“Laughter is not a best medicine... Last month,saya demam panas. I try to laugh out loud because I was told that laughter is the best medicine but laughter can’t heal me.. Saya masih terbaring tiga hari atas katil after my LOL sessionapaaa…. Week after that, I played football.. Got injured. I did laughed… But still, I have to go clinic for medicine.. So,tang mana yang ‘laughter is the BEST medicine’ tu???” Im menekan-nekankan suaranya.

“Tu lainnnnn……….”

“Kenapa lain? Yourhujah??”

In sedut Slurpee sebelum pandang tepat ke wajah Im di sisi.

Im tak senang duduk. Why you have to look me straight in the eyes, when you have the most beautiful eyes I’ve ever seen…. Huu…

“Well,bila awak dalam kesedihan or something just can’t get out of your head, somethingmembebankan fikiran, membebankan perasaan awak, and there is someonedatang, and make you smile…make you laugh.,walaupun susah mana, sakit mana pun yang awak rasa masa tu, somehow laughter can make the pain in your heartpergi… Walaupun tak 100%...tapi you feel better…”

Im mengiakan kebenaran kata-kata si gadis dalam hati. Memang, tawa boleh mengubat gundah dalam hati. Ia bukan ubat sebarangan yang orang boleh dapat, boleh beli di farmasi, klinik atau hospital. Bagi Im, tawa dah macam salah satu keajaiban dunia. Sama macam rasa cinta atau sayang yang datang menyapa hati, yang memberi kesan yang susah nak dijelaskan. Tapi lain orang, lain rasa. Kadang-kadang sesuatu itu lucu bagi seseorang itu, tapi tak lucu bagi seseorang yang lain. Justeru, tawa tak sesuka hati datang untuk semua orang. Ianya eksklusif! Sama macam cinta…

“Dude..” In menyiku pemuda yang dah macam berkhayal di sisi. “Makan dadah ke? Dalam Slurpee ni awak letak dadah kan??? Saya dah agak dah! Ya Allah! Mata saya akan kabur ke lepas ni? Akan mengantuk? Lepas tu..awak nak buat apa kat saya?” In cuba jolok tekak, nak memutahkan semula Slurpee yang dia dah minum setengah dari gelas plastik.

“Pengotor.” Im jeling In tajam.

In pandang Im dengan penuh rasa bersalah. “Tak sengaja.”

“Yang sibuk jolok anak tekak apa kes? Kalau ya pun nak keluarkan dadah yang dah larut dalam Slurpee tu, tak dapat tunggu masuk toilet dulu ke? Tu pun kalau betul laa dalam tu ada dadah..!!” Im yang baru keluar daripada tandas lelaki terus capai backpack yang In sandarkan ke dinding. Dalam hati rasa tak sangka. Ingatkan In dah terus lari pergi lepas Im berlari pecut ke tandas tadi apabila In tiba-tiba muntah atas bajunya. Tak pasal-pasal, Im kena tukar baju dan seluar walhal dia belum sampai destinasi pun. Tetapi In masih di situ, berdiri bersandar di dinding luar tandas lelaki, menunggunya.

“Takut dadah tu cepat bagi kesan. Karang tak sempat nak keluarkan, entah apa jadi dengan saya.. Sistem imun saya tak kuat… Kalau makan ubat, memang effectdia cepat. Tapi..saya tak sangka pulak saya boleh muntah terus tadi.”

“Ya, Allah! Mana ada dadah….! Ingat saya ni pusherke??”

“Well, dude you are stil strangers.. You can be anything..” In cuba membela diri.

“Anything?”

“Yeah, anything..”

“Anything but all the bad things I assume?” Im mula mengorak langkah.

“Hey! Tunggu!!” In sibuk kejar dari belakang.

“Nak apa lagi? Nak tuduh saya macam-macam lagi?” soal Im apabila lihat In dah berjaya saingi dia dan jalan seiring. Masing-masing dengan backpack di bahu. Kalau sekali tengok, memang macam pasangan yang pergi travelsama-sama walhal masing-masing tak kenal satu sama lain.

“You owe me an apology.”

“Apology?”

“Sebab awak buat saya rugi.”

“Rugi apa?” Im sudah labuh punggung di kerusi makan di McD.