Bab 35

Thriller Series 1360

Mata aku malas bergerak tapi tetap melekat pada tiga ekor setan depan aku. Muka pecah, badan lembik, kulit busuk. Seluar dalam pun sudah kotor, bau hapak campur takut.

Rantai besi bunyi berdenting halus setiap kali salah sorang cuba gerak. Macam anjing kurap tunggu mati.

Aku duduk senang atas kerusi plastik murahan. Punggung aku keras sikit, tapi aku suka sakit sikit buat aku rasa hidup. Rokok sangkut antara celah jari, asap aku hembus perlahan, sengaja biar bau dia balut muka mereka bertiga.

Acap tunduk. Aiman cuba angkat kepala tapi jatuh semula, leher dia sudah bengkak kena tarik rantai semalam. Paan paling diam, mata dia setengah terbeliak, kering, macam bangkai belum tanam.

Dua hari aku tak bagi makan. Air pun aku bagi sikit, cukup nak biar mereka tak mati cepat. Aku sengih. Bibir aku rasa kering tapi otak aku panas.

"Lapar, kan?" Aku tanya sambil jari aku ketuk lutut, suara sengaja rendah. Tak ada siapa jawab. Yang ada cuma bunyi rantai, cling cling cling dan bunyi nafas tiga ekor yang sudah tak layak dipanggil manusia.

Kaki aku main sepak satu plastik putih, bunyi DUK! perlahan. Nasi bungkus dalam itu terpelanting sikit, kuah tumpah atas lantai konkrit sejuk. Bau rempah kari naik sikit, campur dengan bau busuk peluh mereka bertiga.

Aku sengih lagi, hisap rokok separuh, asap aku sedut lama-lama. Tangan kiri aku hulur ke depan, tunjuk plastik nasi macam aku hulur hadiah hari jadi.

"Nah... aku beli nasi kandar. Sedap, tau. Boleh pilih ayam goreng ke sotong ke. Makanlah... kalau boleh," suara aku sengaja suam-suam, main dengan hujung rokok, abu jatuh atas seluar dalam Aiman.

Acap angkat muka. Mata dia merah, mulut dia ternganga sikit. Aiman telan air liur tapi tak berani gerak. Paan cuma pandang nasi itu lalu kepala dia bergoyang perlahan, macam dia sudah sangkut antara hidup dengan mati.

Aku hisap rokok lagi, sengih sambil jari aku main cubit abu rokok, tabur atas nasi bungkus itu. Kalau lapar sangat, makanlah. Kalau tekak sanggup.

Aku humban puntung rokok ke lantai, bunyi berdecit sikit masa api dia mati kena lantai basah peluh. Aku capai plastik nasi itu balik, rasa kuah sudah sejuk bercampur bau kari.

Aku cangkung depan tiga ekor bangkai hidup ini. Tangan aku seluk nasi, gaul dengan kuah pekat. Jari aku sengaja ramas sikit ayam goreng, biar kuah tumpah ke celah kuku.

Aku sengih, mata aku jatuh pada Paan dulu, budak paling senyap sejak aku ikat.

"Nah. Makan." Suara aku pendek, keras. Jari aku sumbat cebisan nasi, ayam separuh hancur masuk mulut dia. Dia kunyah bunyi perlahan, nafas dia semput. Tak ada air, tekak dia kering. Aku tekan lagi nasi, paksa dia telan.

Aiman cuba alih muka, tapi aku tarik rambut dia, sumbat cebisan sama. Air mata dia keluar sikit, tapi bunyi suara tak ada.

Acap yang dulu berlagak, mulut paling lancang sekarang mulut dia cuma mesin kunyah. Jari aku tekan nasi ke gigi dia, paksa dia rasa tulang ayam keras.

Aku gelak perlahan. "Aku ni dah macam mak bapak korang, suapkan nasi. Baik, kan aku?"

Tangan aku sudah bau rempah basi. Aku jilat sikit hujung jari, sengih. Baik konon. Setan pun tak sayang macam aku.

"Best tak baham Ghea?" suara aku jatuh berat, tapi hujung bibir aku senyum. Senyum yang sakit.

Tiga-tiga tunduk. Mata diorang lari ke lantai, lantai simen hitam, basah dengan air liur, air mata, sisa kuah kari. Tak ada siapa berani jawab.

Aku jentik cebisan nasi yang melekat kat jari, jatuh atas paha Acap. Dia tak gerak. Tak mampu. Aku tunduk sikit, biar muka aku dekat dengan muka Paan yang bau mulut dia busuk, mata dia basah, tapi aku tahan.

"Lima lawan satu... memanglah menang..." suara aku tak keras, tapi masuk dalam telinga diorang macam paku karat. Aku sengih lagi. Mata aku lompat dari satu ke satu. Dalam kepala aku, malam itu ulang balik suara Ghea, bunyi mereka semua ketawa, bunyi Ghea jerit menderita.

Aku senyum, gigi aku kering. "Jangan risau. Aku pun main kira satu lawan satu. Sama adil..."

Aku lempar plastik nasi itu ke tepi, bunyi bedebuk, kuah tumpah melekat atas lantai. Bau rempah basi makin pekat, naik ke hidung macam bangkai.

Aku capai botol air mineral separuh penuh di sebelah kerusi aku. Tutup penutup, tuang sikit atas tapak tangan, gosok jari yang berminyak kari. Air sejuk rasa geli atas kulit.

Mata aku sempat jeling Acap, kepala dia masih tunduk, rambut dia melekat peluh, leher dia berurat. Aku sengih.

Botol air aku dongak, tuang selebihnya ke tangan, lepas itu, plash! aku percik kuat-kuat air itu ke muka Acap.

Air sejuk campur bau nasi basi. Muka dia terkejut, tapi mata dia tak berani lawan pandang aku. Dia cuma telan air liur, nafas pendek-pendek.

Aku lap tangan atas seluar sendiri, sengih. Aku rasa tangan aku dah bersih. Otak aku belum.

Aku duduk balik atas kerusi plastik. Biar bunyi kaki kerusi seret atas simen kasar. Tulang belakang aku sengaja sandar, malas, macam aku tengah tunggu nombor giliran.

Satu tangan aku letak bawah dagu. Jari main golek bawah bibir. Mata aku separuh pejam, separuh kira idea busuk.

Depan kaki aku ada kayu baseball kayu getah keras. Warna sudah kelabu, calar sana sini, sepatutnya hanya guna di padang masa bodoh-bodoh main pukul bola. Sekarang kayu itu sudah pindah kerja dari padang ke bilik sejuk busuk ini.

Aku sengih, mata aku lambat-lambat angkat, pandang tiga ekor bangkai itu.

"Kalau aku jolok korang guna kayu... mesti best kan?" suara aku lembut, tapi dada aku ketawa perlahan. Gelak aku pecah sikit. "Hardcore..."

Aku angkat kaki, sepak kayu itu sikit. Bunyi TOK kayu melantun atas lantai. Denting rantai tiga ekor itu berdenting sama. Mereka tunduk. Bahu mereka bergetar.

Aku sandar balik, sengih. Tangan aku sudah mula gatal.

"Rik... lepaskan kami... kami janji dengar cakap kau..." suara Aiman pecah, serak macam tekak kena sumbat pasir. Dia angkat muka sekejap, mata dia bengkak, bibir dia pecah, tapi nada dia tetap bunyi macam anjing kelaparan.

Paan pula mencelah, suara dia lebih senak dari perut lapar dua hari.

"Kalau kau nak aku cari Arif... aku boleh tolong. Dia dalang semua ni, Rik! Bukan kami..." Ayat dia jatuh satu-satu, separuh minta nyawa.

Aku dengar. Tapi telinga aku cuma rasa bunyi ekor cicak atas siling pun lagi merdu. Aku tunduk sikit, capai kayu baseball yang baring baik atas lantai. Berat kayu itu rasa best dalam tapak tangan aku. Permukaan kayu sudah berbelang calar, kesan darah lama pun ada, kalau orang pandang lama, boleh muntah.

Aku hentak hujung kayu kat tapak tangan aku PAK! bunyi padat, timbul getar dalam tulang. Sedap. Aku ulang lagi. Mata aku tak lepas dari tiga ekor itu.

Aku mundar-mandir perlahan, langkah aku sengaja seret tapak kasut atas lantai simen, krak krak krak. Kayu itu aku ayun pelan, macam tukul cari paku.

Aku sengih bibir aku senget, mata aku separuh gelap. "Cari Arif?" suara aku tenggelam dalam gelak kecil. "Bagus juga idea korang..."

Aku berhenti depan diorang, langkah aku mati. Aku pusing kayu baseball perlahan atas tapak tangan, rasa permukaan kayu itu kasar, serap peluh aku.

Aku tarik nafas, duduk balik atas kerusi plastik yang bunyi berkeriuk halus. Punggung aku jatuh malas, satu tangan pegang kayu, satu lagi sangkut atas lutut.

Aku sengih. Mata aku cantum satu-satu muka mereka, Acap tunduk, Aiman pejam mata, Paan bernafas laju. Tiga ekor ini dulu garang, sekarang tunggu masa reput.

"Tapi..." suara aku naik perlahan. Aku sengih lebih lebar, gigi aku rasa sejuk. "...aku lagi suka kalau korang bertiga duduk sini. Tunggu. Biar aku yang heret Arif sendiri datang sini..."

Aku ketuk kayu atas lantai sehingga bunyi DUK! sekali. Bunyi pantul dalam ruang simen kosong. Muka mereka masih pucat. Aku masih sengih.

"Aku minta maaf, Rik..." suara Acap keluar pecah, bunyi air hidung, bunyi sendu, bunyi takut. Dia menangis, muka dia sudah basah bercampur peluh dan sisa air yang aku percik tadi. Rantai pada leher dia bunyi berdenting halus masa bahu dia terhenjut.

Aku diam. Tak balas. Tak pandang dia pun. Mata aku tengok kayu baseball dalam tangan aku, kayu ini kalau boleh bercakap, dia pun sudah muak tengok muka aku.

Kepala aku ligat. Imej malam itu datang balik, Ghea terjerit, suara dia sumbat dalam bilik gelap, bunyi zip seluar, bunyi tawa. Video itu aku tengok sekali pun cukup buat aku rasa isi perut aku naik, tapi otak aku suruh ulang. Ulang sampai hati aku keras.

Aku pejam mata. Tarik nafas panjang, masuk asap rokok basi, keluar bau kari basi. Dalam dada, rasa panas. Maaf?

Aku sengih perlahan, mata aku buka semula.
Kayu dalam tangan aku makin ringan.

"Kau ingat aku bodoh... senang-senang nak maafkan korang semua?!" Suara aku pecah, tenggelam dinding simen, pantul balik ke telinga sendiri.

Aku bangun, kerusi plastik terhuyung ke belakang, bunyi kaki kerusi geser lantai macam cakaran. Langkah aku tak bunyi laju, tapi berat. Kayu baseball dalam tangan aku rasa makin padat, macam tulang hidup.

Tiga ekor itu sempat angkat kepala dan mata mereka nampak putih lebih dari hitam. Nafas diorang pendek, rantai besi bunyi gila. Aku tak peduli.

Kayu itu aku hayun... DEGH! bunyi kayu lenyek atas dada Acap dulu. Dia jerit, suara dia separuh masuk perut.

Aku tak berhenti. Aku hayun lagi, PAK! kena rusuk Aiman, bunyi tulang mungkin retak, bunyi rantai bunyi macam lonceng gila.

Paan cuba tunduk, tapi kayu aku jatuh atas bahu dia, DEGUK! Dia meraung separuh nyawa.

Nafas aku berat. Tangan aku lenguh tapi otak aku lega sikit. Darah belum keluar banyak, tapi esok lusa luka itu busuk macam hati mereka. Aku sengih, dada aku berombak. Maaf?

Sampai mati pun tak.

Share this novel

Guest User
 


NovelPlus Premium

The best ads free experience