Selesai solat Maghrib, Im terus melangkah keluar daripada surau lepas simpan kopiah kembali dalam rak surau mini, tanpa sangka pada masa yang sama gadis yang menarik perhatiannya tadi turut keluar daripada bilik sebelah, yakni surau perempuan.

Gadis itu sempat jeling sekilas sebelum melangkah laju dan semakin laju apabila pemuda tadi didadapati mengiringinya. Dengan langkah tak tahu mana nak tuju dan kelajuan yang ala-ala atlet pejalan kaki negara sedang berjuang meraih pingat emas, In akhirnya tewas apabila jatuh tersungkur ke lantai. Tambah sakit apabila backpack yang agak berat di bahu sekarang hempap badan. Dasar backpack tak kenang budi… Ke hulur ke hilir aku bawak kau, ini balasan kau kat akuuuu….! In marah dalam hati.

Im gelak kecil dan apabila In yang tertiarap angkat muka, dia berhenti ketawa. “Nak saya tolong?”

“Tak payah.”

“Marah ke?”

“Awak gelakkan saya tadi kan?”

“Mana ada?”

“Awak gelak saya jatuh.” In tepuk-tepuk baju dan seluar, takut kotor kena lantai marmar. “Ingat saya tak tahu.”

“Saya tak ada kat sini masa awak jatuh la…”

In mencebik. Sempat dia genggam buku lima dan unjuk pada Im. “Awak penyebab saya jatuh. Awak ikut saya apasal?”

“Sebab awak ada hutang dengan saya.”

“Hutang apa?” In betulkan backpack di bahu. Harap semua baju,seluar, flipflop, hairdryer, hair iron dalam keadaan selamat hendaknya!

“Awak gelak sakan masa saya jatuh kat Starbucks tadi. You owe me an apology.”

“Apology bapak lu….” In mara ke depan.

“Hoi! Bapak-bapak jangan main….!!” Giliran Im mara ke depan.

In undur setapak ke belakang, kecut perut. “Ahh…berapa kali nak cakap bukan sayalah. Awak silap orang! Dah! Dah!” In tolak Im ke tepi.

“Selagi awak tak mengaku, saya akan ikut awak sampai bila-bila.”

In kerling Im yang dah jalan seiring di sisi. “Ikutlah. Awak bukan sama flight dengan saya pun! Saya akan fly jap lagi lah…! Haa…awak ikutlah saya naik flight!”

“Ya ke? Bukan your flight kena delay ke? Sebab tu lepak kat CloudNine tadi?”

In berhenti melangkah. “Who are you, stranger??? Stalker??” soal In dengan riak betul-betul tak percaya.

Im yang juga berhenti melangkah menyeringai tersengih. “You know what… Since you owe me an apology, I decided to lepak dengan awak sampai awak say sorry.”

“Okey, dude. Chill. Let’s settle this okay?”

“Hm! Finally…!” Im peluk tubuh.

“Okey! Saya mengaku.. Saya yang gelakkan awak tadi kat Starbucks tapi tu reaksi spontan okey? Kalau awak tengok orang jatuh awak buat apa?”

“Saya feel sorry and pergi tolong?”

In ketap bibir. “Okey..that’s noble.. That’s angel.. But dude, I’m sorry okay? It’s just.. Hm.. Saya baru bangun dari tidur, saya tak sedar pun saya gelak. Saya TERgelak okey? You know, T..E..R…TERgelak??”

“Tak sedar? Macam….mengigau la?”

“Aaaa….” In garu kepala yang tak gatal. “Kut?”

“Kut?”

“Yeap! But I truly sorry…”

“Betul?”

“Ha..tak tipu! Sumpah!” In angkat tangan kanan.

Im turunkan semula tangan In buat gadis itu terpinga-pinga. “Jangan main sumpah.”

“Nanti…kena makan sumpah? Dude, sumpah takkan nak makan saya punya.. Haha!” In gelak dan apabila Im tidak memberi reaksi sama sepertinya, dia terus berhenti ketawa.

“Awak jangan main sumpah-sumpah… Sebab kawan saya…” Im pandang ke tepi dengan wajah gila sedih dan penuh emosi.

“Kawan awak?”

“Kawan saya..”

“Kenapa dengan kawan awak?”

“Kawan saya mati…kena makan…”

Mata In yang sedia ada bulat semakin bulat mendengar kenyataan yang keluar dari si pemuda yang tak dikenali. “Ke…kenapa?? Apa yang dah jadi kat dia? Dia kena makan sumpah ke?”

Im renung dalam sepasang mata bulat, yang bersungguh-sungguh menunggu jawapan daripadanya. Waaa…. Again.. Sumpah…comel.. Am I melting….???

“Ey…hello??” In awang tangan depan muka Im.

“Ya.” Jawab Im perlahan. “Awak nak tahu full story tak?”

“Aaa..” In berkira-kira dalam hati. In pandang jam di tangan kanan sekilas.

“Flight awak lama lagi kut..”

Perlahan, In angguk.

“Backpack bawak sini.”

“Apasal? Haa…saya dah agak dah! Awak memang nak something dari saya. Awak perompak kan?? Macam yang Mak, Babah dan Abang Mi selalu pesan masa dulu-dulu.. Becareful with strangers who come to you out of nowhere… They might up to something that they already plan in mind!” In terus berlari pergi walau langkah tak laju macam selalu sebab ada bebanan di bahu.

Im cekak pinggang seraya menggeleng-gelengkan kepala. Keluhan berat dilepaskan ke lantai. Dia lari lagi…..