Bunyi ketukan pintu macam bedilan neraka.
DUM! DUM! DUM!
"Woi bangunlah sial! Kau kerja ke tak pagi ni?" suara Azfar bergema dari luar. Kasar, nyaring, penuh tenaga bangun pagi yang menyakitkan hati. Aku terkejut sikit. Terkebil. Otak loading.
Hari ini hari apa?
Aku capai telefon di lantai, skrin retak itu berkelip macam nak mati. 6:45 pagi. Selasa.
Celaka. Selasa. Aku lupa!
Badan aku masih berat atas tilam bujang saiz mampat. Selimut separuh tersingkap. Satu lengan aku... tersangkut bawah kepala Elvina.
Elvina masih lena. Nafas dia teratur. Bibir dia separuh terbuka. Rambut merah dia berselerak atas bantal busuk aku yang aku sudah tak basuh setahun. Tapi dia tidur macam puteri yang tak sedar dunia.
Baju dia masih ada. Seluar pun tak terusik. Syukur. Aku bukan Azfar si buaya darat yang suka ambil kesempatan waktu orang mabuk atau mengantuk.
Aku hanya peluk dia malam tadi. Itu pun sebab dia tarik aku dulu dan sebab aku... tak sanggup tolak. Tak sanggup hadap dunia sendirian malam itu.
Aku baring balik. Pandang siling. Azfar masih mengetuk pintu. Kali ini siap sepak.
DUSHHH!!!
"Woi Ghibran! Jangan nak ponteng kerja. Kau fikir kau anak Tan Sri?"
Aku dengar bunyi tawa Reza dari luar. Babi. Mesti dia pun ada.
Aku tunduk. Pandang muka Elvina. Pipinya tenang. Kulit dia pucat, tapi bukan jenis lesu. Pucat manis. Bibir dia itu... ah sial.
Aku rasa nak cium. Tapi aku tak buat. Aku diam saja. Cakap dalam hati:
"Kau jaga tidur, El. Aku jaga dunia."
Aku bangun perlahan-lahan. Langkah ke pintu. Buka sikit. Nampak muka Azfar tengah menyinga pakai tuala, rambut dia masih basah lepas mandi.
Reza di belakang, pegang mug kopi. Muka bosan.
"Lama sial kau tidur. Bangun sekarang. Aku taknak lambat!" Azfar membebel.
Aku gelak kecil. Suara serak. "Aku tidur dengan perempuan malam tadi."
Azfar beku. "Apa?"
Aku sengih. "Tapi tak buat apa-apa. Tak macam kau, Azfar."
Reza tergelak. Azfar baling tuala ke muka aku. "Sial. Kau macam suci sangat."
Aku tutup pintu. Sandar belakang pintu. Dengar tawa dua orang setan itu dari luar.
Aku pandang semula ke katil. Elvina sudah gerak sikit. Dia tarik selimut sampai ke hidung. Masih lena.
***
Aku sandar kerusi. Mata separuh terbuka. Jari taip malas. Muka macam mayat belum sempurna dikebumi.
Tengahari hari Selasa. Matahari atas kepala tapi dalam pejabat ini sejuk tahap kaki keras. Tapi bukan itu yang buat aku tak selesa.
Yang buat aku pelik adalah Azfar. Dari tadi, dia bangun. Duduk. Bangun balik. Pusing kerusi. Bangun semula. Jalan dua tapak. Duduk balik. Kemudian berdiri lagi.
Macam kuda jantan baru lepas cucuk pil rangsangan. Aku sudah tak larat kira berapa kali dia bangun. Aku toleh. Telinga aku sudah gatal tengok dia ulang gelagat pelik itu.
"Weh," aku panggil perlahan, suara malas. "Berapa banyak panadol biru kau telan pagi tadi?"
Azfar terhenti. Pandang aku. Muka dia gelabah.
"Tak. Tak ada apa. Aku okay." Dia jawab sepatah. Tapi kaki dia goyang. Tangan dia ketuk meja ikut rentak macam EDM.
"Okay kepala hotak kau. Dari tadi kau macam monyet minum redbull. Aku tak buta, sial," aku cakap sambil telan air mineral.
Azfar tarik nafas. Tangan dia sapu muka. Rambut dia sudah selebet. Kemeja dia pun sudah terkeluar dari seluar. Senior IT macam ini? Memalukan jabatan.
"Aimi whatsapp," dia berbisik.
Aku angkat kening. "Aimi HR?"
Dia angguk. Azfar gigit kuku. Macam budak baru kena ugut. "Dia ajak lunch. Tapi dia kata... dia rindu. Nak... release tension kat tempat sama."
Aku ternganga sekejap. "Tempat sama? Jangan cakap..."
Azfar tunduk. Bisik. "Stor belakang tu yang tempat aku..."
"BABILAH KAU!" aku jerit bisik. Hampir tersembur air botol aku.
"Bodoh! Bos dah warning tak boleh buat projek dalam pejabat lagi!"
Azfar buat muka kesal, tapi mata dia lain macam. Mata orang ketagih. "Bukan aku plan, Ghib. Dia yang ajak. Aku tak sangka dia... macam... dah gian."
Aku tengok muka Azfar. Muka dia pucat. Tapi bukan pucat takut. Pucat teransang. Macam kalau aku lepaskan dia sekarang, dia akan lari ke stor sambil buka zip.
"Wey wey wey..." aku julingkan mata. "Jangan buat sial. Kalau kantoi, kita dua sekali kena buang. Aku taknak kena buang sebab kau tak reti pegang nafsu."
Azfar masih gelisah. Aku ambil satu fail, lempar ke meja dia. "Baca dokumen ni. Biar darah kau turun sikit dari kepala bawah naik ke kepala atas."
Dia kutip fail. Tapi tangan dia masih gigil. Tengah aku nak sumpah dia buat kali ketiga, Azfar tiba-tiba letak fail itu atas meja. Perlahan. Macam nak bagi salam pada dosa sendiri.
Dia tarik nafas panjang. Mata dia juling ke atas. Macam tengok cahaya ilahi dari siling jabatan IT yang retak.
"Aku taknak dah, Ghibran," dia cakap. Suara dia tenang. "Aku... dah bertaubat."
Aku berhenti taip. Perlahan. Aku pusing kerusi. Pandang dia dengan muka blur.
"Ha?" aku tanya.
Azfar tunduk sikit. Tangan atas dada. Muka penuh insaf. "Sumpah, aku takkan projek dalam stor lagi. Aku takkan pegang perempuan sesuka hati. Aku takkan buka zip sesuka selera. Aku nak berubah..."
Aku sudah rasa gelombang taufan datang. Tapi aku tahan dulu.
Dia sambung, suara makin syahdu. "Semalam... aku mimpi Helena. Dia pandang aku. Dia cakap dia benci lelaki buaya. Dia nak lelaki suci. Lelaki baik. Lelaki yang tahu jaga diri."
Dia pandang aku dengan mata bulat. "Aku nak jadi lelaki suci, Ghibran."
Aku tak tahan.
Aku.
Tak.
Tahan.
Aku tergelak terbahak. Sampai aku tersandar kerusi. Sampai aku tepuk meja. Sampai aku keluar air mata.
"LELAKI SUCI??! KAU??!" aku jerit sambil ketawa. "Weh... KAU YANG LENJAN AMOI KAT TANGGA BELAKANG MASA LUNCH EMPAT LEPAS TU! Kau lupa?!"
Azfar cuba tahan muka. "Itu dulu..."
Aku terjerit gelak lagi. "EMPAT HARI LEPAS JE WEHH! EMPAT HARI!!!"
Azfar tunduk. Muka dia merah. Tapi dia masih pegang dada. Masih gaya insaf. "Aku berubah demi Helena. Dia bukan macam skandal aku sebelum ni. Dia lain. Dia... cantik. Sombong. Ego tinggi. Tapi dia buat jantung aku laju macam Civic aku redah highway malam."
Aku tutup mulut. Sudah tak boleh nafas. "Weh Azfar... kau jangan buat aku panggil ambulans sebab gelak sampai asthma ni."
Dia pegang fail kuat-kuat. "Kau tengoklah nanti. Aku sanggup simpan nafsu aku untuk Helena. Aku sanggup tunggu sampai kahwin."
Aku terdiam sekejap. Betul-betul pandang dia.
Lepas itu aku tanya. "Azfar... kau ingat kau ni siapa?"
Dia pandang aku. Aku senyum sinis. "Kau ingat ni drama TV AlHijrah ke? Satu mimpi terus berubah jadi suci?"
KRAK!
Fail jatuh atas lantai. Tapi aku masih gelak. Belum sempat aku sambung gelak untuk pusingan keempat, pintu bilik jabatan IT terbuka.
Klik.
Masuk seorang budak intern. Langkah perlahan, sengaja hentak tumit. Bibir sengih. Rambut lepas. Baju ketat. Skirt singkat. Lanyard ID tergantung-gantung kat dada macam sengaja nak bagi Azfar nampak.
Nisa.
Si intern comel yang pernah kantoi keluar makan dengan Azfar sampai pukul 11 malam minggu lepas.
Aku terus lipat tangan. Babak panas bakal bermula.
"Hai, abang Azfar..." suara dia lunak macam teh tarik campur madu. "Dah lunch ke...?"
Azfar tengah duduk tegak, mata fokus di skrin komputer. Jari beku. Otot muka dia tegang. Macam patung wax. Langsung tak toleh. Langsung tak jawab.
Nisa melangkah rapat ke meja Azfar. Posing manja. Sengih senget.
"Abang Azfar ni kenapa... diam je?" dia tanya dengan nada menggoda. "Semalam Nisa whatsapp, abang bluetick je. Nisa rindu tahu tak..."
Aku nampak tulang pipi Azfar bergetar. Mata dia kelip laju. Jari dia mencengkam mouse sampai nampak urat.
Tapi dia tak jawab. Dia pura-pura fokus tengok Excel kosong. Aku sudah tak boleh. Sudah terasa ketawa terkumpul dalam perut.
Nisa makin berani. Dia sandar tepi meja Azfar. Siku atas permukaan. Badan sengaja condong ke depan. Suara makin manja.
"Abang tak rindu Nisa ke...? Dulu bukan main sayang Nisa..."
Azfar akhirnya bersuara. Perlahan. Lembut tapi keras. "Nisa... tolong pergi buat kerja kau."
"Alah... abang marah ke?" Nisa buat muka muncung.
Aku toleh. Pandang Azfar. Muka dia... ketat macam pintu peti besi bank negara. Dia tolak kerusi ke belakang. Bangun. Berdiri tegak. Mata tak pandang Nisa.
Dengan nada suara macam imam solat subuh, dia cakap...
"Maaf. Aku dah berubah. Aku tak layan benda-benda macam ni lagi."
DIAM.
Pejabat senyap. Nisa terkebil. Aku... Aku pecah.
TERGELAK TERBAHAK.
Sumpah. Sampai aku tepuk meja. Sampai kerusi aku bergerak ke belakang. Sampai aku batuk.
"YA TUHAN, AZFAR! KAU CUBA JADI SUCI DEPAN SKANDAL KAU?!"
Azfar pandang aku sekilas. Muka dia merah. Tapi dia maintain. Dia angkat satu tangan, gaya macam ulama muda.
"Nafsu tu ujian, Ghibran. Aku dah kuat sekarang."
Nisa masih berdiri. Terkebil. Tak puas hati.
Aku gelak lagi.
"Azfar... AZFAR... Jangan jadi hero sinetron Indonesia dalam cerita RAG ni, sial!"
Nisa tarik muncung. Muka dia berubah dari mode manja ke mode merajuk tahap nak lempar fail projek.
Dia langkah ke belakang, peluk tubuh. Pandang Azfar dengan pandangan yang aku rasa kalau boleh bakar Azfar guna mata, memang sudah jadi abu.
"Oh... macam tu la abang sekarang," dia cakap. "Dah dapat perempuan lain, lupakan Nisa. Kan?"
Azfar masih berdiri tegak. Mata tengok monitor. Tapi skrin dia kosong. Aku tahu sebab aku duduk sebelah. Yang dia tenung tu cuma Excel tak ada nombor pun.
Azfar buka mulut, suara tenang tapi cukup jelas. "Nisa, aku tengah kerja. Tolong hormat tempat ni."
Nisa tarik nafas kasar. Lengan dia peluk makin ketat. "Okay. Saya faham. Lelaki semua sama je."
Dia pusing badan. Kaki hentak-hentak. Kasut tumit dia berbunyi macam drama Melayu babak keluar pejabat lepas kena tinggalkan. Pintu tutup kuat.
Azfar hembus nafas panjang. Baru duduk balik. Tapi muka dia tegang. Dahi berpeluh. Aku pandang dia lama. Bibir aku sudah mengukir senyum jahanam.
"Aku bagi seminggu," aku cakap. "Kalau kau tahan nafsu lebih dari tujuh hari, aku belanja kau makan buffet hotel."
Azfar toleh. Muka dia macam nak marah tapi tak mampu sebab... dia tahu aku betul.
"Kau jangan cabar aku, Bran," dia jawab. "Aku serius."
Aku angkat kening. "Serius kau? Lepas Aimi whatsapp, Nisa datang goda, kau masih suci? Weh... Azfar... ni RAG, bukan Raudah."
Dia geleng kepala. "Aku boleh tahan."
Aku sandar kerusi, silang tangan. Senyum sinis.
"Okay. Kita tengok. Kalau kau tahan seminggu, kau dapat buffet. Tapi kalau kau kantoi projek aku rakam, aku post kat group ofis, dan aku pakai baju 'AZFAR NAFSU KUDA' selama sebulan."
Azfar senyap. Tapi tangan dia sudah pegang mouse macam pegang tasbih.
Azfar nak suci? Aku doakan. Tapi aku tahu. Nafsu dia tu... macam api dalam enjin Civic. Kalau tak kontrol, terbakar semua stor pejabat ini.
Azfar masih pegang mouse. Tapi tangan dia terketar sikit. Nafas dia panjang. Macam baru keluar dari zon perang mental.
Lepas beberapa saat, dia buka suara.
"Ghibran..."
Aku pandang. Muka dia serius. Nada dia bukan nada buaya. Nada dia... pelik. Macam nada lelaki yang baru balik ceramah motivasi.
"Aku serius nak berubah, bro." Suara dia dalam. Tenang.
Aku angguk sikit. "Yelah. Suci. Raudhah. Buffet hotel. Aku ingat."
Dia angkat tangan. "Tak. Betul ni. Aku dah fikir."
Aku tunggu ayat sambungannya.
"Aku... nak kumpul duit kahwin."
KRIIK. Aku senyap. Aku kelip mata dua kali.
"Aku nak meminang Helena."
Aku. Terkedu. Sejam. Dalam otak. Lepas itu...
AKU GELAK. TERGELAK. TERPEROSOK KE BAWAH MEJA. TERGULING ATAS KARPET PEJABAT.
"KAU?! NAK PINANG HELENA?!"
Azfar buat muka tak puas hati. "Aku seriuslah bangsat!"
Aku angkat tangan. Sumpah cuba tahan gelak. Tapi perut aku sakit. "Wey... wey... KAU, Azfar bin buaya teransang, nak kahwin dengan HELENA? Gadis suci, pemilik R6, Queen of Ego?"
Dia angguk. "Ya."
Aku duduk semula. Tegakkan badan. Tarik nafas. "Bro... dia tu jenis kalau kau pandang salah pun dia boleh sepak lutut kau. Kau ingat dia nak kau jadikan laki?"
Azfar pegang dahi. "Aku tau. Tapi aku nak buktikan kat dia. Aku boleh jadi lelaki yang baik. Lelaki yang ada arah tuju. Lelaki..."
Aku potong ayat dia. "Lelaki yang simpan koleksi gambar skandal lama dalam Google Drive, yang sampai sekarang tak delete walaupun pakai password 'suciboy2023'?"
Dia diam.
Aku sengih.
Kalau Helena itu gadis suci terakhir... Azfar ini buaya terakhir zaman kiamat.
"Aku tak kisah, Ghibran. Aku sanggup kerja overtime. Aku sanggup tak keluar malam. Tak lepak mamak. Asal aku dapat simpan cukup, aku nak masuk meminang dia betul-betul. Proper."
Aku pandang mata dia. Serius. Bersinar. Ada cahaya "cinta ikhlas campur takut kempunan".
Aku senyum kecil. "Okaylah Azfar. Tapi satu aku nak pesan..."
"Apa?"
"Kalau Helena sepak kau depan mak bapak masa kau datang bawa dulang hantaran... Aku rakam. Aku buat TikTok. Aku letak lagu sedih."
Azfar lempar mouse. Aku gelak lagi. Gila babilah Azfar!
Share this novel