“Izz, kau tak penat ke kerja part time jadi clown ni? Yelah, Isnin sampai Sabtu kau ada kat office. Ahad pulak ada kat funfair. Cuba kau rehat sikit..” Arman menekan punat remote control. Seronok rasanya melepak di rumah bujang kawannya.
“Aku tak rasa penatlah wei. Alah..lagipun, bukan tiap-tiap minggu aku jadi clown. Tak adalah kerap sangat. Kalau aku mengenangkan arwah adik kau tu, sikit pun aku tak mengeluh..”
“Kau masih terkenangkan bayangan adik kau lagi ke? Aku peliklah. Apa motif kau nak jadi clown?”
“Bukan aku pernah cakap ke kat kau yang adik aku suka sangat dengan clown. Kan adik aku sakit leukimia, mana boleh sesuka hati keluar rumah. Dah dia teringin sangat nak jumpa dengan clown.
Tapi, aku dah tak boleh buat apa. Dia tak berpeluang nak tengok. Sebelum dia meninggal dunia, aku sempat menyamar jadi badut untuk dia. So, kalau aku jadi badut, aku anggap budak-budak yang aku hiburkan tu dah macam adik aku.”
“Ada eh kau cerita kat aku? Aku lupalah pula. Hurmm… Suka hati kaulah. Nasib baik funfair tu aku yang punya. Kalau tak dah lama aku pecat kau. Kaulah, minggu ni ada, minggu ni tak ada. Selang-seli. Nasib baik aku ada ramai lagi pekerja tau.”
“Yelah.. thanks sebab bagi aku kerja part time tu. Man, jom gi main tennis esok. “
“Aku lupalah nak cakap kat kau.. Pak cik aku suruh aku carikan badut untuk birthday party adik sepupu aku. Boleh tak esok kau jadi clown?”
“Hurm..bolehlah. Tapi lain kali kita gi main tennis tau. Dah lama aku tak main.”
“Alright. Esok pagi pukul 9.00 kau mesti dah siap-siap tau. Kita gerak saing.”
Share this novel