BAB 3

Romance Completed 18254

“Masak apa Kak Sri?” satu suara garau menyapa telingaku. Keras sekejap badanku. Aku masih meneruskan kerjaku. Aku tak masak, aku tengah cuci pinggan. Dan aku bukan Sri. Aku Una! Tangan dilap pada kain lap.

“Masak apa?” soalnya lagi. Aku berpusing 360 darjah ke belakang. Riak wajah empunya suara tadi berubah.

“Err.. Kak Sri jadi muda balik?” soalannya betul betul mahu buat ku ketawa. Namun ketawa pecah juga.

“Eh, bila kamu balik Wan?” kak Sri yang tiba-tiba muncul menyoal dia.

“Semalam waktu semua orang dah tidur. Siapa ni Kak Sri?”

“Ni Athirah Husna. Orang gaji sementara di sini.” Kak Sri memperkenalkan ku.

“Una, ni Daniel Syazwan.”

“Selamat berkenalan.” Aku menundukkan badan sedikit. Macam orang Jepun la pulak.

“Sarapan apa pagi ni? Lapar la.” Ujar Syazwan tidak mempedulikanku. Fine, aku pun tak hingin la dipedulikan.

“Tu la, bangun pukul 12. Mana tak lapar.” Kata Kak Sri sambil ketawa.

“Una, cedokkan nasi untuk Wan. Tuangkan air untuk dia sekali.” Arah Kak Sri. “Akak nak siram pokok bunga kejap.” Terus Kak Sri berlalu. Pinggan dan cawan kosong yang baru sahaja dicuci dihulurkan pada Syazwan.

“Ni kenapa basah-basah lagi? Tak reti nak lap ke apa? Nak tunggu arahan baru nak buat?” Syazwan berkata dalam nada marah. Ek? Aku ada buat salah ke? Tapi, ku turutkan jua arahannya. Pinggan dan cawan dilap hingga berkilat. Kemudian, dihulur kepada Syazwan.

“Tadi Kak Sri suruh kau cedokkan nasi dan tuangkan air untuk aku kan? Dah tu kenapa hulur kat aku?” marahnya lagi. Sabar la wahai hati. Baru first day kerja dah jadi macam ni. Nasi dicedok. Air milo dituang.

“Nasi ni banyak sangat la. Kau ingat aku ni perut gajah ke?” sindirnya. Una sabar Una. Be patient please. Nasi goreng dikurangkan.

“Kau nak suruh aku mati kelaparan ke?” sindirnya lagi.

“Eee… cedok sendiri la.” Sabar aku dah tak boleh nak tahan lagi.

“Kau orang gaji ke aku orang gaji?”

“Cukup tak?” malas nak bertekak dengan dia.

“Okay, dah.” Ujarnya. Selesai menghidangkan nasi dan air milo kepadanya, aku ingin membuka langkah meninggalkan dapur.

“Siapa suruh kau pergi? Duduk sini, temankan aku sarapan.”

“Hah?” aku angkat kening.

“Duduk sini, teman aku makan.” Ujarnya sekali lagi.

“Okie..” aku menarik kerusi selang beberapa kerusi dari si dia. Aku sedar aku siapa. Aku Cuma orang gaji. Ye, orang gaji SEMENTARA. Kena la patuh arahan orang atasan. Sad life betul.

Share this novel

Guest User
 


NovelPlus Premium

The best ads free experience