Mundar mandir. Lebih tujuh kali Khawarizmi tawaf kawasan laman rumah. Khemah juga sudah dinaikkan. Saudara mara yang jauh juga sudah sampai. Sekarang?

“Laa... apa pengantin buat dok berembun ni?" Tegur Pak Chu buat Khawarizmi senyum tawar.

“Orang nak menikah kenalah tidur awal. Esok karang nak berjabat tangan tok imam awak dah demam. Sapa nak akad pulak?"

“Pak Chu ganti boleh?" Meledak tawa si ayah saudara. Gemuruh betul romeo bandar yang sorang ni.

“Kamu nak Pak Chu kena kerat tujuh dengan Mak Chu kamu?" Khawarizmi labuhkan duduk di atas kerusi batu. Kusut.

“Apa masalah kamu ni?"

“Izmi..." nak diluah rasa malu.

“Takut untuk akad nikah esok?" Khawarizmi geleng.

“Takut untuk malam pertama?" Khawarizmi pandang Pak Chu yang tersengih-sengih nakal.

“Mende nak takut yang itu pulak." Adoi la.

“Dah tu?" Khawarizmi meraup muka.

“Izmi tak nak kawin." Diam. Khawarizmi menunduk kepala. Kedua tangan dibawa meramas rambutnya.

“Dah... nak suruh mak kamu pulak yang menikah?"

“Pak Chu!" Tawa pecah lagi.

“Izmi, kita menikah untuk bahagia dunia dan akhirat. Nak bahagia kena ada reda agama..reda agama itu pada reda ibu bapa. Bahagiakan ibu bapa maka bahagialah kita. Izmi kena ingat, tak ada seorangpun mak di dunia ini yang sanggup tengok anak dia tidak bahagia. Tak akan ada." Izmi menengadah ke langit.