"Hiyarghhh!! Lenguhnyee. Huh!" aku mengeluh perlahan di atas katil. Baru bangun tidur. Sudah pasti bila setiap hari bangun tidur rambut jadi macam pontianak, air liur yang sudah kering di tepi mulut, mata yang susah untuk buka. Haih memang betul-betul macam orang bunian dah tengok.
Alice! Kau mesti bangun. Lepas ni kau nak joging pula kan? Jadi kau mesti bangun.
"Hmm betul tu!" kata aku yang bercakap seorang diri. Hehe biasalah tu cakap dengan diri sendiri. Jeng³..
Haii nama aku Alice Laurel. Banyak orang panggil aku nama Alice. Aku berumur 22 tahun baru. Hehe masih muda kan? Aku tinggal di rumah sewa aku sendiri bersama housemate di rumah aku. Atau lebih dikenali sebagai my bestfriend. Sebenarnya aku mahu belajar berdikari sendiri. Tak mahu menyusahkan ibu dan ayah. Sebab tu aku sudah rancang mahu menyara hidup aku sendiri.
"Jennie! Aku pergi jogging dulu tau? Apa-apa telefon!" kata aku terjerit-jerit di muka pintu. Tapi suara kawan aku tidak kedengaran. Takpe tak kisah sebab biasalah Jennie kan selalunya bangun lewat. Lalu bilik dia pun dah tahu dah bunyi berdengkur.
Aku mula menapak keluar rumah. Sebelum tu sempat aku kunci pintu terlebih dahulu. Lagipun rumah ni ada kunci pendua jadi bolehlah kalau Jennie mahu buka kunci pintu kat rumah ni.
Aku mula membuka langkah untuk berjoging. Sebenarnya rumah sewa aku ni jauh dari rumah lain. Jadi mahu kata aku ada jiran tu tak adalah. Rumah aku ni juga tepi dia ada jalan tar. Aku selalu joging waktu pagi-pagi. Entahlah berjoging buat aku senang dan kadang-kadang boleh buat aku hilangkan stress. Tapi berjoging ni jugalah boleh buat aku dikenal oleh ramai orang. Sebabnya aku ni agak peramah dengan orang sikit.
Sepanjang aku berjoging akan ada banyak rumah yang aku lalui. Kadang-kadang aku tegur orang dan orang tegur aku. Banyak yang suka menegur aku lah dan banyak orang yang memuji aku. Aku pun tak tahu sebab apa diaorang suka puji aku.
Tapi yang aku tahu aku suka sangat bagi orang happy. Entahlah kalau orang happy aku pun akan jadi happy. Kalau orang sedih aku pun akan sedih. Banyak juga yang memberi nasihat dan cadangan supaya aku pindah ke rumah sewa lain yang berdekatan dengan rumah lain. Nanti kalau berjauhan dengan rumah lain bahaya katanya. Tapi aku tak mahu semua tu. Entahlah aku lebih tenang kalau tak ada jiran. Muahehe...
Tiba-tiba aku ternampak seorang pak cik yang bertungkus-lumus mengangkat barang yang bagi aku agak besar. Pakcik? Haih kenapa pakcik angkat barang sorang-sorang pulak nih? Baik aku tolong cepat.
"Pak cik..aduh pak cik. Kenapa pak cik angkat barang berat sorang-sorang nih? Nanti kang terpatah pinggang tak ke naya?" kata aku yang terus mengambil kotak di tangan pakcik tadi.
"Hehe pak cik bukannya angkat bangunan pun nak.. lagipun kotak ni nampak besar tapi tak berat pun. Jadi sebab tulah pakcik angkat." kata pakcik tersenyum menampakkan giginya. Boleh nampak giginya yang sedikit dan banyak patah. Haih comey jer aku tengok pakcik ni. Lagipun dah lama aku kenal pakcik ni. Dialah orang pertama yang tegur aku sejak pertama kali aku duduk kat rumah sewa tu. Sangat baik orangnya. Aku dah lama kesian kat pakcik ni yang duduk sendirian di rumah. Isterinya sudah meninggal manakala anaknya pulak...dah lama tak jenguk dia kat sini. Apa ke patut..Aku pun tak pernah nampak anak dia siapa.
"Takpe pakcik. Lain kali kalau pakcik nak apa-apa saya boleh tolong. Tak kiralah hal kecil ke hal besar ke saya tetap nak tolong. Lagipun pakcik ni saya dah anggap sebagai tok saya." kata aku tersenyum lembut. Ya...tak salah kalau aku anggap dia sebagai tok aku. Lagipun tok aku dah lama meninggal.
"Hehe terima kasihlah nak sebab selama nih anaklah yang selalu teman pak cik tolong pakcik apa yang patut selama ni. Pakcik sangat berterima kasih pada kamu. Pakcik tak tahu kalau pakcik mampu membalas jasa kamu ataupun tidak."
"Eih pakcik, janganlah cakap macam tu. Saya langsung tak harapkan balasan dari pakcik. Lagipun saya tolong ikhlas." kata aku tersenyum lebar.
"Ni kotak ni nak letak mana pakcik?" sambung aku lagi.
"Letak saja di atas meja tu. Lagipun pakcik memang nak letak luar pun kotak tu. Sebab kalau letak kat dalam makan ruang." kata pakcik.
"Okey pakcik." kata aku yang meletakkan kotak kosong yang bersaiz besar sederhana di atas meja luar yang tidak jauh dari aku.
"Okey lagi ada apa-apa lagi?" kata aku.
"Tak ada apa-apa semuanya dah selesai." kata pakcik.
"Okeylah kalau macam tu pakcik. Saya nak sambung joging lagi." kata aku yang mula melambai tangan pada pakcik.
Pakcik pulak hanya berterima kasih pada aku sekali kali dan tersenyum.
Tengah aku joging tengok-tengok awan mulai mendung menandakan hujan akan turun.
"Aduhh nak hujan pulak. Aku nak berteduh kat mana nanti?" kata aku yang seperti cemas dan tercari-cari sesuatu.
Haih! Kali nih tak ada rumah pula kat sini. Macam mana aku nak berteduh?
Namun aku sudah terlambat. Hujan mulai deras menimpa ke arah aku. Tiba-tiba aku ternampak sebuah pondok tapi macam bukan pondok sebenarnya cuma jadilah tu untuk aku berteduh.
Aku dengan basah kuyupnya berlari sepantas kilat untuk pergi ke tempat teduhan itu.
"Fiuhh! Huh akhirnya sampai jugak." kata aku yang menghembus nafas lega. Aku tengok baju aku. Memang basah dan lembab. Haihh minta-mintalah aku tak demam nanti kalau tidak naya.
Aku yang sibuk memerah rambut terperasan ada seorang lelaki turut berlari kelam-kabut untuk datang ke sini. Haha macam aku tadi.
"Fiuhh! Nasib dah sampai." monolog lelaki itu sendirian. Dia sekarang berada di tepi aku. Haih dia ni tak nampak aku ke?
Lelaki tadi yang sibuk menepuk kasutnya berkali-kali tiba-tiba terperasan sepasang kasut di hadapannya. Dia mendongak sedikit ke atas dan yepp kami berpandangan seketika.
Okey terpaku sekejap. Woo handsome. Yeah tak sangka boleh jumpa dengan Encik Handsome kat sini hehehe.
"Awak siapa?" kata lelaki itu yang sudah berdiri betul-betul di hadapan aku. Dia memandang aku dengan kerutan di dahinya itu.
Bibirku mengukir senyuman manis perlahan-lahan.
"Alice Laurel." kata aku yang menyua tangan aku di hadapannya. Menunggu dirinya untuk bersalam tanda berkenalan.
Lelaki tadi hanya kaku saja melihat aku. Langsung tak ada reaksi. Tak sampai satu minit akhirnya dia sambut juga salam berkenalan aku.
"Calvin Klein. Just call me Calvin." kata Calvin tersenyum segaris.
"Calvin.." kata aku bergumam perlahan.
"Okey.." kata aku tersenyum. Selepas beberapa minit kemudian aku duduk bertinggung memandang hujan dan menahan hujan dengan tangan. Mengharap hujan ni akan cepat berhenti. Memang rasa sejuk sangat aku sekarang ni. Manakala dia pula dapat aku rasakan dia sedang memandang aku dengan lama.
"Meow..meow.." tiba-tiba aku terdengar bunyi kucing bermeow. Wow kucing lah tapi kat mana ya?
"Kucing. Meow..Meow.." kata aku yang seperti tercari-cari.
"Awak dah kenapa?" kata Calvin yang sedang bersandar ke satu dinding di bawah teduhan itu. Dia menyilangkan tangannya ke dada dan mengangkat sebelah keningnya menandakan kenapa. Kepalanya agak pusing asyik melihat Alice tergerak sana tergerak sini seperti mencari sesuatu.
"Tak, kucing. Saya ada dengar bunyi kucing tadi. Awak tak dengar ke?" kata aku. Hairan kenapa dia tak dengar?
"Tak, saya tak dengar apa-apa. Mungkin sebab bunyi hujan deras." kata Calvin. Hmm maybe boleh jadi.
"Takpe saya tolong awak carikan." kata Calvin kini berdiri tegak untuk membantu aku mencari.
Cari punya cari akhirnya aku terjumpa seekor anak kucing yang berada dalam longkang berdekatan dengan tempat kami. Bulunya dah kotor aku tengok. Huhu kesiannya..
"Kucing..kenapa duduk sini? Ala kesyiannye kat awak." kata aku yang terus mendukung anak kucing tadi.
"Awak, saya dah jumpa kucing ni. Kesiankan dia? Saya jumpa dari longkang. Mungkin dia terjatuh dalam longkang dan tak boleh keluar." kata aku yang menunjukkan anak kucing betul-betul di hadapan mukanya.
"Eih janganlah." kata Calvin. Aku tengok dia menjauhkan sedikit dirinya dari aku. Macam fobia dengan kucing pulak.
"Hehe awak takut dengan kucing rupanya. Apalah dia bukannya makan orang pun buat apa nak takut? Kan kucing kan?" kata aku yang membelai lembut bulunya. Anak kucing yang aku pegang bermeow selepas aku kata begitu.
"Haa tengok kucing pun cakap ye tau." kata aku ketawa kecil.
"Hmmm.. entahlah saya agak takut dengan kucing." kata Calvin. Dia hanya melihat saja aku membelai anak kucing dan menciumnya.
"Hmm awak tak takut ke kalau dia cakar awak nanti?" kata Calvin yang memerhati lama anak kucing tadi. Aku tercengang seketika sebelum ketawa secara tiba-tiba.
"Haha apalah awak nih. Ooo sekarang saya dah tahu. Awak takut dengan kucing sebab awak pernah kena cakar kan? Lepas tu last² sekali awak dah fobia dengan kucing betul tak? Hehe kucing ni kan.. biasalah kalau dia cakar orang. Lagipun mungkin kucing yang cakar awak tu tak jinak dan anggap awak sebagai ancaman bahaya. Sebab tulah dia cakar awak. Saya pun dah terkena banyak kali tapi tak kisah pun. Saya makin suka dengan kucing adalah." kata aku tersenyum kecil.
"Ooo patutlah.." gumam Calvin sendirian.
"Nah." kata aku yang menyua anak kucing di hadapannya.
"Eih² kenapa pula awak bagi saya? Awaklah dukung saya tak nak." kata Calvin.
Aku mengeluh perlahan. Macam tu pun takut.
"Calvin, awak cubalah pegang. Dia jinak tau? Saya pegang dia tak cakar pun." kata aku.
"Hmm tak mahulah saya." kata Calvin. Haih penakut betul.
"Okey takpe. Kalau awak tak nak dukung dia saya tak kisah. Cuma boleh bagi tangan awak?" kata aku yang menyua tangan aku pada dirinya.
"Tangan?" kata Calvin masih lagi dalam kebingungan.
"Tak lah kaki. Haih saya minta tanganlah tadi." kata aku sedikit jengkel.
Calvin yang sedikit teragak-agak akhirnya meletakkan tangan di atas telapak tangan aku. Aku memegang tangannya dan meletakkan tangannya di atas bulu kucing.
"Eih apa nih!" kata Calvin yang cuba melepaskan tangannya. Haih lelaki nih. Macam pegang ular gayanya. Takut sungguh katakan.
Tapi aku malah lebih kuat. Dan memaksa dia membelai bulu kucing dengan lembut. Aku tengok Calvin semakin lama tidak memberontak. Hanya terkaku saja melihat aku memegang tangannya supaya membelai kucing.
Aku kini lepaskan perlahan tangan aku yang mengenggam tangannya. Dapat aku rasakan yang dia takkan memberontak lagi selepas ini. Dan yepp betul sangkaan aku. Dia dah tak takut dengan kucing. Malah dia sendiri membelai anak kucing dengan lembut.
"Tengok? Saya dah cakap yang Fluffy jinak takkan cederakan orang tapi awak tak percaya." kata aku. Calvin hanya mengangguk saja dalam masa yang sama terbit senyuman di hujung bibirnya. Terasa lucu dan geli hati juga dengan anak kucing ni. Comel sangat. Sebenarnya anak kucing ni bulu dia warna oren campuran warna putih tapi disebabkan bulu dia kotor dia dah nampak macam hitam keabuan.
"Eh jap awak kata Fluffy?" kata Calvin yang kini memandang ke arah aku.
"Yeah, Fluffy. Nama dia Fluffy. Hehe cantik kan nama? Dia comel sangat lepas tu bulu dia gebu jadi saya panggil nama dia Fluffy lah." kata aku.
"Ouhh okey. Memang cantik nama tu." kata Calvin.
Tiba-tiba ada bunyi asing menerjah ke gegendang telinga kami.
"Keriukk..riukk.." haa lebih kurang macam tulah bunyi dia tapi macam bunyi perut aku je. What?! Betullah bunyi perut aku. Haih buat malu saja ma. Almaklumlah aku masih belum makan apa lagi. Hanya minum air kosong.
"Errrr...sorry. Saya lapar sangat tak makan apa tadi. Hehe..." kata aku yang sedikit malu.
"Hehehe bunyi perut awak rupanya. Comel saja saya tengok awak nih." kata Calvin ketawa kecil.
Aku hanya tersenyum kecil saja melihat dia ketawa.
"Takpelah awak saya dengan Fluffy balik dululah. Lagipun hujan dah berhenti." kata aku. Hehe tak perasan pula hujan dah berhenti. Kalau tidak lebat tadi.
"Okey awak nak bela kucing tu eh?" kata Calvin.
"Taklah, saya tak bela pun. Lagipun tengok rantai kat leher anak kucing ni pun dah tahu dia ada tuan sendiri. Cuma saya tak tahu tuan dia siapa jadi saya fikir mahu ambil dia buat sementara. Saya akan lepaskan dia bila saya dah bersihkan dia dan bagi dia makan." kata aku.
"Ouhh okeylah kalau macam tu.." kata Calvin.
"Okeylah awak saya pergi dulu." kata aku. Calvin hanya mengangguk saja. Aku mula melangkah beberapa tapak untuk balik ke rumah sewa aku tetapi berhenti sekejap apabila terasa dipanggil oleh seseorang. Siapa lagi kalau bukan Calvin.
"Eih awak tunggu dulu!" kata Calvin.
"Ya?" aku menoleh badan aku melihatnya.
"Lepas ni kita akan berjumpa lagi?" kata Calvin menanti jawapan dari aku. Soalan darinya membuat aku sedikit sebanyak tersenyum. Macam something je soalan dia ni.
"Tengoklah macam mana nanti. Kalau takdir mahu menemukan kita maka kita akan berjumpa lagi. Tapi kalau tak maknanya kita takkan jumpa lagilah." kata aku tersenyum.
Calvin hanya diam saja. Dia hanya memandang ke arah aku dengan reaksi yang sukar aku tafsirkan. Melihat dia hanya diam saja aku meneruskan langkah aku semula bersama anak kucing yang aku dukung sekarang nih. Huwaaaa! Perut dah bunyi kriuk..kriukk.. menandakan mintak diisi. Perut oh perut sabarlah kau wahai perut..
Share this novel