Gembira? Barangkali. Tidak!

Di penghujung pintu masuk kawasan perkuburan, lelaki itu menoleh ke arah orang ramai dan berteriak:

“Kalian semua ambil lah semua bahagian harta yang telah aku warisi. Ambil lah kesemuanya. Aku langsung tidak mahu sebarang harta itu hatta sebesar sebutir biji gandum sekali pun!”

Kesemuanya terdiam.

Lelaki itu terus meninggalkan mereka tanpa menoleh ke belakang.

Setibanya di rumah, lelaki itu terus terbaring di atas lantai. Wajahnya tersugul, separuh ketakutan, separuh keletihan.

“Abang!”

Terdengar suara isterinya yang sedang meluru kepadanya.

“Abang ok ke? Alhamdulillah. Abang selamat.”

Lelaki itu hanya menghadiahkan senyuman kepada isterinya. Sejuk hatinya tatkala melihat kelibat wanita yang mekar indah di dalam perkampungan hatinya.

Hilang resah.

“Maafkan abang.”

“Kenapa pula abang minta maaf. Yang penting, abang selamat. Dan kita pun, telah jadi kaya-raya.”

Wajah lelaki itu kembali sugul.

“Sebab itu abang minta maaf. Abang telah pun menolak kesemua harta itu, walaupun abang berjaya dengan syarat wasiat. Satu sen pun abang tak nak kita miliki harta itu.”