Aku berdiri kat balkoni, tangan aku sandar pada pagar besi sejuk. Mata aku pandang highway kereta merangkak macam semut. Jem cuti. Ramai yang balik kampung hari ini. Aku tak ke mana. Rumah aku kampung aku.
Angin tolak rambut aku yang serabai, kena dahi, kena leher. Aku angkat tangan, sapu rambut ke belakang. Nafas aku tarik panjang, rasa asap, rasa bau ekzos bercampur bau cat luar rumah.
Badan aku kosong. Tak ada baju, cuma seluar jogger hitam. Peluh sisa semalam belum habis pun, tapi aku malas peduli. Ini rumah aku, suka hati akulah. Kalau aku nak berdiri bogel pun, siapa berani halang?
Aku tolak pintu sliding. Bingkai aluminium itu bunyi berkeriut semasa aku tarik. Kaca rapat, bunyi highway terus padam. Aku pusing.
Dapur.
Lily.
Dia tunduk lap meja makan. Rambut dia sangkut di bahu. Baju lengan panjang longgar, tapi aku nampak cara dia menunduk, kain dia terselak sedikit di betis.
Aku berdiri. Mata aku lekat. Bukan sebab aku nak tapi sebab dia bukan Ghea dan aku benci setiap inci dia yang cuba jadi Ghea.
Aku sandar pintu sliding. Nafas aku turun naik. Dada aku separuh sejuk kena angin balkoni yang terperangkap. Aku senyum nipis. Senyum yang dia tak berani pandang.
Aku tolak badan aku dari pintu sliding. Langkah aku berat tapi sengaja perlahan. Kaki aku heret masuk dapur, lantai jubin sejuk singgah ke tapak kaki.
Lily masih tunduk, lap meja makan. Kain dia sikit-sikit terangkat bila dia capai sudut meja. Bahu dia halus, rambut dia tutup tengkuk dia.
Aku pandang belakang dia lama.
Aku sengaja rapat. Langkah aku sampai betul-betul belakang dia, cukup dekat sampai bau sabun pinggan pun aku boleh hidu. Lily tak perasan atau dia pura-pura tak perasan.
Bahu aku sengaja langgar belakang bahu dia sikit, tapi cukup buat dia terkejut. Tubuh dia terundur. Bahu dia bergesel dada aku.
Lily cepat-cepat pusing. Mata dia pandang aku, besar terkejut. Tangan dia masih pegang kain buruk, getar sikit.
"M...maaf abang... saya tak nampak..." suara dia gugup, perlahan.
Aku sengih. Nafas aku jatuh atas pipi dia. "Apa yang kau tak nampak? Rumah ni kan kecik..." suara aku perlahan, senget.
Aku sengaja biar tangan aku letak kat meja di sebelah pinggang dia. Badan aku separuh menutup dia, macam perangkap tapi mata aku kosong. Sebab depan mata aku bukan Lily. Depan mata aku, bayang Ghea, rambut pendek, mata garang.
Aku senyum sikit. Senyum yang Lily tak tahu maksudnya. Senyum yang dia patut takut.
Aku berpaling. Langkah aku perlahan, terus ke bilik. Aku buka almari, tarik satu paper bag, benda yang aku beli semalam semasa otak aku separuh sedar. Dalam itu cuma satu baju. Nipis. Untuk perempuan.
Aku keluar semula. Lily masih berdiri dekat meja makan, kain buruk masih di tangan dia sudah jatuh atas lantai. Mata dia tak lepas pandang aku. Mungkin pelik tiga hari aku tak belasah. Tak herdik. Mungkin dia fikir aku sudah jadi malaikat.
Aku rapat lagi. Langkah aku sampai depan dia. Dia tunduk macam kena hukum. Bahu dia getar sikit. Aku angkat tangan, jari aku sentuh dagu dia perlahan. Dagu kecil, tulang halus yang senang patah kalau aku tekan kuat sikit. Aku dongakkan muka dia. Mata dia bertembung mata aku.
Aku hulur paper bag itu. Jari aku sengaja sentuh hujung jari dia masa dia sambut.
"Ambil ni," suara aku tenang. "Pakai bila waktu malam."
Dia teragak-agak, tapi dia tetap buka paper bag itu. Tangan dia seluk, tarik hujung baju satin nipis, kain itu licin, jatuh balik dalam beg. Pipi dia merah. Bibir dia separuh buka, tapi suara dia pecah kecil.
"Saya... saya malu..." suara dia tenggelam, hampir tak lepas kerongkong.
Aku sengih. Jari aku gosok dagu aku sendiri habit kalau aku nak ketawa dalam hati.
"Malu apa? Kau kan isteri aku..." Nada aku perlahan, tapi tegas. "Salah ke kalau aku suruh? Kau kena ikut. Faham?"
Lily diam. Mata dia tunduk lagi. Paper bag itu dia peluk rapat di dada macam tamparan yang dia tak boleh buang.
Aku berpaling. Langkah aku ke ruang tamu. Aku capai remote TV, tekan butang kuat-kuat. Suara TV meletup. Aku sandar badan kat sofa, pura-pura sibuk tengok rancangan bodoh. Dalam kepala aku, Ghea duduk sebelah aku bukan Lily.
Lily cuma patung.
Lily terus hilang ke bilik dia. Aku dengar bunyi pintu bilik dia tutup perlahan. Aku hempas remote TV atas sofa, berdiri malas. Bosan. Benda bosan aku ubah jadi mainan dan Lilylah mainan itu.
Aku tutup TV. Bunyi sunyi tiba-tiba sumbat telinga. Langkah aku hala ke bilik Lily. Sampai depan pintu dia. Aku ketuk dua kali, tok tok. Bunyi kosong tapi cukup kuat buat dia gelabah.
Beberapa saat. Bunyi tombol berpusing. Pintu renggang sikit. Mata dia intai nampak aku berdiri.
"Ye..." suara dia perlahan, putus separuh.
Belum sempat dia habis tanya, tapak tangan aku tolak bahu dia perlahan tapi cukup untuk dorong dia masuk semula.
Aku melangkah masuk. Pintu tertutup rapat belakang aku. Bau bilik dia naik perlahan wangi, bau pelembut kain, bau sabun. Bau Ghea? Tak.
Aku duduk atas katil dia, tilam dia tenggelam sikit. Aku sandar tangan kat belakang, kaki aku sengaja silang malas.
Mata aku pusing keliling. Warna pastel. Langsir bunga kecil. Kusyen comel. Meja solek putih. Semua bau 'isteri baik' tapi di mata aku, busuk.
Mata aku patah balik ke Lily. Dia berdiri dekat dinding. Bahu dia rapat kat almari baju. Mata dia kaku, tunggu aku cakap apa.
Aku senyum kecil. Senyum yang Lily sendiri tak tahu nak rasa lega atau takut. Aku tepuk tilam sikit, tap tap. Mata aku tenang, tapi jari aku main tekan cadar dia.
Lily berdiri tepi almari. Paper bag itu dia peluk rapat-rapat di dada. Rambut dia jatuh depan bahu. Mata dia pandang aku tapi cepat-cepat dia tunduk apabila aku pandang balik.
Aku sengih malas. Jari aku main tekan tilam dia, rasa spring senget.
"Pakai sekarang." Suara aku datar, tenang.
Lily angkat muka, kelip mata. "S...Sekarang?" Suara dia halus, senget di hujung.
Aku angguk sikit.
"Ha'ah. Sekarang. Aku nak tengok muat ke tak. Kalau ketat, aku pulangkan. Kalau longgar, rugi." Aku sengaja tenung dia. Satu-satu inci. Dari rambut jatuh ke bahu, sampai kaki dia yang rapat macam budak.
Dia diam. Nafas dia sudah tak teratur. Jari dia seluk buka paper bag perlahan. Baju satin itu terkeluar sikit warna hitam, nipis, renda hujung.
Dia tarik sikit, tengok. Tarik balik. Dia malu.
Aku sengih lagi, malas. Nada suara aku makin perlahan tapi sengal.
"Malulah... kenapa? Kan isteri aku. Salah ke aku nak tengok? Kau pakai, aku tengok. Ikut. Itu je tugas kau."
Lily pegang hujung baju dia sekarang macam tak tahu mana nak buka dulu. Bahu dia jatuh naik. Aku sandar belakang, kaki aku silang atas tilam dia. Mata aku tak lepas. Aku sengih sipi. Dalam kepala aku, bukan Lily pun tetap Ghea.
Lily pegang hujung baju satin itu. Mata dia tak berani pandang aku. Bahu dia jatuh naik, jatuh naik macam nak cari nafas tapi paru-paru dia sudah habis.
"Tak boleh..." suara dia separuh tenggelam. "Saya... saya malu..."
Aku sengih. Bibir aku terangkat sebelah. Aku ketawa kecil, suara aku tenggelam dalam bau bilik dia. Aku angkat tangan, gosok dagu aku perlahan. Mata aku masih lekat pada dia.
"Malu?" Aku ulang, nada aku senget. "Malu apa? Aku bukannya nak pukul kau pun..."
Aku gelak perlahan lagi sengaja, macam orang mainkan budak. "Aku suruh pakai je. Bukan suruh buka baju kat luar rumah..."
Aku sengih, bahu aku terangkat malas. Jari aku main tekan cadar kat tepi.
"Tak payah takut, sayang... Aku tengok je. Isteri aku kan..." Suara aku jatuh perlahan, tapi hujung ayat itu lebih pedih dari penampar.
Lily kaku. Mata dia terbeliak sikit. Tangan dia pegang baju satin itu makin ketat, kain licin itu jatuh sikit dari jari dia. Nafas dia serabut, tapi suara dia terkunci di kerongkong.
Aku tengok dia lama. Mata dia merah sikit, nafas dia terputus-putus. Aku senyum kecil. Sengih yang paling menakutkan sebab tenang, tapi penuh sindir.
Aku angkat badan perlahan, bangun dari tilam dia. Cadar bunyi berkeriut. Lily masih berdiri, baju satin itu terkulai kat tangan dia, dia peluk macam perisai bodoh.
Aku langkah rapat, berhenti depan dia. Aku tunduk sikit, suara aku perlahan sejuk, tapi sengal.
"Kalau malu... tak apa." Nada aku jatuh datar, manja palsu. "Aku tak paksa kau..."
Aku senyum nipis, jari aku selit sikit hujung rambut dia sengaja, cuma gesel, cukup buat dia rasa aku boleh pegang bila-bila. Aku biar jari aku jatuh ke sisi, langkah aku terus ke pintu.
Aku tarik tombol pintu. Bunyi engsel sikit.
Langkah aku keluar. Tak ada bunyi pintu hempas, aku biar pintu itu separuh renggang. Biar dia berdiri situ, diam dengan baju satin dalam tangan dan fikir sendiri siapa dia, siapa aku.
Share this novel