“Abang, biar Farah urutkan kaki abang.”
Farah mengeluarkan minyak angina yang sudah tersedia di atas meja.
Syazwan diam. Malas mahu melayan.
‘Kalau aku larang pun, dia tetap nak buat.’
‘Orang tua kata kalau diam maknanya dia setuju.’
Farah terus melumurkan minyak angin ke atas tapak tangannya lalu dia terus mengurut betis Syazwan.
Syazwan merenung Farah yang tekun mengurut kakinya.
‘Kenapa kau baik sangat, Farah? Kau sedar tak kalau kau buat macam ni, lagi susah aku nak lepaskan kau? Farah, tolonglah faham hati aku. Aku tak nak seksa hidup kau. Aku tak sempurna sifat. Kau cantik, pasti ramai lelaki lain mahu berdamping dengan kau. Aku tak cukup sempurna untuk kau, Farah. Aku sayangkan kau, tapi aku tak nak terus ikat kau dengan satu hubungan yang tak pasti.’
“Kenapa abang renung Farah macam nak telan? Abang dah terpikat dengan Farah eh?”
Syazwan paling wajah ke tempat lain.
‘Kantoilah pulak.’
“Abang, tak salah pun kalau abang renung Farah. Tambah pahala lagi.”
Farah cuba menyembunyikan senyum.
Syazwan diam.
“Abang, esok kita pergi buat fisioterapi ye? Kita kena usaha untuk abang kembali sembuh macam dulu.”
“Kenapa? Kau dah letih jaga orang cacat macam aku?”
“Taklah, Farah tak kisah macam mana pun. Farah ajak abang buat fisio pun sebab doktor sendiri kata abang boleh sembuh kalau buat fisio. Lagipun, kita kenalah berusaha.”
“Aku tak nak.”
“Abang.”
“Dah! Aku nak tidur.”
Farah mengeluh.
‘Degil betul. Dari dulu sampai sekarang, degil tu tak pernah nak berubah.’ Farah akhirnya bangun lalu dia memadamkan lampu.
Dia mendekati semula katil. Dibelai rambut Syazwan yang dah panjang.
“Farah akan sentiasa jaga abang. Farah akan sentiasa jadi guardian angel abang.”
Lalu di kucup dahi Syazwan.
Share this novel