9

Romance Series 13675

"Kenapa tiba-tiba je?" soalku setelah beberapa minit aku diam. Yelah kan baru berapa hari aku kenal dan jumpa Absyar. Kenal pun gitu-gitu aje. Selama ni dengar Adwa cerita pasal Absyar pun tanpa aku tahu yang itu Absyar.

"Saya... Em.. macam mana nak cakap eh, saya sebenarnya dah lama dengar cerita pasal awak dari Adwa. Dari masa mula-mula saya jadi housemate dia dulu. Adwa tu memang sayang lah kat awak" jelas Absyar. Aku bingung kejap. Takkan itu je sebabnya?

"Saya tahu Adwa sayang saya. So? Sebab dia selalu cerita je?" soalku lagi dalam nada tak puas hati. Yelah aku macam tak boleh terima pula alasan dia. Macam tak ada sebab yang kukuh aje untuk aku terima dia.

"Eh bukan. Adwa selalu cerita pasal kebaikan awak. Awak pandai buat kerja rumah, caring dengan dia, jaga solat, suka mengaji..manja... tapi garang. Masa awak bayarkan untuk saya haritu.. tak tahulah, rasa macam... em.. masatu dah rasa macam love at first sight, tapi saya tak suka nak percaya dengan first sight ni. Saya pernah ada pengalaman buruk sikit" jelasnya lagi. Kali ni baru lah masuk akal sikit alasannya. Aku pun tak mahu menafikan yang aku ni garang.

"Malam tu saya memang nak contact awak tapi busy sangat ada event. Masa tu jugak Adwa suruh ikut pergi rumah abang dia. Saya macam tak nak lah mula-mula tu, penat. Tapi sebab dia kawan saya kan so saya pergi je. Saya pun tak teringat langsung pasal adik yang Adwa selalu cerita tu" tambahnya lagi.

Aku diam aje menunggu Absyar habiskan ceritanya. Yelah tunggu dulu sampai habis baru boleh fikir nak respon apa.

"Masa Adwa jumpa saya kat airport haritu.. dia bagitau saya yang dia bawa adik dia sekali and dia kata dia okay je kalau saya nak kenal-kenal dengan awak, tapi saya segan lah. Bila sampai kat rumah abang awak tu... parents awak layan saya macam anak diorang sendiri. Saya ni... membesar dengan adik-beradik saya je, sampai lupa rasa nikmatnya ada parents"

Sebak pula aku dengar kata-katanya. Aku ni dulu nak sangat keluar dari rumah. Tak mahu duduk dengan mama dan abah, kononnya nak berdikari. Tapi itulah, aku lupa dengan mereka yang membesar macam Absyar, tak dapat kasih sayang ibu bapa. Aku ni tak reti nak bersyukur. Allah..

"So bila saya spent time dengan parents awak, tolong diorang buat kerja masa kenduri haritu, abah awak ada beberapa kali tanya kat saya. Abah awak tanya kalau saya nak jadi menantu tak? Hahahaha. Saya masa tu memang terkejut la. Sebelum ni saya yang approach sendiri perempuan yang saya suka. Kalini parents pulak yang tanya soalan macam tu kat saya" jelas Absyar lagi.

Lahh abah ni pun, aku ingat sekali tu aje abah tanya Absyar nak jadi menantu ke tak. Rupanya beberapa kali ya. Kenan betul abah nak buat Absyar jadi menantu dia.

"So....?" soalku. Aku tak tahu nak respon apa pula lepas Absyar terangkan panjang-panjang tadi. Rasa berdebar aje jantung aku. Yelah, kali pertama kejadian macam ni berlaku dalam hidup aku.

"So.. em... Kalau awak sudi, kita kawan-kawan lah dulu. Sekejap pun takpe. Saya ni.. bagi saya kalau parents awak yang approve tu kira dah dapat restu lah. Nanti boleh saya bawak family nak masuk meminang" balas Absyar. Tergamam aku dibuatnya. Makin tak tahu aku nak respon apa. Tapi tak respon kang rasa bersalah pula.
Aku perlu respon secara matang dan logikal. Tak boleh terlalu fikirkan emosi aku sangat.

"Hmm macam ni lah. Awak bagi saya masa boleh? Nanti saya bagitahu balik. Em, ni selipar awak" aku hulurkan satu plastik berisi selipar miliknya. Macam ni aje lah aku mampu cakap. Kena jaga hati dia juga sebab dia jujur dengan aku. Bukan senang orang nak luahkan sampai macam ni depan-depan pula tu.

"Okay.. takpe lah. Saya faham. Bukan boleh buat keputusan macam tu je kan? Okay. Awak takde nak makan apa-apa?" soal Absyar lagi. Bagus juga Absyar ni, dia pandai pula tukar topik lain walaupun sedang menahan malu. Aku boleh nampak telinganya merona merah. Comel!

"Takpelah kot. Saya ingat nak balik rumah je" balasku lagi. Adeh lupa pula yang aku tak bagitahu dia pun yang aku tak kerja harini. Habis lah aku kalau dia pelawa nak hantar balik rumah nanti!

"Ohh awak off day ke hari ni? Saya hantar awak balik lah eh?" soal Absyar. Mula dah jantung aku ni nak berlumba. Segan betul lah kalau kena naik kereta berdua dengan Absyar. Walaupun aku dah biasa naik kereta dengan Adwa, tapi Adwa tu abang aku. Absyar bukan abang. Aduh

"Ya.. saya rasa tak larat hari ni. Cuti sehari, tapi dah awak nak selipar awak, saya datang lah jugak" balasku. Terus berubah cuak wajah Absyar. Alamak mungkin aku tersalah guna intonasi. Mesti dia rasa bersalah dengan aku.

"Oh ye ke... Saya minta maaf susahkan awak pulak nak kena datang jumpa saya time-time macam ni. Takpe lah saya hantar awak balik. I insist. Kalau awak tak selesa awak duduk lah kat seat belakang okay? Jom" terus dia bangun dan menolak kerusi rapat ke meja. Nak tak nak memang baik aku ikut aje lah. Jimat juga duit aku. Kalau jadi apa-apa, aku boleh salahkan Adwa, atau abah lah sebab awal-awal dah bagi restu tapi tak tanya aku dulu ish.

Aku terus ikut Absyar menuju ke kereta Axia hitam miliknya. Absyar buka pintu belakang keretanya. Aku fikir dia nak letak selipar yang aku beri tadi di belakang tiba-tiba dia berhenti pula, tapi tak pandang aku pun.

"Kenapa?" soalku. Aneh-aneh aje lah.

"Eh, saya buka pintu untuk awak lah" balasnya. Allah, mula lah jantung aku ni asyik nak ajak berlumba je ish. Aku pun malu-malu aje lah masuk ke dalam keretanya. Kemudian Absyar pun masuk ikut tempat duduk pemandu.

"Saya.. em.. even kereta saya Axia je tapi saya still akan bukakan pintu untuk awak. Harap awak okay je lah" kata Absyar. Kebetulan aku memandang ke arah cermin pandang belakang. Lahh dia pandang aku juga ikut situ. Aduh makin berdebar aku dibuatnya! Cepat-cepat aku alihkan pandangan ke luar tingkap.

Hanya 10minit aje perjalanan dari Pak Hailam ini untuk ke rumah aku. Sepanjang perjalanan hanya radio aje yang bergema di dalam kereta. Mungkin Absyar pun segan nak cakap apa-apa lepas apa yang dia luahkan tadi.

Tiba aje di depan rumah, aku terus buka pintu kereta dan keluar. Dia ingat pula jalan ke rumah ini walaupun baru sekali aje dia hantar aku.

"Em.. terima kasih" perkataan itu sahaja yang mampu aku katakan. Aku tak tahu nak cakap apa lagi.

"Untuk?" soal Absyar, dia terpaksa toleh kebelakang untuk bercakap dengan aku.

"Em.. untuk semua lah. Awak tumpangkan saya ni. Pastu... em.. sebab awak luahkan perasaan tadi. Saya tahu bukan senang nak luahkan perasaan macam tu lagi-lagi kalau depan-depan. Em awak bawak kereta elok-elok" balasku. Terus aku tutup pintu kereta dan masuk ke dalam rumah tanpa aku toleh kebelakang. Malu!

Share this novel

Guest User
 


NovelPlus Premium

The best ads free experience