Di kedai nasi kandar yang dimaksudkan oleh Tengku untuk membelanja Hafizah makan, mereka duduk di salah sebuah meja di satu sudut yang terdapat didalam restoran itu.

“Kenapa awak bawak kereta hari ni?”tanya Hafizah ingin tahu.

“Saja, ayah saya beri kebenaran saya bawak kereta dia. Apa salahnya,”balas Tengku.

“Awak…”panggil Hafizah.

“Ya? Kenapa ni awak?”tanya Tengku.

“Sebenarnya, saya beritahu pada Johan yang kita ni…,”kata-katanya terhenti.

“Kita ni?”tanya Tengku.

“Kita ni dah bertunang,” beritahu Hafizah berterus terang.

“Hah? Kenapa awak cakap macam tu?”tanya Tengku sedikit terkejut.

“Taktau, spontan. Lagipun, saya teringat yang kita ada jam yang sama jenama dan jenis, saya cakap la itu sebagai tanda,” balas Hafizah dengan muka selamba.

“Amboi, selamba je kan awak buat muka. Bukannya nak rasa serba salah langsung,”balas Tengku sembil tersenyum menghirup minumannya.

“Yela, sekarang ni kita dah saling bergantung antara satu sama lain. Saya perlukan awak sebab Johan. Dan awak perlukan saya sebab Julia, kan?”tanya Hafizah.

“Memang pun, tapi muka awak langsung tak rasa serba salah sebab dah guna nama saya sampai jadi tunang awak,”balas Tengku.

“Kenapa nak saya rasa serba salah pulak sedangkan awak pun dapat manfaatnya sekali. Tak setuju? Awak tak nak macam tu? Takpe, nanti saya boleh cakap yang kita putus tunang then saya cakap saya dah ade bf lain, senang,”balas Hafizah dengan muka yang masih tiada reaksi.

“Takda la sampai macam tu, saya pun perlukan awak. Saya tak maksudkan apa-apa. Cuma saya pelik awak boleh setenang ini,”balas Tengku cuba menutup kesalahannya bercakap.

“Kenapa tak tenang? Awak ada dengan saya,”balas Hafizah sambil tersenyum memandang Tengku dihadapannya. Tengku turut tersenyum, makanan yang dipesan kini sampai dan mereka berdua sama-sama menjamu selera.