Aku tolak pintu sampai bergegar bingkai. Dentum pintu itu berdentum terus makan ruang dapur. Muka Reza yang tengah bersila atas sofa terus berubah macam nampak hantu terkejut beruk. Tangan dia masih pegang fail assignment student yang berlonggok macam bangkai kucing.
Ghibran kat tepi pula berdiri terpinga-pinga, sebelah tangan pegang tuala, sebelah lagi tengah garu perut. Rambut dia basah, air masih meleleh kat tengkuk. Comot. Bodoh betul gaya.
Aku sengih panjang. Sedap betul tengok dua-dua ini macam pondan kena sergah.
"Kau ni memang tak suka bagi salam ke sebelum masuk rumah?!" bentak Reza, suara dia sudah naik satu nada. Mata dia merah, stress tak siap marking lagi agaknya.
Aku selamba campak beg sandang aku atas lantai. Berdebuk. Kasut pun aku tolak sekali sampai tersepak rak kasut.
"Buat apa aku nak bagi salam? Dalam rumah ni pun dah penuh setan!" balas aku sambil sengih, suara aku pecah.
Aku gelak kuat. Ghibran ternganga masih pegang tuala macam orang bodoh. Reza sudah mula maki, tapi aku tak hairan. Ini rumah sewa RAG, bukan rumah orang alim!
Aku hempas punggung duduk rapat sebelah Reza. Sofa sempit, sengaja aku tekan bahu dia biar dia rimas. Tangan aku selamba capai satu kertas assignment atas riba dia, kertas pelajar agaknya. Teori panjang berjela, perkataan pelik–pelik.
Aku kecilkan mata, lidah terjulur sikit. Baca baris pertama, otak aku terus sangkut. Baris kedua, lagi laju jem. Sumpah haram, satu benda pun tak masuk kepala!
"Apa benda ni Reza? Teori apa sial? Sakit kepala aku baca!" aku bebel sambil aku kibas kertas itu macam kipas lipat.
Reza tak jawab, muka dia sudah mencuka. Tangan dia datang laju, ZASSS! dia rampas kertas itu kasar sampai jari aku terpaksa lepas.
"Kau tu bodoh, tak payah faham! Duduk diam!" herdik dia, suara serak. Bau kopi dari mulut dia terus naik hidung aku.
Aku sengih lagi. Bodohlah kau Reza, stress sangat pun assignment tak akan aku tolong baca. Mati la aku!
Aku tengok Reza sudah tarik muka ketat, kertas assignment dia kepit rapat macam takut aku makan. Aku gelak kecil, sengaja goyang lutut rapat kat dia. Ghibran tiba-tiba muncul dari dapur, tangan masih pegang mug. Rambut dia sudah kering separuh, tuala pun meleret jatuh ke bahu.
Aku dongak pandang dia, sengih. "Oi Bran, kau dah mandi?" Aku jerit kuat sengaja, Reza terus pandang Ghibran sambil jeling.
Ghibran angguk malas. "Kenapa? Takkan nak suruh aku mandi lagi?" Nada dia blur semacam, standard.
Aku ketawa, sengaja tolak bahu Reza. "Aku risau je kau mandi tapi tak basuh ketiak. Bau kau seminggu pun tak hilang."
Reza kat sebelah terus tersedak gelak, dia tutup mulut dengan belakang tangan. Ghibran tunjuk penumbuk, tapi gaya dia memang takkan berani hayun.
"Aku basuh la sial!" Ghibran sudah melawan, suara dia naik sengau.
Aku sambung lagi, tak bagi dia menang. "Reza, kau tau tak? Minggu lepas Ghibran ni iron baju kerja, tapi tak iron seluar. Dia pergi kerja pakai seluar kedut macam kain buruk. Boss HR pun nangis tengok!"
Reza terus hempas kepala di belakang sofa, gelak pecah perut. Bahu dia bergegar, suara dia putus-putus tahan ketawa.
"Bodoh la kau Azfar..." sempat dia sumpah sambil ketawa lagi.
Ghibran sudah meluru nak baling mug, tapi aku cepat bangun dan elak sambil gelak. Aku tunjuk jari ke arah Reza yang dah berair mata.
"Ha tengok! Pensyarah psiko pun gelak, apa lagi aku!"
Aku sandar belakang sofa, nafas tercungap gelak tak habis. Reza sudah separuh terbaring sambil sapu air mata kat hujung mata. Ghibran pulak masih berdiri sambil muncung mulut dia panjang. Aku sengih tapi otak aku ligat cari bahan baru.
"Bran... Bran..." aku panggil, suara sengaja manja macam suara DJ radio murah. Ghibran jeling, malas layan.
Aku angkat tangan, tunjuk jari kat dia. "Aku cerita sikit boleh? Cerita lunch tadi."
Reza terus bangkit duduk tegak, mata dia sudah bersinar. "Cerita apa Azfar?" Dia sengih menanti.
Ghibran sudah mula geleng kepala. "Jangan la bangsat..." Dia cuba lari, aku tarik dia duduk kat lantai depan aku.
"Duduk sini. Biar Reza dengar. Ni lawak berbayar ni." Aku tarik nafas, senyum lebar.
"Okay... tadi kan masa lunch kat mamak, kau tahu tak Ghibran order apa?" Aku tanya Reza.
Reza geleng, mata dia tunggu. Aku sambung, tahan gelak. "Dia order nasi goreng USA. Konon nak nampak macho kan... tau tak apa jadi?"
Ghibran sudah tekap muka dengan tuala. Aku sambung juga.
"Dia tanya kat mamak, 'Bang, nasi goreng USA ni halal ke?'"
Reza terus terburai gelak. "Bodoh ke apa Bran! Apa kena-mengena halal dengan USA?!"
Aku tunjuk Ghibran yang sudah separuh mati malu. "Lepas tu abang mamak tu pun blur dia tanya balik, 'Kenapa? Awak ingat saya goreng pakai passport ke?'"
Reza gelak terbalik, kepala dia terhantuk kat bahu aku. Aku pun join gelak. Ghibran terus maki. "Bodoh la korang! Aku cuma tanya ayam dia sembelih ke tak, mana aku tau USA tu takde babi!"
Aku hempas tangan kat belakang sofa, gelak makin kuat. "USA takde babi konon! Lepas ni kau order Nasi Goreng Brazil pulak, tanya halal ke tak. Baru rare!"
Reza sudah tercungap tahan perut. "Sumpah bangang, kenapalah aku kawan dengan kau orang ni!" Suara dia tenggelam dek gelak.
Ghibran bangun, baling bantal ke muka aku. "Esok aku makan roti canai je, puas hati?!"
Aku angkat bantal, balas sengih. "Kalau roti canai pun kau tanya halal ke, baik kau minum air paip je Bran!"
Rumah kondo RAG pun bergema lagi dengan suara gelak macam setan bertiga. Kalau jiran komplen pun aku tak hairan sebab bunyi mulut kami lagi bising dari TV flat screen dalam rumah sewa ini.
Aku sudah terduduk atas lantai, berlipat ketawa dengan Reza. Ghibran sudah duduk bersandar kat meja kopi, muncung mulut dia macam itik jantan. Aku pandang Reza dia sudah habis gelak, nafas pun semput.
Aku tepuk peha dia sekali. "Reza... Reza... Tunggu, aku ada satu lagi cerita nak kau dengar."
Reza angkat kening, mata dia berair lagi. "Apa lagi sial... Kau ni tak habis bahan orang."
Aku duduk rapat, jari telunjuk aku cucuk dahi Ghibran, dia tepis. "Ni pasal siapa tau? Pasal Akak Fizah HR."
Ghibran terus geleng laju. "Eh jangan Azfar. Jangan cari pasal. Esok dia panggil bilik HR, mampus kau."
Aku sengih. "Peduli apa aku. Reza dengar ni."
Reza sudah angguk, senyum. "Ha cerita cepat. Aku nak gelak lagi."
Aku tunduk sikit, suara separuh berbisik tapi sengaja kuat satu rumah dengar. "Tadi masa aku turun HR nak cop slip OT kan... Akak Fizah tu duduk dalam bilik dia, mulut berleter macam mak ayam. Sumpah suara dia dengar sampai pantry!"
Reza sudah mula tahan sengih. Ghibran tekup muka lagi. Aku sambung, makin laju. "Dia panggil aku masuk. Dia jerit, 'Azfar! Kenapa slip OT kau tak lengkap?! Kenapa budak IT ni semua bodoh sangat?!' Kau tau tak, aku dah separuh naik angin. Aku jawab la, 'Kak, yang bodoh tu sistem, saya ni bijak!'"
Reza pecah ketawa. Ghibran pun terbatuk sambil ketawa. Aku tak kasi chance, terus cucuk lagi.
"Pastu kan... Akak Fizah sound aku lagi 'Jangan jawab mulut! Nanti saya tolong potong gaji awak!' Aku cakap kat dia — 'Potong la kak, potong gaji takpe, jangan potong line internet saya. Nanti saya bosan, terpaksa kacau akak kat HR tiap jam!'"
Reza sudah hempas badan kat sofa balik. Gelak dia tak terkawal, bunyi dia macam anjing tersekat tulang.
Aku tepuk peha Ghibran. "Kau tau tak, Akak Fizah tu kalau stress, dia makan nasi lauk sambal belacan. Satu ofis bau ketiak ikan bilis!"
Ghibran sudah ketawa sampai baring, tuala terjatuh. Reza sudah tepuk lantai.
"Aku rasa Akak Fizah tu benci gila kat kau Azfar!" Reza semput, suara pecah.
Aku sengih jahat. "Biar dia benci. Janji dia tak boleh pecat aku kalau pecat aku, IT down satu bangunan. Baru dia tahu siapa Azfar..."
Rumah kondo RAG terus gegar dengan bunyi gelak tiga ekor spesis paling tak guna ini. Dekat luar, jiran kalau dengar pun confirm tarik langsir tutup telinga lantaklah. Asal hidup tak bosan.
Share this novel