyum sikit, senyum bodoh. Sakit ini pelik tapi sedap.
Baiklah, Reza. Kalau itu yang kau nak aku tak akan ganggu hidup kau lagi. Aku tak akan datang kolej kau. Tak akan tunggu kau di parking. Tak akan chat kau pukul tiga pagi. Aku tak akan cuba tidur depan pintu rumah kau lagi.
Aku gelak perlahan. Orang lalu belakang aku pandang pelik. Peduli apa. Reza tak suka aku? Tak apa. Aku pun tak suka diri aku.
Aku tutup fail atas meja. Monitor masih menyala, nama aku terpampang kat email korporat. Nama Rissa, finance executive konon. Perempuan tak ada maruah pun boleh pegang duit syarikat jutaan ringgit. Ironi, kan?
Aku capai telefon. Nombor Reza aku padam. Perlahan-lahan. Tangan aku menggigil sikit, tapi aku padam juga. Biar dia lega dan biar aku hilang.
Aku terus bangun. Kerusi berpusing perlahan belakang aku. Tak sempat pun aku betulkan blouse yang kedut. Langkah aku laju, tumit kasut ketuk lantai pejabat, tak tak tak. Kepala aku tunduk, mata aku pandang marmar putih, garisan hitam yang berselang-seli. Kosong. Semua kosong.
Aku nampak staf pandang aku. Aku sengih sikit. Dia balas senyum nipis, senyuman plastik.
Aku terus langkah sampai hujung. Tandas perempuan di penjuru kiri, pintu kayu. Aku tolak kuat, pintu berdecit. Dalam itu sunyi. Bau klorin. Bau sabun.
Aku berdiri depan cermin. Lampu putih atas kepala buat mata aku lagi nampak bengkak. Sikit calar bawah dagu sudah mula merah balik. Rambut pendek aku kusut, serabut. Macam tikus jatuh longkang.
Air mata aku jatuh lagi. Panas, melekit dekat bibir. Bodoh. Bodoh, Rissa. Kau yang cari dia. Kau yang kejar dia. Lepas itu kau nangis? Aku tekan pili. Air paip terjunju atas tapak tangan aku. Sejuk. Aku cuci muka. Biar air sumbat hidung aku, bagi sejuk sikit. Aku gosok dagu perlahan. Sakit. Bagus. Baru rasa hidup kan?
Aku jeling cermin. Muka aku comot tapi orang luar tak boleh nampak aku selekeh macam ini. Aku kena nampak kemas. Nampak bermaruah konon.
Tiba-tiba pintu tandas kayu itu terhenyak kuat. Bunyi kasut tumit, bunyi ketawa sengal. Aku cepat-cepat langkah ke belakang, tolak salah satu pintu tandas dan masuk, kunci dari dalam. Nafas aku senafas. Tapak kasut aku terpacak atas mangkuk tandas, biar kaki tak nampak bawah pintu.
"Ehh korang tahu tak betina sundal si Rissa tu diam je hari ni kan?" Suara garau manja, suara yang aku kenal. Suara Azie, staf akaun yang suka curi slip OT. Mulut dia busuk.
Telinga aku panas. Aku letak belakang tangan tutup mulut. Tak nak dengar pun tapi otak aku rekod semua.
"Tulah! Selalunya bukan main manja, suka senyum gatal!" Suara lagi satu, itu Tina. Suka bodek manager, minum kopi meja orang, cerita pasal suami konon kaya. Sampah.
Aku tunduk. Mata aku renung pintu tandas putih yang calar balar. Dinding ini nipis sangat. Kata-kata mereka tembus macam jarum halus. Tak bunuh aku tapi cucuk sampai dalam.
"Patut la boyfriend dia tu lari. Mana ada lelaki tahan perempuan murah macam dia..." Ketawa kecil bersambung, bunyi air paip, bunyi lipstick ketuk sinki.
Aku genggam hujung baju. Kuku aku cakar perut sendiri, rasa pedih. Dia orang ingat Reza itu boyfriend aku?
Aku pejam mata. Tahan air mata. Kalau aku keluar sekarang, aku terpaksa senyum. Kalau aku diam mereka ingat aku kalah. Tak apa. Biar mereka gelak. Biar mereka ludah nama aku.
"Dia tu perasan cantik!" Suara ketiga masuk celah iaitu suara Hanim, budak baru, gigi kuning bau kopi. Ketawa dia kuat, melantun dalam ruang kecil ini.
Aku pegang dinding. Tangan aku sejuk. Kuku aku sudah separuh tanam dalam tapak tangan.
"Si Rissa tu janda kan? Aku dengar suami dia ceraikan dia tahun lepas..." Ketawa sambung. Satu bilik air rasa sempit.
Nafas aku laju. Dada aku bergetar. Dalam kepala, aku nampak bayang surat cerai, hitam putih, cop pejabat agama, nama aku besar-besar. Aku koyak dulu, aku bakar. Tapi orang tetap gali.
"Mana tak cerai, Rissa tu kan gila. Aku dengar dia hari-hari makan ubat mental..." Suara Azie lagi. Makin sedap lidah dia. Bau mulut dia kalau lekat kat baju, seminggu tak hilang.
Aku tunduk. Bibir aku sengih kecil. Gila? Ya, aku gila. Aku suka bunuh orang. Aku suka pegang pisau. Aku suka darah. Aku suka Reza. Semua orang salahkan aku.
Aku betulkan zip beg. Pisau lipat aku sentuh perlahan sejuk, cantik. Mereka gelak lagi. Bunyi lipstick ketuk sinki, bunyi tapak tangan tampar lengan masing-masing. Bising.
Aku pejam mata. Tarik nafas. Hidung aku bau klorin, bau besi paip karat. Bau tengik minyak wangi mereka bertiga.
Kalau pintu ini aku tolak sekarang, pisau aku tarik perlahan dan kalau boleh aku tikam satu-satu leher mereka habis cerita. Tak ada siapa panggil aku janda. Tak ada siapa panggil aku perempuan gila.
Aku tarik nafas. Satu. Dua. Tiga.
Aku dengar bunyi mereka ketawa makin perlahan mungkin sibuk betulkan tudung, betulkan lipstick. Bibir busuk. Hati busuk. Mulut busuk!
Aku sengih dalam gelap pintu tandas ini. Gigi aku ketap. Air mata sudah kering ganti dengan api dalam dada.
Reza tak nak aku? Tak apa. Dunia ini besar. Ada ramai yang layak kena rasa sikit gila aku. Biar tahu langit itu tinggi mana.
Aku turunkan kaki perlahan dari atas mangkuk tandas. Bunyi tumit sentuh lantai. Pisau aku sumbat balik dalam beg mahal aku. Belakang baju aku aku betulkan. Rambut pendek aku sapu sikit biar nampak kemas.
Aku tekan tombol pintu. Perlahan. Biar bunyi berdecit itu cukup untuk buat mereka toleh. Pintu tandas aku tarik, satu dunia busuk itu aku telan sekali.
Mereka bertiga depan cermin, lipstick masih terkatup di tangan. Mata mereka tangkap muka aku yang mata bengkak, senyum separuh.
Azie paling depan, mulut separuh terbuka. Tina tutup mulut pura-pura sopan. Hanim buat muka terkejut, tapi aku nampak ekor bibir dia naik.
Aku tak kata apa. Aku jalan terus ke sinki. Berdiri sebelah Azie, rapat. Bahu aku sengaja sentuh bahu dia. Aku buka pili paip, basuh tangan. Air sejuk, darah semalam rasa hilang sikit. Aku tengok cermin. Mata aku tangkap mata Azie. Mata dia lari. Bagus.
Aku sengih. Perlahan. Mata aku tak berkelip.
Azie telan air liur, aku dengar bunyi dia kuat. Tina betulkan tudung. Hanim cepat-cepat simpan lipstick.
"Ada masalah dengan aku ke?" aku tanya perlahan. Suara aku datar. Halus, tapi cukup buat diri mereka pecah semua.
Tak ada siapa jawab. Tak ada siapa gelak.
Bagus. Aku matikan paip. Lap tangan. Sengih lagi. Lepas ini, kalau mulut busuk lagi ada pisau dalam beg aku akan bagi salam dulu.
Aku tolak bahu Azie. Langkah aku keluar, tumit ketuk lantai marble tandas. Langkah aku laju tapi kepala aku kosong.
Aku jalan balik masuk pejabat kewangan. Langkah aku perlahan, tapi kepala aku rasa kosong. Pintu kaca tutup balik, bunyi klik macam jerat.
Orang lalu lalang tengok aku pura-pura senyum. Aku pun balas senyum, senyum paling palsu yang aku simpan.
Aku duduk semula. Kerusi empuk, tapi punggung aku rasa kebas. Meja penuh kertas, bau toner printer campur kopi meja sebelah.
Skrin monitor masih menyala pantul muka aku berrambut pendek kusut sikit, bibir pecah, mata bengkak.
Aku tengok jam di skrin telefon. 12:55 tengahari. Orang lain sibuk ajak makan tengahari. Bising bunyi kerusi ditolak. Bau nasi bungkus, bau sup panas. Perut aku tak rasa apa. Lapar pun tak. Yang aku rasa cuma... kosong.
Aku sandar kerusi. Tarik nafas panjang. Dalam kepala aku ulang ayat sama suara Reza dalam kereta semalam. Perempuan tak ada maruah.
Ayat itu lekat macam duri dalam tekak.
Mungkin dia betul. Mungkin Reza betul-betul nak aku hilang. Mungkin aku memang beban. Mungkin Reza penat aku kejar dia macam anjing lapar.
Baiklah, Reza. Kalau itu yang kau nak, aku, Rissa, tak akan lagi jejak kaki depan pagar kolej kau. Tak akan lagi tunggu sebelah kereta Myvi kau di parking. Tak akan lagi cari kelas kau, duduk paling belakang, pandang kau dari celah pintu.
Aku akan padam diri aku dari mata kau. Aku akan jadi kosong. Aku hidup sendiri tak payah siapa hirau.
Tangan aku buka laci meja. Cari satu botol kecil, ubat tidur, ubat resah. Aku goncang perlahan. Benda ini tak pernah habis. Doktor bagi, farmasi sambung.
Aku letak balik. Tutup laci rapat. Mata aku tak berkedip pandang skrin Excel.
Baiklah.
Mulai saat ini Reza bebas. Dan aku... aku pun bebas.
Share this novel