"Sebenarnya saya dah lama tahu awak yang langgar saya walaupun takde orang bagitahu saya. Saya nampak muka awak sebelum pengsan." kata Nazran.
Kalau Zandra tak bagitahu pun, Nazran dah tahu sendiri. Masa hari pertunangan dulu tu pun dia dah dapat agak masa dia tengok gambar aku. Dan sebab itulah awal-awal perkahwinan dia agak dingin.
"Oh.. Tapi siapa yang bagitahu awak?" soalku. Setahu aku kak Nadrah je yang tahu pasal ni.
"Biarlah." kata Nazran. Dia malas nak fikir lagi pasal tu. Tak penting pun.
"Habis tu kenapa awak tak maki je bila awak nampak saya?" kata aku. Yelah kalau aku pun mungkin akan marah. Tapi aku lupa agaknya masa hari pertama kami kahwin yang masa subuh tu. Awal-awal lagi aku dah kena baling bantal. Menangis aku masa tu.
"Saya nak bagi awak peluang. Manusia kan boleh berubah. Lepastu saya nak tahu kenapa awak nak kahwin dengan saya." kata Nazran. Dia nak tengok sejauh mana keikhlasan aku dalam menjaga dan merawat dia.
"Oh.. Masa tu awak rasa apa bila nampak muka saya?" soalku.
"Rasa sakit." kata Nazran. Dia sentuh dadanya. Memang awalnya dia rasa nak marah sangat. Dia rasa geram sangat. Tapi dia kawal diri tetapi kadang tu terlepas juga. Dia pun manusia biasa.
"Minta maaf tau." kataku. Bersalahnya aku rasa. Patutlah Nazran benci aku dulu. Patutnya aku kena sedar tentang itu. Nazran dah pernah bagi hint. Kalau aku mengaku awal-awal mungkin hubungan kami jauh lebih baik.
"Ye saya dah lama maafkan awak." kata Nazran. Dia memang dah maafkan aku. Dia redha atas apa yang berlaku. Ada hikmah disebalik kejadian.
"Disebabkan kemalangan tu saya dapat isteri yang baik macam awak Alis. Saya bersyukur sangat." kata Nazran.
"Alhamdulilillah. Terima kasih awak." ucapku. Aku bersyukur dapat suami macam Nazran. Dia baik rupanya. Menyesal aku tuduh dia orang yang kejam sebelum ini.
"Sama-sama. Saya pun nak berterima kasih kat awak jugak sebab awak saya putus dengan Zandra." kata Nazran.
"Hah?" soalku.
"Lepas kemalangan saya sedar yang Zandra tak ikhlas sangat cintakan saya. Dia cuma suka saya masa saya sihat je. Dia tak nak rasa susah dengan saya. Tak macam awak. Awak jaga saya sampai saya sembuh. Awak setia. Saya suka keikhlasan awak." kata Nazran. Sebab ini jugalah Nazran dapat memaafkan kesalahan aku. Aku berbeza dengan Zandra. Disebabkan kemalangan itu dia tahu sikap sebenar Zandra.
"Oh jadi awak dah lama suka sayalah?" soalku. Berdebarnya jantung ni nak dengar apa yang Nazran cakap.
"Err.. Ye." kata Nazran. Dia mengangguk. Sejak aku jadi isteri dia, dia dah jatuh cinta dengan aku sebenarnya. Cinta pandang pertama. Cinta yang paling ikhlas.
Hati aku berbunga-bunga. Rasa gembira dengan pengakuan Nazran. Tapi..
"Habis tadi tu apa?" soal aku. Kalau dia dah suka aku buat apa dia marah-marah macam tu sekali tadi? Kan boleh je tanya elok-elok?
"Saya berlakon je. Saje nak test awak. Saya nak awak mengaku tu je." kata Nazran. Segala apa yang dia lakukan adalah bertujuan untuk menguji aku. Dia teringin nak tahu aku ni betul-betul atau pura-pura baik dengannya. Tak sangka betul.
"Apa?" aku terkejut. Nazran serius sangat tadi. Tak percaya betul dia cuma berlakon.
"Sakit tau awak tolak saya tadi." kataku dengan nada merajuk. Sakit pinggul aku bila Nazran tolak tadi.
"Sorry sayang. Tapi dulu awak langgar saya lagi sakit." kata Nazran. Dia rasa bersalah juga tadi. Tapi nak berlakon punya pasal dia biar je.
"Err.." betul jugak kata Nazran. Aku langgar Nazran pakai kereta sampai lumpuh. Berganda-ganda kali lagi sakit dan tidak berperikemanusian. Tapi nasib baiklah Nazran boleh jalan balik.
"Apalah dah lah langgar saya. Lepas tu langgar hati saya pula. Ingat best lah tu main langgar-langgar." kata Nazran. Nazran tersenyum. Pikat line ke ni? Alahai.
"Alah.. Sorrylah." kataku. Aku tersenyum. Tak tahanlah tengok senyum Nazran. Manis sangat.
"Ye." kata Nazran. Dia mengangguk.
"Sorry tau sebab dulu saya selalu marah-marah awak. Layan awak dengan teruk. Buat awak sedih. Buat awak nangis." kata Nazran sambil mengusap kepalaku.
"Baling-baling bantal." sambung aku. Nazran tersenyum.
"Yup baling-baling bantal. Sorry sangat." kata Nazran.
"Takpe saya okay je. Saya kan kuat." kataku sambil buat gaya abang sado.
"Tak sia-sia saya bagi peluang dalam diam untuk awak." kata Nazran.
"Terima kasih sebab percayakan saya." ucapku.
"Sama-sama. Terima kasih dengan awak jugak sebab tahan dengan perangai saya." kata Nazran. Aku mengangguk.
"Jadi saya nak tanya saya gunakan peluang tu dengan baik tak?" soalku. Teringin aku nak tahu.
"Bolehlah." kata Nazran.
"Bolehlah je?" soal aku.
"Yup. Tapi boleh je kalau nak tukar jadi terbaik." kata Nazran.
"Wah, macam mana?" soal aku.
Nazran tersenyum nakal sambil mengangkat-angkat keningnya. Lain macam je ni.
"Jangan nak minta yang bukan-bukan pulak." kataku. Aku nervous.
"Asal tak boleh?" Nazran angkat keningnya.
"Eii.. Tak boleh." kata aku.
"Kenapa pulak? I'm your husband. Semua pun boleh kan?" kata Nazran. Oh.. Sekarang baru nak mengaku suami.
"Err.. Lari.." kataku.
"Sayang." panggil Nazran. Aku lari. Kami main kejar-kejar pulak. Haih. Bahagianya. Alhamdullilah. Akhirnya kebahagiaan jadi milikku juga. Terima kasih ya Allah.
Share this novel