“Assalamualaikum.”

In yang sedang tengah seronok gelak baca komik Cheapshot serta merta berhenti ketawa lantas angkat muka. In jawab salam dalam hati. Tak jawab dosa! Dia yang ingin bangun untuk lari menemui kegagalan apabila lelaki itu tekan kedua belah bahunya, membuatkan dia kembali terduduk.

“Nah.” Im dah duduk di kerusi menunggu di sebelah selepas unjuk Slurpee. Backpack di bahu diletak atas kerusi bersebelahan.

“Apa ni?” In renung gelas plastic berisi ice blended warna biru.

“Don’t tell me awak tak tahu Slurpee.”

“Well I know, it’s Slurpee tapi awak letak apa dalam ni??”

“Laillahaillallah.”

“Dude, you are still strangers.. Ofcourse you can do anything to me..”

“So tell me what should I do untuk remove title ‘stranger’ tu?”

“Why should you?”

“Because I love to..”

“Why?”

Im mengeluh kecil. “Just drink your Slurpee laa, budak.. Sumpah saya tak letak apa-apa dalam tu…!” Im angkat tangan kanan.

In turunkan tangan Im sejurus selepas itu. “Jangan main sumpah.”

“Nanti…kena makan sumpah? Girl, sumpah takkan nak makan saya punya….”

In tarik semula senyuman yang hendak terbit. “What’s up with ‘budak’ thing…?”

“Budak?”

“Awak panggil saya budak just now, kan?”

“Yeah, so?”

“I’m not budak.”

“Ya ke?”

“Dude, I’m 25. Ofcourse I am no longer ‘budak’.”

“Really? I’m 27 and as far as I remember, I didn’t read comics when I was 25.”

In ketap bibir. So, inilah isunya sekarang… Tak puas hati tengok aku baca komik rupanya… “Awak nak tahu sebab apa awak tak baca komik when you were 25?”

“Tell me.”

“Because you’re such a boring person!” tegas In. Lantaklah nak jawab reason apa sekalipun… Janji hati aku puas! “Awak memang tak suka gelak kan? Don’t you know that laughter is the best medicine? Never heard of that?”

“Well I’ve heard that quote but believe me, quote tu tipu..” Im bersandar santai sambil hirup Slurpee.

“Your hujah?”

“Well, allow me to explain, Yang Arif.”

In tahan tawa yang hendak keluar dari mulut. “Hurry then…”

“Laughter is not a best medicine… Last month, saya demam panas. I try to laugh out loud because I was told that laughter is the best medicine but laughter can’t heal me.. Saya masih terbaring tiga hari atas katil after my LOL session apaaa…. Week after that, I played football.. Got injured. I did laughed… But still, I have to go clinic for medicine.. So, tang mana yang ‘laughter is the BEST medicine’ tu???” Im menekan-nekankan suaranya.

“Tu lainnnnn……….”

“Kenapa lain? Your hujah??”

In sedut Slurpee sebelum pandang tepat ke wajah Im di sisi.

Im tak senang duduk. Why you have to look me straight in the eyes, when you have the most beautiful eyes I’ve ever seen…. Huu…

“Well, bila awak dalam kesedihan or something just can’t get out of your head, something membebankan fikiran, membebankan perasaan awak, and there is someone datang, and make you smile…make you laugh., walaupun susah mana, sakit mana pun yang awak rasa masa tu, somehow laughter can make the pain in your heart pergi… Walaupun tak 100%…tapi you feel better…”

Im mengiakan kebenaran kata-kata si gadis dalam hati. Memang, tawa boleh mengubat gundah dalam hati. Ia bukan ubat sebarangan yang orang boleh dapat, boleh beli di farmasi, klinik atau hospital.

Bagi Im, tawa dah macam salah satu keajaiban dunia. Sama macam rasa cinta atau sayang yang datang menyapa hati, yang memberi kesan yang susah nak dijelaskan. Tapi lain orang, lain rasa. Kadang-kadang sesuatu itu lucu bagi seseorang itu, tapi tak lucu bagi seseorang yang lain. Justeru, tawa tak sesuka hati datang untuk semua orang. Ianya eksklusif! Sama macam cinta…

“Dude..” In menyiku pemuda yang dah macam berkhayal di sisi. “Makan dadah ke? Dalam Slurpee ni awak letak dadah kan??? Saya dah agak dah! Ya Allah! Mata saya akan kabur ke lepas ni? Akan mengantuk? Lepas tu..awak nak buat apa kat saya?” In cuba jolok tekak, nak memutahkan semula Slurpee yang dia dah minum setengah dari gelas plastik.