Jabatan IT, jam 11:13 pagi, aircond kuat, tapi hati aku panas lain macam.
Aku duduk bersandar, satu tangan lipat belakang kepala. Kerusi pusing-pusing aku ini sudah rosak sikit, kadang berbunyi bila aku lentuk berat sangat. Tapi lantaklah. Skrin monitor depan aku kosong. Bukan sebab blackout. Tapi sebab aku tak sentuh kerja langsung sejak pagi.
Mata aku fokus pada telefon. Gambar. Satu gambar. Aku senyum. Makin aku tengok, makin aku rasa bangga.
Helena. Dalam pelukan aku malam tadi. Muka dia blur, macam tahan malu. Aku pulak sengih celaka dalam gambar itu.
"Fuhh... lawa betul kau bila kalah, sayang." Aku bisik sambil jari aku swipe zoom in muka dia.
"Weh Azfar!"
Aku terkejut sikit. Ghibran. Berdiri belakang aku dengan fail warna biru, muka dia bosan.
"Kerja tak nak buat ke? Dah pukul 11. Kau tak siapkan lagi laporan untuk bos."
Aku masih bersandar. Masih senyum. Masih pegang telefon. Dengan bangga, aku angkat skrin telefon menghadap dia. Gambar itu. Helena dalam pelukan aku.
"Kau tengok ni, bro." Aku sengih.
Ghibran sempat nak marah. Tapi bila dia nampak gambar itu.
"APA SIAL NI?! TU HELENA KE?!"
Aku angguk. Senyum makin lebar.
"Bro... dia peluk aku semalam ketat. Bau dia wangi macam celaka wangi."
Ghibran berdiri kaku. Mulut dia separuh terbuka. Mata tak lepas dari gambar. "Kau buat apa kat dia sampai dia peluk kau? Takkan suka rela?"
Aku ketawa. "Kalau aku cerita... kau takkan percaya. Tapi sumpah... this is the best day of my life."
Ghibran letak fail atas meja. "Okey. Duduk. Cerita. SEKARANG!"
Aku pusing kerusi menghadap dia. Ghibran sudah duduk separuh lutut atas meja aku, tangan silang, muka penuh tanda soal.
Aku letak telefon atas meja. Gambar itu masih terpapar. Helena peluk aku. Muka dia malu. Aku senyum macam baru menang judi.
"Kau ready tak, bro? Cerita ni... bukan cerita biasa."
Ghibran angkat kening. "Kau langgar dia ke apa?"
Aku gelak. "Tak. Dia yang datang pada aku. Tapi bukan sebab cinta... sebab KETAGIH."
Ghibran sempit mata. "Ketagih apa?"
Aku buka laci meja. Keluarkan satu plastik kosong lutsinar bekas pil. Letak atas meja, perlahan.
"Ni... bekas Happy 5. Semalam aku jumpa dia kat R&R. Tiba-tiba jatuh dari jaket dia."
Ghibran tunduk, tengok plastik itu.
"Bro... sial. Dia pakai benda ni?"
Aku angguk. "Bukan tu je. Lepas aku rampas, dia gelabah macam orang gila. Merayu kat aku nak balik pil. Siap menangis, peluk lutut, cakap otak dia menjerit kalau tak telan."
"What the..."
"Tak habis lagi." Aku angkat jari, minta dia diam.
"Aku buat syarat. Cium pipi aku dapat satu pil. Ada tiga biji... dia cium aku tiga kali."
"HAHHAHAHAHA BABIIII!!!" Ghibran sudah terbaring atas meja. Gelak terhenjut-henjut.
"Kau tak guna! Kenapa kau record?!"
"Lagi best, aku buat syarat peluk aku... baru bagi Erimin."
Aku ambil telefon balik, swipe satu gambar lagi. Selfie masa dia peluk aku.
Ghibran bangun, peluk perut. "Sial sial sial aku tak boleh... dia tu lawa siot... macam watak anime tapi damaged!"
Aku angguk perlahan. "Exactly. Lawa. Wangi. Muka anime... tapi versi rosak. Tu yang buat aku stim."
Ghibran geleng kepala. "Kau memang buaya paling celaka dalam Malaysia. Tapi aku respek."
Aku sengih. Tangan atas keyboard. Tapi skrin masih kosong.
Aku angkat telefon, nak tunjuk gambar satu lagi yang Helena pejam mata masa cium pipi aku. "Ni yang paling rare, bro... ni..."
"EHEM."
ZAAAAAAAP!
Kami berdua membeku.
Suara itu. Deheman paling dihormati dan ditakuti di seluruh jabatan IT.
Ezrik Aslan.
Manager IT. Muka selalu serius. Gaya macam baru keluar dari filem gelap Netflix. Dia berdiri belakang kami. Tangan silang. Muka tak ada senyum.
"Azfar. Ghibran. Saya ganggu kerja ke?"
"Tak bos! Saya tengah double check report last week!" Ghibran terus lompat duduk betul atas kerusi, tangan main keyboard walaupun tak buka Excel.
Aku pulak terus klik-klik mouse laju macam nak hack sistem NASA. "Saya tengah... troubleshoot network bos! Ada isu packet loss."
Ezrik angkat kening. Muka dia tak percaya langsung. Dia pandang skrin aku.
Skrin aku: File explorer. Folder nama "PRIVATE".
Aku cepat-cepat minimize. "Eh eh ni file lama... hahaha... personal."
Ezrik tarik nafas. "Saya nak report jam dua belas. Kalau boleh... kurangkan sesi TikTok live ya." Dia pusing badan, jalan terus tanpa tunggu jawapan.
Kami berdua senyap. Tengok belakang Ezrik.
Ghibran bisik. "Kau rasa dia nampak gambar Helena tadi tak?"
Aku telan air liur. "Kalau dia nampak... mampus aku."
Kami baru nak tarik nafas lega. Tiba-tiba Ezrik pusing balik. Langkah dia perlahan. Tapi mata dia tajam macam laser potong besi.
"Azfar."
Aku tegak. "Ya bos?"
"Pergi bilik server. Ajar intern tu... Nisa." Nada dia serius. Tapi sinis. Sangat sinis.
Aku telan air liur. "Intern IT tu Nisa ke...?" Ghibran bisik perlahan kat sebelah. Aku jeling tajam.
Ezrik sambung. "Dan tolong jangan projek pulak dalam bilik server tu. Saya tahu awak suka tempat sempit."
PANGGGG!!!
Kena tembak direct. Ghibran terus tahan tawa macam nak pecah paru-paru.
Aku tunduk sikit. Tangan di belakang. "Saya dah taubat bos. Serius. Saya pergi sekarang."
Ezrik angkat kening. "Bagus dan kunci pintu dari luar bila keluar. Jangan tinggalkan bau dosa dalam bilik server saya."
PANGGGG LAGI.
Aku terus capai tablet, lalu depan Ghibran sambil bagi siku kecil di perut dia. Dia gelak sial sambil pura-pura buka spreadsheet.
Aku jalan ke arah bilik server. Langkah berat.
Bukan sebab malas. Tapi sebab... dulu, tempat itu tempat dosa aku. Dan sekarang, bekas dosa aku iaitu Nisa ada dalam itu.
Bilik server. Lampu putih atas kepala berkelip lembut. Bunyi kipas server berdengung rendah. Sejuk tapi aku berpeluh.
Nisa berdiri depan meja kecil. Tangan dia pegang tablet, konon tengah tunggu aku ajar dia cara setting semula IP address.
Dia pakai blouse putih ketat, lengan panjang, tapi aku kenal sangat gaya dia. Dagu dia senget sikit, mata dia kelip lebih dari perlu.
"Hai abang Azfar..." Nada dia lembut. Suara manja.
Aku berdiri dua langkah jauh. Tablet dalam tangan. Mata tak berani tengok mata dia lama-lama. "Hai. Jom kita start terus. Tak nak bazir masa."
Dia muncung. "Abang Azfar... dah tiga minggu kita tak borak panjang tau. Rindulah." Dia langkah setapak. Sikit lagi nak langgar lengan aku.
Aku undur perlahan. Jarak maintain. "Nisa... ni waktu kerja. Kita... kita fokus kerja je, ya?"
Dia gelak kecil. "Abang Azfar dah berubah ke? Dulu rajin peluk Nisa masa lunch break... sekarang tak nak pegang tangan Nisa pun."
Jantung aku melompat. Aku angkat tangan, geleng kepala. "Saya dah taubat. Sungguh. Saya... saya tak nak buat dosa lagi dalam bilik server ni."
Dia muncung panjang. "Jadi tiga minggu lepas tu dosa la ye, abang Azfar?" Dia jeling naik bawah.
Bodoh. Soalan perangkap. Aku garu belakang kepala. "Tu dulu. Sekarang lain. Saya... insaf. Saya nak hidup baru."
Dia senyum perlahan tapu senyum dia penuh maksud. "Tapi Nisa belum move on lagi la, abang. Nisa masih rasa abang ni milik Nisa..."
Dia selangkah lagi ke depan. Aku senyap. Kaku. Dalam hati aku doa Ezrik tiba-tiba masuk balik dan tembak aku dengan deheman. Biar selamat dari perangkap rindu skandal.
TOK! TOK! TOK!
Pintu bilik server diketuk tiga kali. Sebelum aku sempat buka mulut, pintu terus terbuka.
Ghibran. Muka bengang. Tangan masuk poket. Mata scan terus ke aku... kemudian ke Nisa.
"Oh hell no. Aku datang tepat pada masa."
Aku melompat sikit ke belakang. Nisa terus tunduk pura-pura periksa kabel.
"Woi kenapa kau masuk senyap macam hantu?!" aku marah. Ghibran silang tangan, bersandar pada dinding.
"Ezrik suruh aku check korang. Dia takut kau projek lagi." Dia juling mata ke arah Nisa yang masih pura-pura tekan butang server. "Kau tahu tak, nama kau dah blacklist."
Aku telan air liur. "Aku tak buat apa pun! Aku tengah ajar kerja okay?!"
Ghibran angkat kening. "Ajar ke... nak ajak?"
Dia jeling sikit dengan senyum sinis paling menjengkelkan.
Aku hempas tangan atas meja. "Weh aku dah taubatlah bangang!"
Nisa senyum sikit. "Saya pun belajar betul-betullah, abang Ghibran... abang Azfar ajar elok je tadi."
Ghibran pandang aku. "Yalah tu. Ezrik kata, aku pun kena duduk sini sekarang. Teman. Kalau tak, dia takut korang main 'tutorial sentuh-sentuh' pulak."
Aku hempas badan atas kerusi. "SIAL. Kenapa aku rasa macam duduk kat balai soal siasat?"
Ghibran duduk sebelah aku. "Kau salah sendiri. Reputation kau tu kalau boleh dibilas dengan clorox pun tak hilang."
Aku pandang Nisa. Dia senyum manja... dan aku tahu hari ini bukan hari untuk aku jaga iman. Nisa masih berdiri sebelah aku. Tangan dia konon nak capai tablet yang aku pegang.
Tiba-tiba... dia sentuh tangan aku. Lembut. Lama sikit dari sepatutnya. Aku kaku.
"Sorry..." Dia senyum kecil. Tapi jari dia tak alih.
Aku baru nak buka mulut... tangan dia pula 'ter'lajak sentuh bahagian bawah belakang aku. Punggung aku.
ZAAAP!
Aku terus tegak. Jantung aku langgar rusuk. Nafas aku tersangkut. Otak aku jerit: SABAR AZFAR SABAR!
Nisa senyum. "Eh... sorry. Tak sengaja."
Aku tak jawab. Mulut aku terkunci. Tangan aku genggam lutut. Mata tengok lantai. Tapi Ghibran...
"WOI WOI WOI!!! HAHAHAHA!!!" Dia sudah baring separuh atas rak router.
"Eh eh ni tutorial server ke tutorial geli-geli?!" Dia ketuk meja kuat.
Aku jeling. Muka aku merah. Tapi bukan sebab malu sebab tahan nafsu campur marah campur dosa lalu. "Aku tak buat apa weh! Dia sentuh dulu!"
Ghibran gelak berdekah. "Bro, tadi aku nampak kau macam jerit dalam hati!"
Aku hempas kepala ke meja perlahan. "Ya Tuhan kenapa aku tak buta masa tu?"
Nisa pura-pura periksa kabel bawah meja. Tapi punggung dia sengaja rapat sikit dekat lutut aku.
Ghibran makin kuat gelak. "Azfar, weh. Kalau iman kau robot, sekarang bateri dia tinggal 2%."
Aku tarik nafas dalam-dalam. Cukup sudah cukup. Kalau aku duduk diam lagi, tak lama aku akan projek pakai kabel LAN. Aku tegakkan badan. Bahu aku lurus. Suara aku tegas.
"Okay Nisa. Sekarang kita belajar betul-betul."
Aku ambil marker whiteboard kecil tepi dinding server. "Pasal IP address. Fokus. Jangan pegang-pegang. Ni tempat kerja. Bukan Tinder."
Ghibran terdiam sekejap. Lepas itu tutup mulut tahan ketawa. "Akhirnya buaya insaf bersuara."
Nisa duduk tegak. Konon sopan. Aku tulis atas whiteboard mini:
IP Address: 192.168.1.1
Subnet Mask: 255.255.255.0
Default Gateway: 192.168.1.254
Aku pandang Nisa. "Nisa, IP address ni macam alamat rumah komputer. Setiap device dalam network kena ada alamat. Kalau tak, dia tak boleh hantar surat."
Nisa angguk laju. "Ohh macam abang Azfar la... rumah hati Nisa."
"NO. DELETE THAT."
Ghibran ketuk meja kuat. Gelak. "OI FOKUS! Jangan goda cikgu! Cikgu tengah syarah pasal subnet tu!"
Aku teruskan. "Subnet mask ni pulak... macam pagar rumah. Kalau subnet tak betul, komputer tak boleh tahu siapa jiran dia."
Ghibran celah. "Macam kaulah Azfar. Tak tahu jiran, terus masuk rumah orang."
"GHIBRAN!" Aku baling marker ke dia. Dia elak.
Aku sambung. "Default gateway pulak... tu pintu keluar. Kalau komputer nak contact internet luar, dia kena lalu gateway ni. Faham?"
Nisa angguk. "Haa... pintu keluar. Macam jalan nak ke abang Azfarlah..."
"WEH STOP." Aku berdiri tegak. "Kalau kau nak belajar betul-betul, aku ajar. Kalau nak mengada, aku serah pada Ghibran. Dia masih anak teruna."
Ghibran tepuk meja. "Okay Nisa. Abang Ghibran ajar sekarang. Meh sini."
Dia tarik kerusi. "Ni mouse. Ni keyboard. Jangan sentuh abang, sentuh ni je."
Share this novel