Azfar Darwisy
Aku jeling meja sebelah, Ghibran masih macam patung patuh, leher bengkok depan laptop. Aku sandar kerusi, goyang kaki. Jam di tangan tunjuk 4.30 petang. Celaka, sejam lagi nak balik. Macam penjara pejabat ini bila tak ada drama.
Aku capai telefon. Buka WhatsApp. Group RAG. Sunyi macam kubur. Reza pun senyap. Ini pasti kena kepit lagi dengan Rissa, bukan bercinta, tapi Rissa yang bercinta seorang. Reza itu kalau boleh pijak Rissa, sudah lama dia pijak. Tapi biasalah...
Aku sengih, jari aku ketuk chat Reza.
Azfar: Oi, mana kau? Dah kena kepit ke?
Biruuu. Typing... haram. Diam.
Aku jeling Ghibran. Bosan tengok belakang telinga dia. Aku sengaja baling pen ke arah meja dia.
PAK! Terkejut Ghibran, terus angkat muka.
"Apa bangang?" suara dia serak, tekak kering.
Aku angkat kening. "Kau buat apa? Kerja? Serius sangat? Bos kau tak kisah, tau?"
Ghibran jeling. "Kau ni hidup memang takde kerja lain ke?"
Aku sengih. "Adalah kerja. Kerja aku buat hidup orang lain haru biru. Hidup sendiri dah stabil, boring."
Ghibran geleng. Dia sambung menaip. Aku capai fail, tutup skrin laptop dia separuh. "Azfar, kau gila ke?"
Aku sengih lagi besar. "Stress tak? Rilek la. Kerja tu tak lari. Yang lari awek kau je, tu pun kalau ada."
Ghibran baling pemadam. Nasib tak kena muka aku. Aku tengok jam lagi. 4.35 petang. Aku belek WhatsApp Reza, masih biru. Tak balas. Sah tengah kena paksa dengan perempuan gila itu. Lawak. Benci tapi kena. Kucing jantan kalah dengan betina garang.
Aku sandar lagi, kaki atas meja sikit. Kalau hidup ini bosan, Azfarlah job dia bisingkan. Kalau tak ada drama, aku cucuk sampai jadi. Janji tak mampus dalam bosan.
Aku tekan chat Aimi, staf HR, pejabat dia tingkat bawah saja. Tak susah. Kalau bosan, kita cari lauk dekat-dekat. Aku taip "Busy ke tu?" dan tekan send.
Tak sampai lima saat, tick biru, Aimi balas laju:
Aimi: Tak la. Rindu ke?
Aku sengih, suara aku terlepas ketawa sikit. Bukan rindu pun, cuma bosan.
Sudut mata aku nampak Ghibran jeling. Dahi dia berkerut. Budak suci ini memang pantang nampak aku sengih sorang-sorang.
"Apa kau sengih macam musang dapat ayam?" Ghibran tanya, suara perlahan.
Aku sengaja pusing kerusi sikit mengadap dia. Senyum tak ikhlas, senyum psiko sikit.
"Takde la. HR tanya borang OT kau mana." Aku jawab, sengaja bagi dia cuak.
Muka Ghibran terus tegang. "Borang OT apa pulak? Aku takde claim OT pun minggu ni!"
Aku gelak perlahan. "Relaks la. Mana ada HR kisah borang OT. Dia kisah aku rindu ke tak je."
Ghibran pegang dahi. "Aku sumpah kalau kau kantoi bercinta dalam ofis ni, aku takkan jadi saksi mahkamah tau."
Aku sengih lagi besar. "Relaks la, saksi mahkamah apa. Benda ni dua orang tau je. Aku, dengan Aimi."
Aku tunjuk skrin telefon kat dia. Sengaja. Biar dia menyirap. Aimi sudah typing lagi, cun betul kalau senang digoda macam ini.
Ghibran geleng kepala. "Azfar, Azfar. Kalau kau mampus kena kecam, aku gelak je tau."
Aku angkat bahu. "Kalau aku kena kecam, aku ajak kau sekali. Biar trending."
Aimi hantar lagi satu:
Aimi: Nak turun ofis ke? Rindu la borak...
Aku sengih lagi. Sikit lagi sejam nak balik, kalau bosan pun ada Aimi jadi lepas bosan.
Aku balas "Turun? Jaga HR ke jaga hati I?" tekan send, letak telefon. Aku sengaja sandar kerusi, kaki goyang.
Aku pandang Ghibran yang sudah geleng laju, siap pejam mata malas nak tengok. Aku senyum. Hidup ini kalau tak ada drama, Azfarlah tulang belakang kerosakan dia. Bos bosan? Kerja banyak? Sembanglah bocor pun tak akan tenggelam.
Aku sengih puas hati, tangan aku naik, kaki aku sepak kaki kerusi Ghibran sampai kerusi dia terdorong ke depan sikit.
"Oi babi!" Ghibran maki separuh bisik, tangan dia pegang meja takut rebah. Muka dia merah. Aku gelak, puas. Budak baik ini, kalau tak kena sakat sehari, tak lengkap hidup aku.
Aku bangun perlahan, tangan sapu rambut ke belakang, kemas sikit, player pun kena maintain imej. Kemeja aku betulkan, lengan tarik sampai suku lengan, jam aku tengok, empat empat puluh lima. Cun. Ada masa.
Aku tunduk sikit dekat telinga Ghibran, suara aku sengaja perlahan, sengaja bagi dia rimas, "Kau tengok la kejap lagi Azfar turun HR. Scandal sikit, tak salah. Orang HR kan mesra alam..."
Ghibran geleng, muka pasrah. "Kau ni kalau kantoi, aku takde. Aku cabut lari dulu."
Aku sengih, tepuk bahu dia. "Relaks la. Aku scandal, kau aminkan je. Pahala free."
Ghibran telan air liur. Aku langkah ke pintu, tangan aku sudah seluk poket, telefon aku grip ketat. Aimi typing lagi di WhatsApp, cun.
Sebelum keluar, aku sengaja pusing, tunjuk peace kat Ghibran. "Doakan aku selamat!" aku sound. Ghibran sudah sandar kerusi, tutup muka dengan tapak tangan. Mesti dia doa aku mampus kena penampar HR.
Aku sengih lagi. Langkah aku yakin. Kalau bosan, kita sendiri buat meriah. Kalau sunyi, biar Azfar hidupkan. Hidup kalau lurus sangat, membosankan.
Aku tekan lif. Dengar bunyi 'ding!' dan pintu terbuka.
***
Lif bunyi ding! pintu terbuka. Aku jalan yakin, tangan dalam poket, bibir sengih separuh. Dua tiga orang staf lalu, pandang aku atas bawah. Lantak. Staf sini memang jenis mulut manis depan, mulut berdesing belakang. Tapi kalau hati manis dengan aku, aku tak kisah.
Pejabat Aimi di hujung koridor. Bau karpet. Bau air freshener Lotus yang wangi kemanisan tiruan. Ada star keluar, aku langkah laju sebelum pintu automatik tutup. Aku tolak pintu kaca, sengaja jalan perlahan. Mata aku sapu satu jabatan. Semua tengah sibuk. Fax machine berbunyi, printer berdesing, ada suara perempuan gelak kecil. HRlah katakan.
Aimi duduk meja hujung, dekat panel kaca. Tudung dia kemas, warna pastel. Muka ayu. Kaki silangkan, tangan main pen. Bila mata dia nampak aku, dia senyum kecil. Manis. Jenis ayu yang kalau kau tak tahu.
Aku sengih, terus jalan dekat meja dia. Beberapa staf HR lain sudah jeling-jeling, pura-pura sambung taip. Sibuk konon, padahal telinga pasang. Aku sandar sikit pada partition meja Aimi, tangan aku sengaja main pen dia atas meja.
"Busy ke?" suara aku rendah, cukup satu dua orang dengar, cukup buat Aimi tunduk malu-malu.
Aimi geleng, senyum. "Tak la. Azfar buat apa naik sini?"
Aku senyum separuh, mata aku pandang dia, kemudian pandang skrin komputer dia yang entah apa dokumen terbuka. "Rindu bau HR. Bau stress campur bedak baby."
Aimi tunduk sikit, ketawa perlahan. Suara dia lembut, tak matching dengan aku yang buaya ini.
"Kau ni... banyak sangat cakap manis. Nanti tercekik gula." Dia cubit pen kat tangan aku, tarik balik. Jari kami tersentuh sikit. Sengaja aku tak tarik cepat.
Aku bisik perlahan, "Tercekik takpe. Janji manis tu betul."
Aimi sudah geleng, senyum, mata dia pandang skrin konon kerja. Padahal pipi dia sudah naik merah sikit. Aku sengaja sandar rapat partition, kepala aku condong sikit, suara aku lebih perlahan, "Lunch tadi makan apa? Kenapa tak ajak I makan sekali?"
Aimi pandang aku balik, mata dia bulat sikit. "Bila masa ajak kau makan? Makan dengan kawan je la..."
Aku sengih besar. "Esok makan dengan abang IT pulak. Azfar belanja. Janji manis, kan?"
Dia ketawa perlahan lagi. Tangannya sudah main tekan keyboard, tapi aku tau dia tak fokus. Belakang aku ada staf HR lain yang pura-pura isi borang padahal telinga melekat. Biar. Lagi diaorang dengar, lagi seronok.
Aimi selamba balas, suara dia rendah, "Kalau kawan Aimi marah macam mana?"
Aku tunduk, bisik dekat telinga dia sikit, wangi syampu dia menusuk. "Kalau kawan marah, cakap je Azfar kacau. Siapa suruh cantik..."
Aku senyum puas hati. Satu jam nak balik kerja rasa macam setengah jam saja bila ada scandal depan mata. Aku tolak badan sikit ke belakang, sengih, "Nanti WhatsApp Azfar lagi. Jangan busy sangat."
Aimi sengih, angguk perlahan.
Aku pusing, sempat jeling staf HR lain yang pura-pura tunduk. Dengarlah. Aku jalan perlahan keluar tangan seluk poket.
Tiba-tiba ada satu suara tengking aku dari belakang. Serius, suara dia kalau speaker rosak pun boleh sambung hidup balik.
"Kau lagi Azfar?! Aku rasa aku tak panggil pun budak IT turun bawah ni!" suara dia garau sikit, garang. Aku toleh. Muka Akak Fizah. Berdiri di belakang aku dengan fail di tangan macam nak baling.
Dia memang tak pernah suka aku dari zaman aku intern, sampai sudah bertahun pun sama. Katanya aku bising, suka kacau staf HR. Bagi dia, HR tempat suci. Aku pula jenis tak kenal dosa HR.
Aku sengih kecil. Gosok tengkuk, sengaja nampak macam anak kucing menyesal. Padahal mulut aku memang gatal.
"Ala kak... relaks la. Hari-hari marah cepat tua nanti." Aku balas santai, sengaja suara perlahan biar staf lain dengar.
Beberapa budak intern HR sudah tunduk tahan tawa. Meja Aimi pun senyum-senyum sambil pura-pura tekan mouse. Tudung elok, senyum bahaya.
Akak Fizah angkat fail, ketuk tapak tangan dia sendiri. "Jangan nak manis sangat mulut kau tu Azfar. Kalau bos aku tahu kau turun saja-saja, siap!"
Aku sengih lagi, angkat dua tangan sikit tanda 'surrender'. "Saja je kak. Turun HR check borang claim. Mana tau Aimi buat silap..."
Aimi terus tunduk, gelak sikit. Akak Fizah jeling dia. "Kau pun sama, Aimi! Layan dia tu buat apa? Kerja tak siap nanti, aku pulas telinga kau!"
Aku sambut pandang Akak Fizah balik, sengih tak ikhlas. "Ala kak, HR kan mesra. Takkan abang IT datang HR pun salah? Kita satu bangunan..."
Akak Fizah silang tangan kat dada, muka dia memang killer kalau dia jeling, kau boleh rasa urat kecut sikit.
"Dah! Balik ofis kau sekarang. IT kat atas je kan? Naik balik. Kalau kau buat staff aku tak fokus, aku naik atas jumpa bos kau."
Aku gelak kecil, pandang Aimi sengih sekejap. "Relaks la kak. HR ni makin garang makin cun tau..." aku sengaja tambah.
Akak Fizah tepuk fail kuat atas meja, PRAPP! semua orang terdiam.
"AZFAR. SEKARANG!"
Aku sengih, angkat dua tangan. "Okay, okay. Azfar chow. Nanti kita chat kat WhatsApp je lah Aimi..." sempat aku bisik. Aimi tutup mulut tahan gelak.
Aku pusing, jalan perlahan, sengaja langkah yakin macam tak ada apa. Belakang aku dengar budak HR tahan gelak, ada yang pura-pura batuk.
Akak Fizah garang pun, HR tetap manis. Azfar turun tetap berbaloi.
Share this novel