Dua minggu kemudian, perlawanan persahabatan yang diimpikan Johan dan Zariq akhirnya menjadi kenyataan. Johan berjaya mengaturkan perlawanan dengan sebuah kelab kecil dari bandar bersebelahan. Walaupun kelab itu tidak terkenal, tapi masih cukup untuk menarik perhatian penduduk tempatan yang sudah lama tidak menyaksikan perlawanan bola sepak di bandar Elma.

Pada hari perlawanan, Johan dan Zariq berdiri di hadapan pintu masuk stadium yang baru dicat semula. Beberapa penyokong setia kelihatan mula datang, walaupun jumlahnya tidak seramai yang mereka harapkan. Namun, bagi Johan, ini adalah satu permulaan. Mereka menyaksikan bagaimana penyokong-penyokong lama yang pernah meninggalkan kelab kini kembali, walaupun masih rasa ragu.

Ketika wisel permulaan ditiup, Zariq merasakan degupan jantungnya semakin laju. Walaupun ini hanya perlawanan persahabatan, ia terasa lebih daripada itu—ini adalah langkah pertama untuk membuktikan bahawa Elma FC masih wujud.

Perlawanan itu berlangsung dengan sengit. Pemain-pemain Elma FC, walaupun tidak begitu mahir, bermain dengan penuh semangat. Johan yang berada di tepi padang sentiasa memberi arahan kepada pasukan, sambil menjerit memberi semangat kepada mereka. Zariq, di sebelah Johan, melihat semuanya dengan penuh harapan.

Walaupun pasukan Elma FC tidak menang dalam perlawanan itu, mereka menunjukkan semangat juang yang luar biasa. Penyokong-penyokong yang hadir memberikan tepukan gemuruh selepas tamat perlawanan, tanda bahawa mereka percaya akan potensi kelab ini untuk bangkit semula.

“Ini hanya permulaan,” kata Johan kepada Zariq selepas perlawanan tamat. “Perlawanan ini menunjukkan yang kita masih ada peluang.”

Zariq tersenyum. “Ya, dan dengan sokongan yang betul, kita boleh buat lebih dari ini.”

Mereka berdua tahu, masih banyak cabaran menanti. Tetapi untuk kali pertama, mereka merasa bahawa apa yang mereka impikan mungkin menjadi kenyataan.