bab 3

Romance Completed 3795

AKU mengeluh berat sebaik saja aku melabuhkan duduk aku di halaman belakang di mana ia dihiasi dengan pasu bunga di sekelilingnya dan ada jongkang-jongket yang dibina oleh baba aku di tengah-tengah buat cucu-cucu kesayangan dia bermain.

Aku mendongkat dagu sambil menatap mereka. Walaupun begitu, fikiran aku ke tempat lain.

"Kenapa ni?" Kak Natrah sentiasa ada untuk aku.

"Tak ada apa-apa lah."

"Jangan nak tipu akak lah. Takkan lah akak tak tahu bila adik akak ni sedih atau gembira. Akak dah kahwin dengan abang, bertahun-tahun dah dan akak tahu perangai Ayna macam mana."

Seperti aku kata, Kak Natrah lebih mengenali aku daripada yang lain. Dia lah yang selalu ada dan tempat untuk aku mengadu.

"Beritahu akak, kenapa? Mana tahu akak boleh tolong."

Kecewa aku.

"Akak tak boleh tolong Ayna kali ni."

"Kenapa pula? Pasal.. perkahwinan ni?"

Aku mengangguk.

"Ayna, perkahwinan yang terjadi ni.. memang kalau akak kat tempat Ayna pun, akak tak nak. Tapi itulah aturan takdir yang ditetapkan oleh Allah. Sepatutnya kita lebih tahu untuk bersyukur. Tuhan tu dah turunkan jodoh yang terbaik buat kita."

"Tapi Ayna tak nak kahwin sekarang."

"Habis, kenapa Ayna terima?"

"Tak tahulah. Mungkin.. Ayna kesian tengok umi dengan baba kut. Sebab tu lah Ayna terima untuk kahwin dengan dia. Kalau ikutkan, Ayna tak nak pun."

Kak Natrah mungkin kesian dengan aku. Dia mengusap belakang aku lembut.

"Nasi dah jadi bubur, Ayna. Akak rasa.. lebih baik Ayna kenal dulu dengan dia. Kalau Ayna rasa tak sesuai, kita bincang kemudian." Terlupa pula yang Kak Farah juga ada di sana melayani anak Wani.

"Macam mana? Dia tu nampak macam.. annoying je kak."

"Kenapa pula?"

"Tadi dia juga yang tanya Ayna kerja apa. Bila Ayna cakap Ayna kerja doktor, dia tuduh Ayna ni berlagak."

Kak Farah dan Wani ketawa membuat aku semakin sakit hati.

"Akak!"

"Sorry, sorry. Alah, dia nak bergurau lah tu. Kan first time jumpa."

"First date pun lebih sopan lah daripada dia!"

"Baguslah kan dia tu perangai yang.. suka menyakat. Kalau dia yang serius, sombong dan ego, Ayna juga yang susah nanti."

Aku mengeluh berat. Betul lah apa yang Kak Farah katakan. Tapi aku tak suka tuduhan lelaki itu. Walaupun gurauan. Aku tetap ambil serius.

"Tak payahlah nak serius sangat. Macam ni lah, akak cadangkan lebih baik Ayna bincang dengan dia untuk buat hubungan ni macam zaman percintaan. Lepastu pelan-pelan ke peringkat seterusnya. Betul tak, kak Nat?"

Kak Natrah mengangguk. "Nanti bila dah cinta, boleh lah faham perasaan masing-masing."

"Macam mana kalau Ayna betul-betul tak cintakan dia dan dia pun sama?"

"Kita tak tahu lagi apa yang akan menanti kita kat depan tu. Masa depan tu rahsia tuhan. Kita tunggu dan saksikannya. Cuba untuk berusaha mengenali perasaan pasangan sendiri."

Aku hanya mampu akur saja dengan apa yang Kak Natrah dan Kak Farah katakan. Mungkin betul apa yang mereka berdua katakan. Ia juga mungkin akan mengubah hati nya.

"Dahlah! Meh sini main dengan Aira. Aku nak pergi tukar baju Wafiy kejap." Kata Wani.

Suka hati dia saja nak aku jaga anak Kak Natrah. Tapi aku suka dengan mereka. Tak jadi masalah untuk aku jaga budak bertuah tu.

Aku bermain dengan Aira dan biarkan Kak Farah dengan Kak Natrah berbual bersama. Entah topik apa mereka bualkan pun aku tak tahu sebab aku tak suka ambil tahu hal mereka.

Lebih kurang dua jam kemudian, Wani pun sudah tiba, abang cik datang dengan memegang anak dia dan Kak Farah.

"Sayang, awak dah tukar belum lampin dia ni?"

"Laa.. tadi siapa yang pegang?"

"Mak Mah lah. Abang suruh bagi kat awak."

Kak Farah hanya senyum. "Mak Mah tu dah tua dah abang. Dia selalu je lupa. Ni mesti dia lupa lagi ni nak panggil saya. Tak apa, saya tukarkan sekarang, ya?"

Maya ditukar tangan kepada Kak Farah. Aku melihat Kak Farah naik ke tingkat atas.

Tak aku pedulikan, aku kembali bermain tepuk amai-amai dengan Aira.

"Eh, kau buat apa lagi tu?!"

Aku merengus. "Tengah goreng ikan. Nak tolong ke?"

"Degil kau kan?! Pergi kat depan lah, layan tetamu. Apasal duduk kat belakang pula? Nanti orang cakap kau tak hormat kan majlis tau. Pengantin apalah macam ni!"

"Eh, lebih bagus lah Ayna tak keluar. Nanti orang cakaplah Ayna ni sopan. Daripada berjalan-jalan kat depan tu. Bukan boleh buat apa-apa pun."

Abang cik paling pantang kalau aku menjawab. Dia pernah tampar aku di usia ku tiga belas tahun sebab aku menjawab sewaktu dia sedang memberi tunjuk ajar aku tentang adab aku di sekolah. Tapi, aku tak pernah takut dengan dia.

"Pergi jelah!"

"Janganlah paksa-paksa! Ayna tak nak lah. Abang cik nak sangat jaga hati diorang, abang cik pergi lah. Apa sangkut dengan Ayna nya?!"

"Eh, apasal kau ni kurang ajar sangat?! Umi dengan baba tak ajar kau bercakap kasar macam tu dengan abang cik tau."

"Memanglah umi dengan baba tak ajar semua tu. Tapi Ayna belajar dari Wani. Bila ada yang buat jahat, kita kena balas jahat."

Aku tahu Wani tergamam mendengar hal itu. Dia menolak bahu aku dan wajahnya gerun.

"M.. mana ada aku ajar kau macam tu lah!"

"Masa zaman sekolah dulu. Takkan kau tak ingat?"

"Aku tak ingat pun! Kau jangan nak buat cerita pula lah, Ayna."

"Aku masih ingat lah! Masa tu hari guru dan aku kena buli dengan seorang pelajar ni. Betul tak?"

Wani memukul bahu aku. Dia senyum janggal pada abang cik dengan penuh rasa gerun sedikit.

Abang cik pula sedikit pun tak mengendahkan dia.

"Abang cik cakap.. pergi jumpa dengan umi dan semua tetamu lain! Ikut cakap abang cik."

"Boleh tak abang cik jangan nak mengarah Ayna sangat?!"

"Abang cik arah Ayna sebab Ayna tu pengantin! Bukannya bibik yang duduk kat laman belakang macam ni! Bila abang cik cakap, boleh tak ikut aje?"

"Abang cik ni memang suka mengarah, kan? Ayna takkan terikut dengan semua tu! Ayna tak nak."

Mungkin abang cik terlampau marahkan aku sebab dia kini merentap tangan aku kasar.

"Abang cik!"

Kak Natrah dan Wani tak mampu berbuat apa-apa sebab mereka cuma ipar. Mereka takut nak masuk campur urusan keluarga aku.

"Abang!"

Mujurlah Kak Farah tiba tepat pada masanya untuk menghalang perbuatan abang cik aku.

"Nik!" Marah dia lagi.

Abang cik aku memang takut dengan Kak Farah. Nama saja garang. Tapi dia sayangkan Kak Farah. Tangan aku dilepaskan dia.

"Apa abang ni nak tarik-tarik tangan macam ni? Sakitlah tangan Ayna tu."

"D.. dia tak nak ikut abang."

"Ke mana pula?"

"Dia kena ada kat depan sebab dia ni pengantin. Apa pula tetamu-tetamu lain cakap kalau dia tak ada dan suami dia je yang ada?"

"Ya Allah, nak suruh Ayna pergi depan pun sampai nak kena tarik tangan bagai ke? Cakaplah baik-baik."

"Abang dah puas cakap baik-baik."

Kak Farah memang percaya apa yang abang cik cakap. Dia menatap aku.

"Yelah, yelah." Aku mengalah juga dengan tatapan tajam itu.

Barulah abang cik nak ajak aku baik-baik dan aku akur dengan hal itu. Tak nak panjangkan isu yang tak sudah ini. Aku mahu abang cik dan aku berbaik saja. Kami berdua dah berusia.

Abang cik bawa aku bertemu dengan keluarga Razif. Hanya Razif tiada di sana.

"Ha, baru nampak Ayna. Pergi mana?" Tanya ibu.

"Ada je.. kat belakang."

"Oh. Ibu faham. Ayna nervous, ya?"

Aku anggukan saja walaupun sebenarnya aku menyampah tengok muka Razif. Perasaan gemuruh aku dah lama hilang sebabkan lelaki itu.

"Cantik betul Ayna ni. Sesuai sangat dengan Razif. Suka ayah tengok."

"Terima kasih."

Aku terlihat abang Ngah aku di belakang umi dan abah sedang mencebik.

"Mana Razif nya? Isteri dia ada kat sini, dia melayan orang lain pula."

"Abang bukannya tak tahu. Kawan-kawan kat sekolah dia, semuanya ada kat sini. Jadi sebab tu lah dia bersemangat sangat."

"Yeke? Raya, pergi panggil abang."

Mungkin gadis yang nampak seperti remaja 17 tahun ini, adik kepada Razif. Aku pun tak tahu sebab aku tak pernah kenal dengan keluarga dia sebelum ini.

Aku mengeluh.

Namun abang cik menyenggol aku dari belakang. "Jangan mengeluh."

Aku mengetap. Semua yang aku buat tak kena.

Razif tiba dengan Raya. Dia senyum manis pada abang cik di belakang aku dan dia mendekati aku.

Terkejut memang terkejut bila bahu aku dipeluknya. Aku rasa hampir dengan dia dan aku rasa degupan jantung aku tak terkira lajunya. Lebih-lebih lagi aku hidu wangian dia.

Aku mendongak menatapnya yang agak tinggi dari aku. Wajahnya masih sempurna tetapi dia berpeluh sedikit. Walaupun berpeluh, dia tetap wangi. Aku cuba nak menghidu wangian di bahagian tengkuknya, tetapi aku perasan lagi wajah abang Ngah dan abang long yang senyum tertahan-tahan melihat aku.

Malu aku jadinya dan aku lebih suka untuk berdiri kaku di sebelahnya.

"Ada apa?"

"Bawalah Nayna jumpa dengan kawan-kawan kamu. Jangan nak tinggalkan dia lagi."

"Takkanlah Razif nak tinggalkan isteri kesayangan Razif. Betul tak... sayang?"

Suara lembut dia buat aku kaku. Tapi ayat terakhir dia, buat aku geram. Rasa macam disindir pula.

"Mestilah." Jawab aku penuh dengan nada sindiran juga.

"Jadi jom.. saya bawa awak jumpa dengan kawan-kawan sekolah saya. Diorang pun ada hari ni tau."

"Okey."

Dia membawa aku dan masih memeluk bahu aku. Kini kami berdiri di hadapan lima orang teman sekelas dia.

"Korang, ini.. isteri aku. Siti Nayna Arissa."

Aku senyum pada mereka.

"Hai Nayna, I.. Damia."

Tangan yang dihulurkan oleh wanita rambut beralun ini aku sanggup dengan manisnya.

"Manis isteri you."

"Terima kasih. Nayna, diorang semua ni kawan saya. Diorang lah kawan baik saya dan Damia.. satu-satunya kawan baik saya yang saya paling sayang."

Damia tersipu malu. Aku mula syak sesuatu. Menyampah pula bila dia cakap 'kawan baik yang dia paling sayang' itu. Dia tak fikir ke perasaan aku sebagai isteri dia? Ya, memang aku tak kisah. Tapi... tak tahu lah!

"Apalah kau ni cakap macam tu, Razif. Tak jaga ke perasaan isteri kau tu?" Tegur salah seorang rakan sekelas dia.

Bangga aku dalam hati.

"Alah, nak buat apa cemburu. Mia dengan aku dah lama berkawan. Isteri aku akan faham hubungan kami."

Tak! Aku takkan faham.

"Yelah tu. Walau macam mana pun, kau tetap kena jaga hati dia."

"Ya, aku tahu. Awak tak cemburu kan, sayang?"

"Buat apa nak cemburu kalau awak cakap Damia kawan awak. Saya pun ada kawan lelaki juga."

"Nampak?"

Sengaja aku bagi alasan begitu supaya dia tak syak sesuatu.

"You tak perlu cemburu, Nayna. I dengan suami you ni dah lama berkawan. Dia ada I waktu universiti dulu dan I ada dia waktu kerja. Jadi dia lah.. yang dah banyak berjasa pada I."

"I tak kisah pun. Kalau.. korang berdua nak berkawan pun, berkawan lah. Tak perlu nak fikirkan perasaan I. Asalkan dia jujur, sudahlah."

Aku lihat senyuman Damia dihadiahkan buat Razif dan Razif membalasnya. Makin sakit hati aku.

"Urhm.. borak lah. Saya nak ke sana kejap, ya? Jumpa lagi." Aku segera melangkah ke tempat abang-abang aku.

"Haih.. sekejap je? Tak kenal dengan kawan-kawan Razif, betul-betul ke?"

"Dahlah, abang long. Nampaknya Razif lebih berminat nak berbual dengan kawan-kawan dia."

"Alah, mengada-ada nak cemburu." Senggol abang Ngah.

Aku menjelingnya.

"Tak payahlah nak marah. Abang long dengar tadi, Razif dah tak jumpa kawan-kawan dia lama sejak zaman sekolah dulu. Diorang baru je jumpa dan sebab tu lah dia nampak lebihkan kawan dia."

"Eleh, yelah tu. Kawan dia nama Damia tu boleh pula dia jumpa, senyum-senyum."

"Memang sah kau cemburu."

"Hisy, abang Ngah ni! Diam lah!" Marah aku apabila abang Ngah bersuara agak lantang.

"Dah kau memang cemburu."

"Cakaplah kuat lagi. Biar semua orang dengar."

"NAYNA CEM..."

Aku menekup mulutnya. Aku perasan semua mata terarah ke arah aku. Aku senyum malu.

"Apa ni, abang Ngah?" Tanya baba.

"Tak ada apa-apa. Abang Ngah ni suka sangat bergurau senda. Naik darah lah pula!"

Aku ukirkan senyuman palsu.

Baba hanya menggeleng kepala melihat aku dan abang Ngah. Lama kemudian, barulah aku lepaskan tangan aku.

Nak tak nak, aku kena tunggu. Abang cik pun dah halang aku tadi daripada terus pergi. Bosan aku duduk di sebelah umi dan mendengar mereka berbual. Nak layan Raya berbual pun, aku masih kekok. Raya juga sesekali pergi dan Razif kembali. Dia turut berbual dengan mereka berbanding aku.

Share this novel

Guest User
 


NovelPlus Premium

The best ads free experience