“ Erm…Amani, Encik Haiqal nak awak hantar laporan pemasaran bulan untuk minggu ni sekarang.” Ujar Nana padaku.
“ Ok..terima kasih Nana.” Aku rasa berdebar-debar pulak nak jumpa bos aku ni. Dengar khabar, bos aku ni orangnya serius. Aku takut dia marah-marah aku pulak kalau aku ada buat salah. Aku ni memang lemah sikit bila kena marah. Memang aku cepat emo sangat ni. Harap-harap, laporan aku ni tak ada yang salah. Amin..
“ TUKK!!!”
“ Masuk!”
“ Ini dia laporannya.” Ucapku perlahan.
“ Duduk dulu. Saya nak periksa dulu laporan awak ni.” Sungguh aku rasa segan saat ni walaupun tidak menghadap mukanya. Rasa seram sejuk la. Aku tak berani nak tengok muka dia. Aku hanya memandang ke bawah.
“ Ehem…” Encik Haiqal berdehem membuatku aku tersentak.
“ Ya..Encik!” Buat pertama kalinya aku menghadap wajahnya begitu lama.
“ Awak tahu apa yang awak dah buat ni?” ujarnya dengan serius.
“ Err..saya buat laporan pemasaran untuk minggu ni, Encik.”
“ Tapi! Kenapa banyak sangat kesalahan ejaan! Awak tahu saya paling tak suka kalau ada pekerja yang boleh silap buat laporan hanya disebabkan kesalahan ejaan! Saya nak awak buat balik! Sampai saya berpuas hati!” Semakin tinggi suaranya. Aku rasa aku tidak dapat menahan air mataku untuk mengalir.
“ Saya minta maaf Encik! Saya akan buat semula.” Tanpa ku sedar, air mataku akhirnya jatuh juga. Encik Haiqal hanya memandang aku serius. Aku terus keluar dari biliknya dengan hati yang masih sedih.
Aku terus menuju ke mejaku. Aku mencari semula kesalahan ejaan yang dimaksudkannya itu. HAH! Memang banyak kesalahan ejaan yang aku dah buat ni..patut la aku kena marah free-free tadi. Aku mengesat air mataku. Tengku Haiqal hanya memerhati Cinta melalui tingkap biliknya.
“ Eh..kenapa ni Amani? Kau menangis yer?” soal Iqram tiba-tiba.
“ Mana ada..ada habuk masuk tadi kat mata aku.” balasku.
“ Ala..kau jangan nak tipu aku la. Aku tahu mesti abang aku yang buat kau macam ni kan. Dia marah kau ke?”
“ Tak ada lah..dia cuma tegur kesilapan aku jer.”
“ Ye ker? Aku tak percaya la. Aku kenal sangat abang aku tu. Tak apa. Nanti aku cakap kat abang aku tu. Kau kena bersabar sikit dengan perangai abang aku. Aku minta maaf la yer sebab dia buat kau menangis.”
“ Eh..kan aku cakap aku tak menangis la. Aku rasa baik kau buat kerja kau. Aku kena siapkan laporan ni hari juga tau. Ok!”
“ Ok. Kau janganlah sedih. Kalau Amani sedih, aku pun sedih.” Aku terkejut mendengar kata-kata yang baru sahaja Iqram luahkan padaku sebentar tadi. Buat apa dia nak sedih-sedih.
Aku terus menaip laju laporan yang perlu aku siapkan. Mana taknya, sekarang dah pukul 4.50. Tinggal 10 minit jer lagi nak balik. Kalau tak siap, terpaksalah aku balik lambat pulak.
Share this novel