Bab 33

Drama Completed 7887

Hari ini aku teman Nazran ke hospital. Cumanya kali kami berdua sahaja. Aku yang memandu. Aku tunggu Nazran diruang menunggu seperti biasa.

Sakit sengugut aku pun dah okay. Mujarab heat pad yang Nazran bagi aku.

"Alis Faiqa." tegur seorang lelaki.

"Megat Rafique?" kataku. Wujud lagi mamat ni?

"Well.. You still remember my name." kata Rafique sambil tersenyum senget.

Lelaki yang benci aku dengan alasan yang paling tidak munasabah mestilah aku ingat.

"Saya memang ingat benda yang tak penting pun." kataku.

Mestilah aku ingat Megat Rafique anak Datin Erna, bekas majikan Mak Cik Leha. Yang benci aku sebab muka sama dengan bekas tunangnya yang curang. Merepek betul.

Macam manalah boleh jumpa dia ni kat sini? Kemalangan ke? Tapi nampak macam okay je. Kenapa tak hilang ingatan ke apa supaya dia lupa kebencian dia pada aku. Tak payah ingat aku terus lagi bagus.

"Haha. Stupid. Kau buat apa kat sini?" soal Rafique.

"None of your bussines." kataku.

"Wait." aku ingin berlalu pergi tetapi tangan Rafique memegang tanganku.

"Rafique lepaslah." kataku.

"Aku benci tau orang yang tak jawab soalan aku." kata Rafique.

"Sakitlah. Lepaslah." kataku. Habislah kalau Nazran nampak nanti. Mesti dia akan salah faham. Dia pun benci aku jugak macam mamat ni. Haih. Bila fikirkan balik ramai juga lelaki yang bencikan aku.

"Betul ke kau lari dari rumah?" Rafique ketawa.

"Bukan urusan awaklah." kataku.

"Betul kau dah kahwin?" soal Rafique.

"Ye saya dah kahwin. Lepaskan tangan awak sekarang!" marahku. Aku ni isteri orang dan aku seorang perempuan Rafique tak layak nak buat aku macam ni.

Rafique pun lepaskan tangannya.

"Alis." panggil Nazran. Aku pun mendapatkan Nazran. Aku memimpin Nazran.

"Bie.. Ni kawan sayang Megat Rafique. Rafique ni SUAMI saya Nazran." kataku. Perkataan suami tu sengaja aku tekankan agar Rafique lebih hormat aku sebagai isteri orang. Aku pun sengaja buat-buat mesra dengan Nazran.

Nazran buat muka pelik. Nasib baiklah dia senyap je kalau tak menjadi lakonan aku. Tapi aku pun tak faham kenapa aku kena pura-pura bahagia depan Rafique.

"Oh hai. Rafique." kata Rafique.

"Nazran." mereka berjabat tangan.

"Okay i got to go. Bye." kata Rafique.

"Jangan lupa kirim salam kat datin." pesanku. Rafique mengangguk.

"Bie? Sayang?" kata Nazran. Dia buat muka loya.

"Biarlah mulai hari ni saya panggil awak bie okay?" kataku sambil tersenyum.

"No. Aku tak suka." kata Nazran.

"Nope. Sayang tetap nak panggil bie. Okay bie? Jom balik." kataku dengan manja. Sengaja aku nak kenakan Nazran.

Kami pun pulang selepas itu.

Share this novel

Guest User
 


NovelPlus Premium

The best ads free experience