Opah usap rambut Iman yang dah panjang tu. Cucunya dah besar. Dah dipinang orang! Sampai dua pula! Tapi, sedih kenapa pula?
“ Opah.”
Iman dongak pandang Opah. Matanya bergenang.
“ Nangis kenapa cucu Opah ni?”
Dia kesat air mata yang dah jatuh kepipi cucunya.
“ Apa patut Iman buat?”
Opah senyum.
“ Iman suka yang mana?”
Iman angkat bahu.
“ Ok, Iman selesa dengan personaliti yang macam mana?”
Flashback teringat soalan Amar masa dekat Lido dulu.
“ Which one of these personalities, you suka. Ceria ke? baik? alim? heartless?”
Masa tu, tak sangka benda ni betul-betul jadi. Masa tu, dia punya jawapan, main-main je. Tapi, masa ni, dia punya jawapan, dia punya future!
“ Iman. Cuba jangan fikir pasal orang tu. Tutup mata, fikir pasal Iman selesa dengan personaliti yang mana?”
“ Think about the personalities. Not the person.”
Ayat yang sama lagi. Orang yang cakap je beza. Tapi, dia makin keliru! Yang sorang, memang stok yang ramai je perempuan nak jadikan suami. Kalau dia tolak, memang orang kata menolak tuah!
Yang sorang, ada ciri-ciri yang buat umi, abah, opah semua ceria. Menolak bererti, dia tarik tawa senyum orang-orang kesayangannya.
Yang mana patut dia pilih?
“ Opah dulu, dengan atuk macam mana?”
Opah gelak.
“ Moyang kamu tu, first come first serve katanya. Sebab arwah atuk kamu masuk meminang dulu, itu yang dinikahkan opah dengan arwah atuk.”
Kalau macam tu, maknanya..
“ Tapi, tu dulu. Adat je. Sekarang lain. Iman untung abah bagi Iman masa nak fikir.”
Dia pun terkejut mula abah kasi dia chance nak fikir bagai.
“ Iman nak tolak yang depan mata Iman sekarang ni ke, yang dekat bawah?”
Iman dah kerut. Dia pandang abahnya.
“ Uncle, saya..”
“ Amar, patutnya, Iman balik, terus uncle bagitau. Patutnya macam tu janjinya dengan ayah kamu. Uncle yang silap. Tak sangka jadi macam ni.”
Iman pandang Amar lagi. Dia ke? ke yang tengah sandar dekat pagar tu? Ah, confuse!
“ Iman?” Suara umi lembut memanggilnya.
“ Macam mana, Iman?” Abah pandang dia balik. “Atau Iman nak masa untuk fikir lebih.”
“ Betul tu, bang. Mendadak sangat ni.”
“ Abah kasi kamu dua minggu nak fikir. Takde jawapan, abah sendiri yang pilih!”
Kalau abah pilih, tau dah siapa! Dia mengeluh. Bukan dia tak nak. Tapi, dia pun confuse dengan apa yang dia rasa.
“ Dengan Asyraf, Iman rasa macam mana?” Opah belai rambut Iman lagi.
Iman kerut kening. Apa ye?
“ Dia kawan yang sangat baik.”
“ Buang perkataan kawan tu. Kalau macam tu, sampai bila-bila Iman tak jumpa jawapan.”
Iman angguk.
“ Dia baik. Tak pernah Iman nampak dia marah pun. Tenang je. Semua yang dia buat, takde pun nampak dia susah hati ke stress ke. Dengan dia, Iman sangat-sangat selesa sebab kami dah kenal lama. Dan, dia punya tenang tu, macam aura yang boleh kasi jangkit dekat orang lain.”
Opah senyum. Iman yang tak nampak! Susahnya hati seorang Asyraf tengok Iman yang selalu sembang, lawan cakap dengan Amar.
“ Kuat agama. Selalu jadi imam solat. Kalau ada event, selalu dia yang jadi panel forum. Kasi tazkirah. Hafal Al-Quran.”
Wah! Ustaz! Opah senyum lagi.
“ Hormat orang tua. Sopan santun. Cakap pun lemah lembut je.”
Opah angguk. Tu dia setuju.
“ Lagi?”
Iman geleng.
“ Tu je?”
Iman angguk.
“ Ok, Amar pulak?”
“ Amar. Dia ada something yang buat Iman rasa kena selalu tolong dia.”
Aik? Opah kerut kening. Apa pelik sangat jawapan cucu aku ni?
“ Fragile sangat! Risau dia down, takde siapa dah nak layan dia.”
Opah senyum. tak tau pun Amar macam tu?
“ Tapi, sehari tak kacau Iman, tak sah dia tu! Lepas tu gelakkan Iman, memang dia punya hobi!”
Opah senyum. Iman..Iman..kenapa blur sangat ni?
“ And, dia anak yang baik. Tak lawan cakap orang tua. Penyayang dengan orang tua.”
“ Lagi? Kuat agama?”
Iman senyum.
“ Nak kata kuat agama, dia takdelah sampai tahap nak berdiri kasi ceramah. Tapi, solat tak tinggal. Itu, Iman pasti,”
Opah angguk.
“ Muka?”
Iman gelak.
“ Iman tak pandang rupa.”
“ Jawab jelah!” hidung Iman ditarik.
Iman gosok hidungnya. Opah ni!
“ Asyraf. Macam mana nak describe? Ramai je kawan kata dia handsome.”
Iman gelak lagi.
“ Amar pulak.” Dia kerut kening fikir. “ Mata tu, tajam je tengok orang macam nak tembus. Tu Iman paling ingat.”
Opah senyum. Dari jawapan Iman, susah untuk dia menebak siapa sebenarnya dihati cucunya itu. Kedua lelaki itu, punya perana yang berbeza dalam hidup Iman.
Yang seorang, dapat beri Iman keselesaan dan ketenangan dalam apa jua sekali pun. Yang seorang lagi, dapat buat seorang Iman tertawa senang.
Dia tak tahu yang mana pilihan cucunya ini. Tapi, yang dia pasti, jodoh itu rahsia Allah. Hanya Dia tahu segalanya.
“ Istikharah, Iman. Minta petunjuk dariNya.”
Share this novel