Bab 80

Mature Content Series 1807

Malam itu, aku baring atas katil bujang aku. Tangan kiri bawah kepala. Tangan kanan atas dada. Bilik gelap, kipas siling bunyi cekit cekit cekit. Tapi dalam kepala aku... penuh dengan Helena.

Mata dia. Muka dia. Suara dia. Tendangan verbal dia. Rambut panjang paras pinggang. Bang tutup dahi. Kulit putih macam salji peti sejuk. Mata bulat, bibir kecil.

Dan... ya.

T-shirt baggy dia itu... Pun tak berjaya sembunyikan hakikat bahawa Helena memang bidadari yang naik sportbike dan maki orang.

Aku terbalik badan. Mengiring. Pandangan ke dinding kosong. Tapi dalam otak penuh visual Helena duduk atas motor, rambut terbang, leher putih dan bibir dia muncung masa jerit "WOI BUAYA!"

Aku senyum. Sengih sendirian. "Weh Helena... kalau esok kita kahwin, malam ni aku tak tidur pun takpe."

Aku pandang siling. Katil bujang aku rasa sempit tiba-tiba. Sebab dalam imaginasi aku sekarang... Helena tengah baring sebelah aku.

Dia jeling aku. "Jangan pegang."

Aku senyum. "Saya tak pegang. Saya nak jadi halal untuk awak je."

Aku ketawa kecil. Gila dan aku memang gila. Geram.

"Helena... kau buat aku macam orang baru masuk akil baligh. Baru nampak perempuan. Baru belajar cinta. Baru tahu makna 'tolong jangan report polis kalau aku stalk kau'."

Aku pejam mata. Tapi senyuman aku masih ada. Dalam hati aku tahu, aku jatuh. Teruk. Dan aku tak nak bangun.

Aku masih terbaring atas katil bujang aku. Tangan atas dada. Otak tengah pusing si Helena. Rambut panjang. Bangs. Kulit macam salji. T-shirt baggy pun tak mampu sorok kecantikan dia.

Aku senyum sengih. Macam orang baru lepas sign borang nikah dalam mimpi. Tiba-tiba...

TING!

Bunyi WhatsApp. Aku angkat telefon.

Kiera

Oh. Dia. Skandal tetap aku. Sudah berapa kali check in sama-sama. Kiera, dengan gaya suara manja dan jari halus yang suka tekan bahu aku dari belakang. Aku buka Whatsapp.

Kiera : Youu... I tak boleh tidur la...

Kiera :  Rindu bau bantal you... You busy ke malam ni? I ada pakai perfume yang you suka tu tau...

Aku terdiam. Biasanya, aku sudah screenshot peta ke hotel sekarang. Tapi malam ini...

Aku nampak Helena. Mata bulat. Jelingan berapi. Suara laser.

"WEHHH BUAYA! PEGANG AKU LAGI AKU BAKAR KERETA KAU!!!"

Aku telan air liur.

"T-shirt dia oversized... tapi senyum dia tak cukup besar untuk masuk dalam hati aku sebab dia dah duduk dalamnya dulu."

Aku buka chat Kiera. Jari aku tekan di ruang reply. Tapi aku tarik nafas. Letak telefon balik atas dada.

Azfar : Sorry Kiera. Malam ni... you lambat. Hati I dah jatuh kat perempuan lain. Perempuan yang balut lutut dan maki I dengan penuh gaya.

Aku tekan mute notification – 1 year.

Tak block. Tapi simpan sebagai sejarah. Dan aku senyum balik. Lepas aku mute Kiera, aku tarik nafas. Tapi tak sampai seminit.

TING!

Kiera balas.

Kiera : Oh okay... I faham la you tak rindu I macam dulu... Takpelah. Goodnight.

Aku pegang dahi.

Standard drama Kiera bila merajuk. Aku tarik telefon. Buka balik chat. Jari aku menaip, laju.

Azfar : You... Jangan la macam ni. Esok malam I datang jumpa you. Borak je. Tak buat apa-apa. Chill je. Okay?

Hantar!

Aku letak telefon atas dada. Senyum kecil. Satu sisi buaya aku masih aktif, tapi sekarang dia berlesen.

"Sorry Kiera... Helena dah parking motor dalam hati I. Tapi you tetap orang yang tahu mana kedai mamak paling sedap teh tarik. Kita borak je. Borak je... sumpah borak... kalau takde selimut spare."

***

Maghrib itu... aku berjalan ke arah lif hotel. Hotel lima bintang. Lobby marbled. Staff pakai uniform pressed. Lampu chandelier besar macam mimpi orang kaya.

Aku sengih. Hensem? Pasti! Kemeja putih, lengan lipat sampai siku. Rambut sisir kemas. Jam tangan mahal. Bau minyak wangi Dior cairkan moral manusia.

Aku melangkah perlahan, selamba. Langkah aku penuh yakin. Kasut aku ketuk lantai marble tap tap tap macam irama drama mahal.

Orang tepi pandang. Receptionist pun toleh dua kali. "Eh siapa ni? Artis? Pelakon telenovela Melayu? Buaya bersertifikat?"

Tak perlu jawab. Aku cuma senyum nipis. Sengih trademark Azfar. Separuh celaka. Separuh menggoda. Tapi penuh misteri palsu.

Aku tekan lif. Cermin depan aku pantulkan bayang aku sendiri. Aku tengok muka aku.

"Ni muka orang nak datang borak je?"

Aku senyum. Kepala aku angguk sendiri.

"Borak je..."

Lif berbunyi. DING!

Pintu terbuka. Aku masuk. Level 27. Presidential suite. Jari aku tekan butang lif perlahan.

Janji dengan Kiera... tetap janji. Tapi hati aku... tetap Helena.

DING!

Lif sampai. Level 27. Aku jalan perlahan ke arah bilik hujung. Nombor 2709. Langkah yakin. Nafas tenang.

"Datang borak je, Azfar. Chill. Tunjuk kau dah berubah. Bukan datang check-in dosa."

Aku sampai depan pintu. Ketuk pintu perlahan.

TOK TOK TOK!

Tak sampai lima saat, pintu terbuka. Dan... aku terkedu.

Kiera berdiri depan aku. Pakai night robe satin merah, paras paha. Zip depan separuh turun.
Bahu terdedah. Rambut ikal separuh basah. Bau minyak wangi dia naik terus ke otak.

Dia senyum. Gaya dia bukan senyum "hai kawan", tapi senyum "kau masuk je la bilik ni dan kita bincang guna tubuh."

"I tunggu you dari tadi..."

Aku telan air liur. "Err... okay..."

Dia pusing, jalan dulu masuk ke dalam. Aku ikut masuk perlahan-lahan. Pintu tutup belakang.

Katil sudah kemas, lampu malap. Ada wine atas meja. Ada lilin wangi. Ada Kiera duduk atas katil, silang kaki, pegang bantal kecil macam heroin filem 18SX. Aku berdiri tegak depan katil.

Weh... aku datang borak saja... Kiera ini pakai baju perang ke baju nak tembak iman aku ke? Dia pandang aku. Senyum.

"You tak rindu I ke?"

Aku senyum kelat. "Err... rindu. Tapi dalam bentuk... err... silaturrahim..."

Kiera ketawa kecil. "You kelakarlah..."

Dia tepuk katil sebelah dia. "Sini la. Borak dekat sikit."

Aku baru duduk hujung katil. Baru nak buka ayat, "Kiera... I datang ni betul-betul nak..."

Tolak. Kiera tolak aku kuat, dan badan aku rebah atas tilam. Katil melantun sedikit. Nafas aku tersekat. Dia sudah berdiri depan aku, senyum manja, mata separuh redup.

"Borak macam ni ke, Azfar?"

Aku nak bangun... tapi tak sempat. Dia naik atas perut aku. Tangan dia letak kat dada aku.

Baju satin dia lembut gila. Wangi minyak wangi dia naik terus ke kepala. Rambut dia sikit-sikit jatuh ke muka aku.

"Kiera..."

"Hmm?"

"Niat asal... I datang nak borak je..."

Dia senyum, leher makin dekat. Bibir makin dekat.

"Mulut boleh bohong. Tapi mata you tak pernah tipu I."

Aku cuba elak, tapi tangan dia naik ke muka aku. Jari dia sentuh pipi, turun ke dagu.

"You rindu I kan... jangan tipu diri sendiri..."

Aku senyap. Tangan aku naik perlahan ke belakang badan dia. Pegang sedikit. Tarik perlahan.

Dia makin dekat. Kiera masih atas aku. Nafas dia dah dekat sangat. Badan dia rapat, tangan dia atas dada aku, jari dia gerak perlahan.

Dia bisik dekat telinga aku. "I tahu you rindu I... jangan pura-pura..."

Rambut dia jatuh ke muka aku. Wangi. Lembut. Suara dia penuh manja. Bibir dia hampir sentuh leher aku. Dia mula turun perlahan... Suara dia makin perlahan.

"I bagi you apa you suka malam ni..."

Tapi aku... tak gerak. Tak pegang. Tak sentuh. Tangan aku kekal atas tilam. Mata aku pandang siling.

Kosong.

Jantung aku degup... tapi bukan sebab Kiera. Dalam kepala aku, aku nampak Helena.

Helena duduk atas motor. Helena dengan lutut balut. Helena yang jeling aku macam nak tikam,
tapi dalam hati aku... aku nak kena tikam dengan dia setiap hari.

Kiera makin agresif. Tangan dia turun ke butang baju aku. "I tahu you suka I, Azfar... dari dulu..."

Aku senyum sikit. Tapi tawar. Senyuman orang yang tak lagi lapar.

Aku tengok dia. Tenang. "Kiera..."

Dia angkat muka. Mata dia separuh terpejam. Aku tarik nafas perlahan. Dan...

Tolak dia perlahan. Tak kasar. Aku cuma gerakkan badan sikit, dan angkat Kiera perlahan dari dada aku.

Dia terkejut. "Eh?"

Aku duduk. Bangun perlahan. Lepas itu... aku betulkan kemeja aku. Butang masih kemas. Tak sempat dia buka pun.

Aku tarik nafas dengan tenang. "Kiera... bukan malam ni."

Dia senyap. Aku sambung. "I datang sini... memang nak borak je. Itu je. Janji I pada I sendiri."

Dia ketawa kecil. Separuh kelakar. Separuh sinis. "So now you play gentleman pulak?"

"Apa ni... konon suci? Azfar reject I? Sejak bila?"

Aku diam. Tak balas. Dia angkat kening.

"You ada girlfriend ke sekarang? Tu sebab you tak nak I sentuh you?"

Aku pandang dia dan aku senyum. Tak jawab. Tak angguk. Tak geleng. Cuma... ketawa kecil.

"Heh." Senyap. Tapi jawapan itu lebih jujur dari apa pun yang boleh aku cakap.

Kiera masih duduk hujung katil. Rambut dia masih jatuh ke bahu. Robe merah dia masih terbuka sikit di dada. Tapi aura dia... sudah berubah. Bukan menggoda sekarang, dia tengah cuba deal dengan penolakan.

Dia pandang aku. Mata dia tak seagresif tadi. Tapi mulut dia masih berbisa.

"Kalau you ada girlfriend pun... so what?" Suara dia perlahan. Nada dia macam bisikan racun.

"Kita dah biasa buat benda ni... Kita buat senyap-senyap je la. No one has to know. You miss me, kan?" Dia senyum.

Tapi aku tak balas. Aku pandang dia lama. Lepas itu, aku geleng perlahan.

"Tak, Kiera. I tak nak. Bukan macam ni."

Dia senyap. Aku melangkah ke depan sikit. Tangan aku letak perlahan atas bahu dia.

Aku tunduk sikit. "You pernah jadi tempat I lari bila I tak tahu apa I cari. Tapi sekarang... I tahu."

Aku tolak bahu dia perlahan dan lembut. Tak kasar. Tak marah. Cuma tegas.

"I minta maaf."

Dia diam. Mata dia turun ke lantai. Tak ada jeritan. Tak ada drama.

Cuma... sunyi.

Aku pusing. Langkah aku ke pintu. Setiap tapak rasa berat. Tapi setiap langkah, aku tahu aku makin dekat dengan seseorang yang lebih bermakna.

Aku tekan butang lif. Cermin lif pantulkan muka aku. Muka tenang. Kemeja masih kemas. Tapi mata... masih nampak bayangan Helena.

Bila lif terbuka, aku melangkah keluar. Lobi hotel sunyi. Lantai marble bersih gilaa. Bau mahal. Lampu chandelier silau sikit.

Aku jalan perlahan ke arah pintu utama.
Langkah yakin. Tapi tangan kanan aku... sudah sedia dengan telefon.

Buka WhatsApp. Skrol nama.

Helena

Aku tengok namai tu lama. Ikon motor dan salji dan ya, sangat sesuai. Dia keras kepala, tapi buat aku cair. Aku buka chat. Fikir lama. Akhirnya, aku taip juga.

Azfar : Helena. Buat apa tu? Sibuk ke malam ni?

Aku tekan Hantar. Sambil jalan keluar dari pintu hotel, aku senyum kecil.

"Kau boleh campak nombor aku dalam tong sampah dulu... Tapi sekarang, aku bagi signal...
Dan aku nak tengok, kau nak jawab atau nak tolak aku masuk longkang lagi."

Aku duduk atas kerusi tepi pintu masuk hotel.
Langit malam cerah. Angin sejuk. Aku sandar. Telefon dalam tangan.

Mesej tadi... "Helena. Buat apa tu? Sibuk ke malam ni?"

Masih senyap. Last seen: online.

Tak ada dua tick biru. Tapi aku yakin dia baca. Mesti dia baca dari notifikasi saja. Mesti dia tengah jeling sambil maki dalam hati. Aku senyum sengih.

"Helena... takpe. Kau ignore? Aku spam."

Aku buka WhatsApp. Mula kerja.

Azfar : Hello? Weh. Tak tidur lagi kan?

Azfar : Motor okay ke? Lutut kau okay?

Azfar : Kalau sakit aku boleh sapu minyak gamat. Eh bukan. Minyak urut.Minyak gamat tu macam orang tua sangat.

Azfar :  Tapi kalau awak tua pun I terima.

Azfar :  Sebab I rasa awak ni tua dalam jiwa. Garang sangat. Tapi comel.

Azfar :  aku rindu tengok kau jeling aku.

Aku tekan Hantar satu-satu.

Reza telefon pun aku tak angkat. Ghibran reply story aku "Bro, kau hidup lagi ke?" pun aku tak layan.

"Helena."

"Jawab lah sikit."

"Satu emoji pun jadi."

"Kalau tak suka I, bagi emoji najis pun okay."

Aku sandar kepala.

"Satu 'hmm'. Satu 'ha'. Satu titik pun aku syukur."

Aku buka WhatsApp. Masih senyap. Tapi tak apa Helena. Aku sudah biasa tunggu. Dulu aku tunggu tepi motor kau di kedai mamak. Sekarang aku tunggu kau tepi hati aku.

Share this novel

Guest User
 


NovelPlus Premium

The best ads free experience