”Abang, cantik kan baju ni?”

”Cantik, Yang. Yang nak yang ni ke?”

”Erm, tak nak la abang. Mahal sangat. Kita tengok lagi kalau-kalau ada yang murah sikit,kita beli yang murah sikit,”

Iskandar tersenyum. Perancang ekonomi yang bijak! Tak cepat bankrap! Beruntung si suami dapat isteri macam tu, detik hatinya.

Kring! Kring!!

Deringan telefon membantutkan tumpuan Iskandar pada pasangan di hadapannya ini. Cepat-cepat dia menjawab panggilan telefon tersebut.

”Assalamualaikum,”

”Waalaikumsalam, Iskandar,”

”Ye, Pak Long,”

”Fikri masuk hospital. Dia pengsan di taman tadi,”

”Ya ALLAH!! Is datang sekarang!” langkah Iskandar terus laju menuju ke tempat letak kereta di mana keretanya diparkir di situ. Sekilas, perbualan di tepi tasik tempoh hari mengusik mindanya.

”Mimpi itu menyedarkan saya yang awak ni jujur orangnya. Dan saya rasa awak la yang paling sesuai,” tiada lagi panggilan nama dalam percakapan Fikri.

”Paling sesuai? Maksud Fik?”

”Iskandar…. saya…. saya tak lama lagi…,”

”Tak lama lagi? Is tak faham,”

”Saya sakit, Is. Jangka hayat saya tak lama lagi…,”

”Awak jangan main-main, Fikri!”

“Saya tak main-main. Hati saya sudah disahkan rosak. Saya tak boleh hidup lama lagi….,”

”Doktor kata apalagi, Fik?”

Fikri tersenyum pahit. ”Doktor sarankan Fik buat pembedahan pemindahan hati. Tapi Fik rasa itu mustahil. Mana nak cari penderma hati yang sesuai, Is. Dah bertahun Fik tunggu….,”

Mengingatkan ayat terakhir Fikri, membuatkan Iskandar segera menekan pedal minyak kereta. Kereta dipandu semakin meluncur laju membelah lebuhraya.

’Fik, tunggu Is!’