“Awak, cepatlah sikit.” Rafael menoleh kebelakang sambil bercekak pinggang. Riak wajahnya jelas mempamerkan rasa letih yang tak boleh ditahan lagi. “Takkan semua kedai kat mall ni awak nak masuk kot?” Kalau ada beli apa-apa tak apa lah jugak. Ni tak, tengok je. Pinggang Rafael kejap lagi patah lah ni. Kot kot kena balik guna wheelchair.

Bibir Mischa muncung seinci. Tak pandai sabar lah mamat ni. Kaki melangkah malas ke arah suaminya. “Saya nak tengok-tengok baju lah. Kan awak dah rosakkan baju saya hari tu?” Ujar Mischa , sedikit merajuk. Tangannya memeluk tubuh, Rafael di sebelah dijeling dengan hujung mata.

"Awak tahu tak dah berapa kedai awak serbu? Tapi tak ada sehelai pun yang awak suka?” Rafael buat muka bosan. “Saya dah penat lah awak.” Kaki suami awak ni dah nak tercabut, tahu?

“Yelah… yelah...” Muncungnya sedikit kendur. “Kita rehat kejap. Cari bench.”

Mischa berjalan mendahului Rafael Rafael mengikut. Dan akhirnya Rafael melepas nafas lega, melihat bench berwarna coklat yang kosong tak berpenghuni bersebelahan dengan pintu lif.

Laju Rafael menghenyakkan punggungnya.Tubuh lemahnya disandarkan di dinding. Lega…

“Nanti sambung lagi tau. Banyak lagi saya belum beli.” Gumam Mischa tanpa memandang Rafael .

Rafael mengurut-urut kakinya yang terasa lenguh. “Awak borong satu mall ni pun saya tak kisah.” Selamba Rafael menjawab.

Mischa mengeluh. Dilihatnya Rafael sibuk mengurut-urut kakinya dengan dahi yang entah berapa lapisan kerutannya. Macam fikir masalah negara aje.

“Apa awak fikir tu?” Tanpa berselindung Mischa bertanya. “Mesti lepas ni awak berfikir dua kali kalau nak teman saya shopping.” Kedengaran nada suara Mischa sayu.

Rafael mendongak.

"Lepas ni kalau awak tak nak teman saya, saya tak kisah..."

“Teruskan perjalanan. Kaki saya dah okay ni.” Rafael berdiri lalu berjalan meninggalkan Mischa .

Mischa tercengang. Ni dah terlebih semangat lah pulak. Tadi dia yang sibuk mengadu, penat lah, letih lah, bosan lah.