Bab 14

Thriller Series 1360

5:30 petang.

Dari balik cermin bilik aku, aku nampak satu per satu staf keluar. Langkah laju, muka puas hati. Tak sabar nak balik. Macam biasa.

Tapi aku tak balik awal. Aku tak pernah balik awal. Mata aku terhenti pada satu babak. Is, Assistant aku. Masih duduk dekat meja bulat hujung itu berborak mesra dengan budak intern bernama Sofea.

Sejak pagi tadi tak habis-habis berborak. Dari soal assignment sampai makanan kegemaran, sampai hal anak kucing dia yang mati. Ya, aku dengar. Dinding ini nipis, sayang.

Aku sengih. Kelakar. Is memang ada bakat buat orang selesa. Tapi budak perempuan itu aku tahu... dia bukan mesra sangat pun. Riang dia plastik. Aku nampak cara dia senyum, mata dia cepat-cepat jeling jam. Dia sudah rasa menjengkelkan. Tapi dia tahan. Biasalah, nak jaga hati "assistant manager".

Aku tak akan campur. Tapi kalau esok Sofea lambat submit report, aku tahu puncanya dan aku akan tegur.

Dia terlalu berguna untuk aku, walaupun kadang-kadang terlebih ramah.

Aku sandar ke kerusi. Leher aku rasa ketat. Aku longgarkan tali leher, nafas aku tarik perlahan. Kepala aku serabut. Banyak sangat benda.

Tangan aku capai telefon. Skrin menyala.
Wallpaper, muka Ghea.

Rambut dia masih pendek. Senyum dia senget, mata sepet sebab marah aku ambil gambar tanpa izin tapi bibir dia tetap naik sikit.Aku tengok gambar itu lama lalu aku tersenyum.

Pagi tadi aku bangun tanpa kejutkan dia. Aku mandi, pakai kemeja dan keluar rumah. Sunyi. Tapi aku rasa tenang. Sebab semalam...

Aku tidur peluk Ghea. Selepas tiga bulan aku tunggu. Tiga bulan aku sabar. Aku tunggu sampai dia okay. Sampai dia tak menjerit bila aku sentuh jari dia. Sampai dia tak tarik nafas panik bila aku dekatkan muka aku ke leher dia.

Malam tadi... dia benarkan. Dia biar aku peluk. Lama. Dia tak tolak. Dia cuma pejam mata dan aku tahu dia masih takut... tapi dia benarkan aku peluk dia.

Dan untuk aku itu lebih daripada cukup.

Aku juga sudah pesan pada pembantu rumah. Perempuan lewat 30-an, tak banyak cakap. Aku tak perlukan orang yang banyak mulut. Aku cuma perlukan orang yang ikut arahan.

Setiap pagi dia akan datang. Setiap petang dia balik. Tugas dia mudah, pastikan Ghea makan, suap kalau perlu. Pastikan ubat habis. Pastikan Ghea kenyang, bukan sekadar kenyit mata dan kata "tak lapar".

Aku tahu perangai Ghea. Kalau ikutkan hati dia, dia sanggup berlapar seminggu. Dia pernah buat dulu. Masa aku kerja luar daerah tiga hari, dia tak makan langsung. Badan dia menggigil waktu aku balik tapi dia tetap keras kepala, tetap senyum senget dan kata, "bukan salah kau pun..." Tapi itu dulu. Sebelum kejadian itu.

Mula dari situ, aku tak ambil risiko lagi. Aku sanggup bayar pembantu separuh masa, walaupun Ghea tak suka orang asing dalam rumah tapi aku tak peduli. Aku akan jaga dia dengan cara aku walaupun cara aku, tak semua orang boleh faham.

Bunyi ketukan. Sekali. Dia tak tunggu aku jawab pun, Is tolak pintu dan terus melangkah masuk.

Macam biasa. Dia duduk atas meja aku, tak ada adab tapi aku sudah lali sudah bertahun kerja sama.

Dia sengih pandang aku. Sengih yang ada maksud. Aku angkat kening. "Kau dah kenapa sengih macam tu?"

Is ketawa, goyang kaki. "Weh, budak Sofea tu cantik gila, bro. Aku rasa... aku dah jumpa jodoh aku."

Aku turut ketawa kecil. "Bodohlah kau, Is. Dia tu budak intern. Muda gila. Kau tak rasa creepy ke?"

Is angkat bahu. "Cinta tak kenal umur, bro."
Dia buat gaya pegang dada sendiri. "Bila tengok dia senyum, aku rasa... macam nak isi borang nikah, terus."

Aku geleng kepala, senyum tak keluar. "Kau jangan buat masalah kat tempat kerja aku ni, sudahlah."

Dia jeling aku. "Tempat kerja kau? Bukan kita?"

Aku tenung dia lama. "Tempat kerja aku. Kau tumpang gaji."

Is ketawa kuat seperti biasa. Macam dia tak pernah ambil hati pun dan sebab itu aku masih simpan dia di sebelah aku sampai sekarang.

Is masih duduk atas meja aku. Sibuk cerita pasal "jodoh dia". Aku layan setakat mana aku mampu tapi kepala aku sudah jauh. Mata aku sesekali jeling telefon atas meja. Skrin gelap, gambar Ghea terpadam ikut waktu.

Aku diam. Tangan aku capai fail, konon nak semak jadual maintenance minggu depan. Is masih borak.

"Eh kau okay tak ni?" soal dia tiba-tiba. "Sejak dua tiga hari ni kau macam... senyap. Jarang marah aku. Tak biasa aku."

Aku senyum nipis. "Mungkin aku dah matang."

Dia ketawa kuat. "Bila masa kau matang?"

Aku tak jawab. Sebab aku tahu aku tak berubah. Aku cuma penat. Penat menyembunyikan sesuatu yang tak boleh aku cerita pada sesiapa. Benda yang Is pun tak tahu. Tak boleh tahu.

"Kau bila nak balik?" soal aku, sengaja tukar topik.

Is pandang jam. "Jomlah turun sama," ajaknya.

Aku angguk kecil. Bangun. Capai laptop, masukkan ke dalam beg galas. Pergerakan aku automatik sudah beratus juta kali buat benda sama, tapi hari ini rasa berat sikit.

Is pun bangun, capai beg dia. Langkah kami seiring keluar dari bilik. Lorong pejabat sunyi. Lampu-lampu pejabat sudah malap. Hanya tinggal cahaya putih kebiruan dari siling yang buat lantai marmar nampak sejuk. Kami jalan perlahan ke arah lif.

Is seluk tangan dalam poket. "Esok ada meeting, kan?"

Aku angguk. "Pukul sepuluh."

"Intern datang sekali?"

Aku ketap rahang. "Kalau aku suruh, dia datang."

Is sengih. "Garangnya kau dengan budak Sofea tu."

Aku tak jawab. Lif berdenting. Pintu terbuka. Kami melangkah masuk. Dalam lif, hanya bunyi kipas kecil dan lampu halus menerangi wajah kami. Is sibuk tengok telefon. Aku tengok lantai.

Dalam kepala aku, bukan pasal kerja. Bukan pasal Lily. Dalam kepala aku, cuma satu benda. Satu nama.

Pintu lif terbuka. Aku dan Is melangkah keluar. Belum sempat aku buka mulut, mata aku sudah tangkap satu susuk tubuh.

Azfar.

Dengan baju kerja kotor sikit, seluar cargo dan kasut safety berlumpur. Rambut dia serabai, jambang makin tebal. Aku tahu gaya itu maksudnya dia baru balik dari site. Mungkin seminggu tak balik pejabat. Aku angkat tangan.

"Wei Far!"

Azfar toleh. Senyuman dia muncul perlahan-lahan, macam orang baru dapat signal telefon lepas seharian dalam hutan.

Dia garu kepala dia. "Weh... tak sangka jumpa korang. Baru sampai ni."

Is ketawa. "Kau nampak macam orang yang dah berperang dengan kabel."

Azfar sengih, letak tangan atas bahu aku. "Berperang dengan kabel dan client gila. Dua-dua nak cepat, dua-dua tak nak bayar lebih."

Aku geleng kepala, senyum nipis.

Azfar nampak sibuk. Penat tapi dia tetap datang. Tak ramai kawan yang tinggal sekarang. Cuma aku, Is, dan Azfar. Yang lain... yang lain semua aku sudah padam dari hidup aku. Dengan cara aku.

Kami bertiga masih berdiri dekat lorong parking basement. Lampu malap, kipas atas kepala bunyi krek krek. Azfar sandar lutut, mula buka cerita macam biasa, bila dia buka mulut, hidup rasa macam sitcom gila.

"Weh kau bayang weh," kata Azfar, tangan dah mula gaya bercerita. "Kat site, hari Selasa lepas. Aku tengah panjat tangga nak baiki DB box kat tiang. Tengah-tengah fokus sambung wayar, tiba-tiba satu benda jatuh atas kepala aku."

Is terus potong. "Burung berak?"

"Tak, lebih kelakar. Kain batik."

Aku angkat kening. "Kain batik?"

Azfar angguk bersungguh. "Sumpah. Aku ingat langsir ke apa. Rupanya bini orang dari tingkat tiga tengah jemur, angin tiup... kain tu landing atas kepala aku. Elok tutup muka macam aku tengah azan Subuh."

Is sudah mula gelak. Aku sengih.

"Tapi tu biasa. Kau tahu yang luar biasa?" Azfar sambung. "Masa aku tengah buka kain batik tu dari muka aku, tuan empunya kain, makcik tu turun dengan batang penyapu. Dia jerit, 'WEH! APA KAU BUAT DENGAN KAIN AKU!'"

Aku dan Is serentak, "HAHH?"

Azfar ketawa dulu. "Aku cakap, 'MAKCIK! ANGIN TIUP! SAYA TAK CURI!' Tapi dia tetap kejar aku. Weh sumpah aku lari atas site pakai topi safety, dengan kain batik melekat kat badan macam kena sihir!"

Is gelak sampai tersembur air liur. "Kau sumpah nampak macam bomoh baru balik kerja!"

Aku sudah tak tahan, aku gelak terbahak sampai perlu pegang dinding. Perut aku sakit. Is sudah duduk bersila atas lantai basement. "WEH KAU LARI MACAM APA?!"

Azfar tiru gaya lari dia. "Macam Naruto... tapi ada kain batik berkibar belakang macam sayap malaikat."

Kami gelak. Lama. Pecah. Tak ada siapa tegur. Mungkin semua sudah balik. Mungkin tak berani ganggu tiga orang dewasa tengah berdekah macam budak sekolah baru kena rotan.

Azfar geleng kepala, suara serak sebab gelak. "Aku sumpah... aku nak berhenti kerja kalau makcik tu datang lagi esok."

Aku pandang dia, masih ketawa kecil.

"Kalau kau berhenti pun, kain batik tu tetap akan jadi bayang-bayang hidup kau, Far."

Share this novel

Guest User
 


NovelPlus Premium

The best ads free experience