Aku buka pintu rumah. Bahu aku lenguh. Azfar separuh terbaring atas aku, kaki dia seret pada lantai. Lampu ruang tamu terbuka.
Dan di situ dia berdiri tegak, bersilang tangan, muka macam baru tengok jenazah hidup, Reza.
Rambut dia serabai. Cermin mata senget. Pakai t-shirt hijau. Muka dia... tak puas hati tahap Tuhan murka.
Aku tarik Azfar masuk perlahan. Reza tak bergerak. Tapi mata dia tajam ke arah Azfar. Macam nak tembak guna laser.
"Best sangat ke minum sampai macam ni, hah?" suara Reza keluar akhirnya. Perlahan, tapi menikam.
Aku tutup pintu dengan kaki. "Aku bawa dia balik. Dia tak boleh drive."
Reza geleng perlahan. "Patutnya kau tinggal je dia tidur dalam tong arak tu."
Azfar merengek. "Rezaaa... wehhh... rindu kau..."
Reza juling mata. "Rindu kepala hotak kau. Kau mabuk macam babi."
Aku ketawa kecil. "Dia tak cukup minum babi kot, sebab tu otak dia tertinggal."
Reza jalan ke arah kami. "Letak dia kat sofa. Jangan sampai muntah atas karpet aku. Kalau karpet aku rosak, aku bakar kau sekali."
Aku baringkan Azfar atas sofa. Dia terus lena. Muka dia puas. Muka orang tak ingat dunia. Reza berdiri tegak depan aku. Suara dia naik sikit.
"Ghibran. Seriously? Kau tahu aku benci benda ni. Kenapa kau bawa dia pergi minum?"
Aku pandang dia. "Aku tak bawa. Dia ajak ikut. Dan dia yang muntah, bukan aku."
"Kalau dia mati sebab overdose, kau nak jawab ke?"
Aku ketawa sinis. "Dia takkan mati. Dia tebal sangat untuk mati cepat."
Reza diam. Tapi mata dia masih marah.
Dia tunduk tengok Azfar.
"Buaya tak patut mabuk. Nanti terbalik dalam kolam," aku tambah. "Tapi buaya ni... suka cari nahas."
Reza gosok muka dia. Tarik nafas panjang.
"Aku tak nak ada bangkai dalam rumah ni malam-malam macam ni."
Aku ambik tuala kecik atas meja. Letak atas kepala Azfar.
"Tenang, cikgu Reza. Esok pagi kita hantar dia masuk kelas motivasi."
Reza jeling aku. "Kau pun sama. Jangan ingat kau diam, kau suci."
Aku senyum nipis. Bunyi ketukan pintu.
TOK TOK TOK!
Kuat. Tiga kali. Padu. Macam polis datang cari dadah. Aku pandang Reza. Reza pandang aku balik. Sama-sama blur.
Azfar masih terbongkang atas sofa. Sedap lena. Muka dia macam budak tadika baru habis makan gula kapas.
Aku jalan ke pintu. Bukak perlahan. Dan depan aku berdiri seorang perempuan. Tak pernah aku nampak. Muka dia tegang. Mata dia merah. Nafas kencang. Baju dia elegan tapi kedut. Rambut berselerak. Dia terus tanya.
"Mana Azfar?"
Aku terkedu. "Huh?"
Reza muncul dari belakang aku. Suara dia tegas.
"Siapa kau?"
Perempuan itu tak jawab. Dia tolak dada aku kuat sampai aku terdorong ke belakang. Dia terus masuk rumah.
Langkah dia laju. Dia nampak Azfar atas sofa dan tanpa tunggu apa-apa...
PANG!!!
Tamparan berbunyi. Kuat. Kepala Azfar terangkat. Mata dia terbuka separuh.
"APA..."
Perempuan tu menjerit. "SIAL KAU AZFAR!!"
Azfar mamai. "Huh? Sapa... sapa ni..."
"KAU INGAT AKU BODOH?! KAU INGAT AKU TAK DAPAT TANGKAP BAU PEREMPUAN LAIN KAT BAJU KAU HARI TU?!"
Dia tampar lagi. Kali ini sebelah kanan.
PANG!
Aku ternganga. Reza berdiri kaku. Azfar separuh sedar. Muka dia merah. Mata dia kabur.
"Babe... kita boleh bincang..."
"JANGAN PANGGIL AKU BABE!!!"
Tampar. Lagi.
Reza tarik nafas. "Okay wow. Siapa ni?"
Aku angkat bahu. "Entah. Satu lagi skandal dia rasanya."
Perempuan itu berdiri sambil menangis. Nafas dia tak stabil. Tangan dia menggigil.
Azfar terus baring semula. "Aduh... kepala aku pening..."
Reza bersilang tangan. Pandang aku. "Buaya kau dah kena potong ekor."
Aku tahan gelak. Dan malam ini... Rumah kami ada drama bonus.
Tangannya masih menggigil. Air mata makin deras. Rambut dia sudah serabai, baju dia renyuk macam hati dia.
Dia pandang Azfar. Bibir dia menggeletar. Dan tiba-tiba suara dia meletup.
"AKU MENGANDUNG, AZFAR!!!"
Rumah jadi senyap. Dunia macam berhenti dua saat. Aku telan liur. Reza tegak macam tiang elektrik.
Azfar? Masih baring. Masih mabuk. Mulut separuh buka, mata separuh kabur.
Perempuan itu jerit lagi, sambil air mata jatuh macam hujan ribut.
"KAU INGAT SEDAP PELUK PEREMPUAN LAIN, PUKUL 2 PAGI SEMUA HILANG?! AKU NI APA?! KAU KATA KAU SAYANG AKU, KAU NAK JAGA AKU!"
Dia jatuh duduk, depan sofa. Tangan dia genggam lutut sendiri. Menangis. Kuat.
"AKU BENCI KAU, AZFAR!!" Suara dia pecah.
"AKU BENCI SANGAT... TAPI DALAM PERUT AKU ADA ANAK KAU...! SIAL KAU!!!"
Azfar buka mata perlahan. "Anak...?"
"YA!!! ANAK KAU!!!" dia jerit macam nak pecah tekak.
Azfar pandang dia dengan blur. Senyum kecil. "Kau salah orang kot..."
Reza tepuk dahi. "Ya Tuhan."
Aku tutup mulut. Hampir ketawa. Tapi tak patut. Perempuan itu berdiri. Tengking lagi.
"KAU PERLU TANGGUNGJAWAB! AKU TAK MAIN-MAIN! KAU FIKIR AKU DATANG SINI SEBAB SAJA-SAJA?!"
Azfar lelap mata balik. "Nanti kita bincang..."
Dia tertidur. Macam tak ada apa jadi. Perempuan itu terdiam. Tapi dada dia turun naik. Nafas dia liar. Air mata masih jatuh.
Aku pandang Reza. Reza pandang aku.
"Aku nak keluar kejap," katanya.
Aku angguk. "Bawak aku sekali."
Kami dua-dua cabut ke dapur. Tinggalkan Azfar si buaya bangkai dan perempuan patah hati. Dalam satu malam yang sepatutnya cuma untuk mabuk... Tapi jadi malam kelahiran satu lagi masalah hidup.
***
3:00 pagi. Jalan raya KL senyap macam jenazah baru dikapan. Langit hitam. Angin sejuk. Lampu jalan macam mata orang mati terbuka tapi tak tengok apa-apa.
Y15 aku meluncur perlahan. Helmet separuh muka. Jaket hitam. Rokok terselit di bibir. Jalan kosong.
Aku bawa motor ke arah tempat yang aku tak pernah plan nak pergi. Tapi kaki aku tetap tekan minyak. Tangan aku tetap pegang handle.
Flat murah di hujung Setapak. Bangunan tua. Cat dinding terkopek. Tingkap berlampu satu dua. Kawasan sunyi. Tapi... ada satu nama dalam kepala aku.
Elvina.
Rambut merah. Muka garang. Tatu rose di leher kiri. Dan satu senyuman yang buat dada aku panas malam itu di kafe kopi.
Aku parking motor bawah flat. Mati enjin. Duduk atas seat, hisap rokok. Langit KL luas. Tapi kepala aku penuh satu nama.
Aku tak tahu rumah dia nombor berapa. Tapi aku tahu... dia ada di sini. Aku tenung bangunan itu lama. Tingkat demi tingkat.
Tangan aku masuk poket jaket. Aku cari nama tu dalam phone. Elvina. Simpan nama di telefon aku. "Vina Kafe Kopi ☕?".
Aku tekan call tanpa fikir panjang. Bunyi tone. Satu. Dua.
Klik.
Suara garau manja jawab.
"Hello?"
Aku senyum sikit. Tak tahu kenapa. Tapi senyum. "Tak tidur?" aku tanya.
Dia ketawa kecil. "Siapa tidur waktu macam ni, Ghibran?"
Aku senyap dua saat. Angin tiup kuat. Rokok aku tinggal bara.
"Aku kat bawah flat kau."
Dia diam. Lepas itu suara dia turun nada.
"Seriuslah?"
"Yup. Datang turun kalau berani."
Dia gelak kecil. "Ajak buat apa?"
Aku pandang langit.
"Ronda-ronda. KL tengah sunyi. Aku perlukan penumpang."
Dia senyap. Aku terus cakap, perlahan.
"Kalau kau tak datang... aku tidur atas motor malam ni."
Dia tarik nafas. Bunyi nafas dia masuk dalam telinga aku.
"Give me 10 minutes. Jangan cabut."
Aku senyum. Buang rokok. Start enjin motor.
"Malam ni... aku cuma nak tengok kau."
Sepuluh minit kemudian... Dia turun. Elvina. Hoodie hitam. Rambut merah panjang terkeluar sikit di tepi hoodie. Seluar jeans koyak lutut. Sneakers lusuh. Tangan dalam poket.
Muka dia tengok aku macam aku gila tapi mata dia... berani. Macam suka. Macam rindu.
"Aku betul-betul turun. Kau tak cabut pun," katanya.
Aku sengih sikit. "Aku bukan buaya."
Dia gelak pendek. "Bukan buaya... tapi mungkin serigala."
Aku sengaja pegang handle motor kuat-kuat. "Serigala tak lari bila malam datang."
Dia senyum. Lepas itu dia naik belakang aku. Tangan dia peluk pinggang aku. Natural. Tak kekok.
Badan dia rapat. Tapi tak melekit. Dia wangi, wangi macam perempuan yang liar tapi tahu apa dia nak.
Aku start enjin. Y15 meraung perlahan.
"Pergi mana?" dia tanya dekat telinga aku.
Aku jawab, "Mana-mana. Janji kau tak turun."
Kami bergerak. Jalan KL sunyi. Lampu jalan panjang. Bayang-bayang kami meluncur atas tar hitam. Angin pukul muka aku.
Tangan Elvina masih di pinggang aku. Tak gerak. Tapi rasa dia... hidup.
Aku bawa motor ikut highway. Masuk lorong sunyi. Tepi sungai. Masuk bawah flyover. Lalu depan dataran. Semua senyap. Tapi kepala aku tak sunyi. Sebab ada dia.
***
Motor berhenti tepi bukit. Suasana KL depan mata, lampu tinggi rendah macam bintang plastik.
Aku matikan enjin. Elvina masih duduk belakang aku. Tangan dia tak lepas. Angin atas bukit dingin. Tapi pelukan dia... buat dada aku tenang.
"Kau selalu naik sini?" dia tanya.
"Bila aku tak boleh tidur," aku jawab.
Dia gelak kecil. "Jadi aku ni penenang insomnia?"
Aku senyum nipis. "Kau penenang banyak benda."
Dia turun dari motor. Berdiri tepi aku. Lengan silang. Rambut merah dia terbang sikit. Lampu jalan dari bawah kena pipi dia. Muka dia separuh gelap. Tapi mata dia terang.
Aku turun juga. Berdiri sebelah dia. Tak cakap. Sunyi panjang. Lepas itu dia tanya, suara perlahan.
"Ghibran... kau ni sebenarnya jenis macam mana?"
Aku pandang dia. Lama. Tarik nafas. Dan aku jawab. Terus terang.
"Jenis yang kalau aku nak seseorang... aku akan ambik."
Dia senyap. Aku sambung.
"Dan aku nak kau, Elvina."
Dia pandang aku. Muka dia keras. Tapi mata dia... cair. Aku ambik satu langkah dekat. Tak sentuh. Tapi cukup dekat untuk dia rasa degup aku.
"Jadi girlfriend aku."
Dia terdiam. Angin tiup. Bunyi KL bawah sana macam hilang.
"Ghibran..."
Aku diam. Tunggu. Dia senyum kecil. Mata dia lari sikit ke bawah.
"Kau selalu lamar orang tepi motor pukul 4 pagi?"
Aku balas cepat. Tenang.
"Tak. Kau yang pertama."
Dia ketawa. Pendek. Kemudian... dia angguk perlahan.
"Okay. Tapi aku tak janji aku senang dikawal."
Aku senyum. "Bagus. Aku tak suka benda senang."
Dan masa itu, tangan dia tarik hoodie dia lebih rapat. Tapi badan dia lebih dekat dengan aku. Dan malam itu... aku bawa balik sesuatu yang aku tak sangka aku berani ambik.
Hati Elvina. Elvina masih berdiri depan aku. Angin tiup lembut. Hujung hoodie dia terbang. Rambut merah dia selerak sikit, kena pipi. Mata dia tengok bawah mungkin tak berani pandang aku lama-lama.
Aku buat apa yang aku tak pernah buat dengan mana-mana perempuan. Aku buka jaket aku perlahan.
Dan aku peluk dia. Dari depan. Tenang. Tak paksa. Tapi erat.
Dia tak lari. Dia tak tolak. Dia peluk balik. Dada dia rapat kat dada aku. Hidung aku kena rambut dia. Wangi, bukan wangi manja tapi wangi perempuan yang berani hidup sendiri. Aku bisik perlahan.
"Aku sebenarnya... sudah suka kau dari hari pertama aku nampak kau kerja kat kafe tu."
Dia senyap. Aku tarik nafas.
"Masa kau puji motor aku... senyum sambil lap meja... rambut kau merah, mata kau tajam... aku rasa... pelik."
Dia masih tak bersuara. Tapi aku rasa tangan dia pegang belakang pinggang aku lebih erat.
"Aku dah lama tak rasa pelik." Aku sambung. "Dan pelik tu... rasa yang aku tunggu lama."
Dia tunduk. Muka dia separuh atas dada aku.
"Aku tak sangka... kau perasan aku masa tu..." suara dia kecil. Rapuh sikit. Tapi manis.
Aku pegang belakang kepala dia. Usap sikit rambut dia. "Aku perasan semua benda pasal kau, Vina."
"Termasuk tatu bunga rose kau."
Dia ketawa kecil, malu. Aku peluk lebih kemas. Kepala aku sandar atas kepalanya.
Dan malam itu... Bukit tinggi, angin sejuk, KL penuh dosa di bawah sana tapi aku rasa bersih. Sebab ada dia.
Rambut merah yang aku tak tahu kenapa... rasa macam rumah. Kami jalan perlahan turun dari bukit. Langkah sunyi. Langit masih gelap. KL masih berlampu tapi aku sudah tak tengok bawah. Aku tengok dia.
Elvina.
Dia senyum kecil bila aku buka helmet dan hulur padanya. Dia pakai. Pelan. Tanpa cakap.
Aku naik atas Y15. Dia naik belakang. Kaki dia pijak footrest. Tangan dia... lambat-lambat...
peluk pinggang aku.
Tapi kali ini... pelukan itu lain. Bukan sebab nak elak terjatuh. Bukan sebab sejuk. Tapi sebab dia nak pegang aku. Sebab dia nak rasa aku.
Aku hidupkan enjin. Motor mula bergerak turun bukit. Jalan kosong. Angin malam pukul muka. Tapi belakang aku... hangat. Sebab dia ada.
Tangan dia ketat sikit pada perut aku. Dagu dia kadang cecah bahu aku dan masa itu — tanpa sebab, tanpa suara...
Aku rasa... aku tak nak orang lain pegang aku macam ini. Biar aku keras kepala. Biar aku psiko. Biar aku minum sampai mabuk. Tapi bila Elvina peluk aku malam ini...
aku rasa... aku sayang dia.
Tak perlu bunga. Tak perlu cincin. Cukup pelukan ini dan malam sunyi untuk buat aku tahu...
dia sudah duduk dalam hati aku. Dan aku... tak nak dia keluar.
Share this novel