"MINGGU depan anak mak uda nak datang sini," beritahu mak sambil tuang kopi kat abah.
Aku capai pinggan. Ceduk nasi goreng dua senduk cukuplah untuk sarapan. Apabila mak sebut pasal 'anak mak uda', aku buat tak layan kat mak. Siapa lagi kalau bukan Ezra, si budak tak cukup sifat mulut lembik macam mak cik bawang. Aku menyampah gile kat budak tu.
"Hero, kamu dengar tak mak cakap apa?"
Mak cuit lengan aku.
"Mak cakap dengan saya ke? Saya ingat mak cakap dengan abah." Aku garu kepala. Apa kaitannya dengan aku kalau anak mak uda nak datang?
"Iyelah. Mak beritahu kamulah ni. Si Ezra tu, dia ada pertandingan gimnastik. Tempat pertandingan tu pulak dekat sangat dengan rumah kita. Jadi mak uda nak minta tolonglah tumpangkan dia kat sini."
Aku mencebik. Tak hairan langsung pasal budak tu ada pertandingan. Tak ada kena mengena dalam hidup aku. "Kenapa mak beritahu saya? Kalau nak datang, silakanlah." Aku suap nasi goreng satu sudu.
"Mak bukan saja-saja nak beritahu kamu tanpa sebab. Adalah tugasnya yang kamu kena buat."
Aku cuak dan segera toleh ke arah mak. "Eh, tugas apa? Kenapa nak ada kena mengena dengan saya?"
"Kamu kena jaga Ezra." Mak buat muka selamba sambil mencicip teh yang masih berasap.
Aku terbatuk. Tersembur nasi goreng dari mulut.
Cepat-cepat aku minum air. Mujur aku tak tercekik nasi goreng pagi ni. "Kenapa saya kena jaga dia? Ezra tu bukannya budak kecik. Lagipun saya kerja. Mana ada masa?"
"Kamu ambil cuti jelah. Tak lama, seminggu aje. Lagipun, mak uda bukannya minta kamu jaga free. Dia bayarlah nanti."
Aku tepuk kepala. "Adoi... tak pasal-pasal kena jadi bodyguard anak orang. Seminggu pulak tu."
"Kamu janganlah merungut. Ezra tu bukan orang lain. Kan sepupu kamu tu..."
"Saya tahulah sepupu. Tapi, tengoklah dulu macam mana. Saya tak boleh janjilah. Kerja banyak." Aku sengaja mengelak. Tak ada pasal aku nak jaga si Ezra. Dendam lama masih terpahat. Dia tak patut gelarkan aku hero lembik sewaktu dia masih budak dulu. Tak padan dengan umur dia 12 tahun masa tu, berani betul dia kutuk aku yang jauh lebih dewasa.
Sekarang dengan hero lembik inilah dia nak bergantung untuk jaga dia? Huh... banyak lawa muka dia yang macam anak patung tu?
Mak tepuk kuat lengan aku. Sudu di tangan hampir-hampir terpelanting masuk ke pinggan abah.
"Jangan nak main tengok-tengok aje. Kalau kamu tak nak, cakap aje tak nak. Tak payah berbelit-belit. Kalau kamu setuju, cakap je setuju. Senang macam tu. Nanti tak payahlah menyusahkan mak uda kamu untuk cari orang lain. Dia bukan percaya sangat kat Ezra. Kamu tahu kan, dah berapa kali Ezra buat hal suka merayap malam-malam. Kalau jauh dari keluarga, lagilah senang Ezra nak keluar."
"Mak dah tahu budak tu payah nak jaga, kenapa mak sanggup? Satu lagi, takkan kat tempat pertandingan tu tak disediakan penginapan?"
"Dah mak uda kamu beria-ia minta tolong, takkanlah sampai hati mak nak menolak? Dia tu adik mak. Ezra tu anak saudara mak. Apa salahnya kalau kita saling tolong menolong? Tempat penginapan tu memanglah pihak penganjur sediakan. Tapi, mak uda tak percaya kat Ezra. Nanti dia keluar senyap-senyap pergi melepak dengan kawan-kawan. Itulah yang mak uda kamu risaukan. Faham tak?"
Aku mengeluh. Hilang terus selera aku apabila mengenangkan Ezra. Umurnya sekarang baru 18 tahun, tapi mulutnya mengalahkan mak cik bawang. Dari zaman budak dia memang macam tu punya mulut. Aku syak masa mengandung, mak uda mesti banyak makan tongkeng ayam. Sebab itu mulut Ezra tak boleh diam. Banyak perkara yang aku tak puas hati dengan dia. Salah satunya pasal mulut dia tulah.
"Hero, kamu sanggup tak?" tanya mak lagi. Selagi aku tak kata 'ya', selagi tulah mak akan mendesak.
Aku keluarkan telefon dan cari nombor Ezra. Sebaris ayat aku kirimkan WhatsApp untuk dia.
'menyusahkan orang.'
Aku berkira-kira mahu setuju. Tapi, agak berat hati juga. "Okeylah. Berapa upah mak uda nak bagi kat saya? Ada tak melebihi pendapatan sebulan saya sebagai pemilik zoo binatang?"
"Itu mak tak tanyalah pulak. Kalau rasa tak malu, bolehlah tanya mak uda kamu sendiri."
Mak angkat punggung selepas abah selesai makan. Dia hantar abah ke pintu. Dah tiba masa abah keluar bekerja sebagai jaga di kilang roti.
Aku kembali berfikir. Kalau mak uda sanggup bayar lumpsum kat aku, bolehlah aku beli kucing hutan dari Afrika. Mak saudara aku tu kaya. Mustahil dia tak boleh bayar dengan harga yang tinggi untuk aku jaga Ezra. Tapi, aku segan pula nak telefon dia untuk tanya pasal upah.
Tiba-tiba mak uda telefon aku. Fuyyoo... Macam tahu-tahu pulak dia. He he...
"Assalamualaikum. Hero..."
"Ya, mak uda. Waalaikumussalam."
"Dah bangun tidur?"
"Eh, dah lama bangun. Tengah makan ni."
"Mak uda ganggu Hero tengah makan ke?"
"Tak adalah. Erm... ada hal apa mak uda call?" Buat-buat tanya pulak aku. Mestilah pasal Ezra. Tak adanya mak uda mimpi call sebab nak datang tengok ular tedung kat zoo mini aku tu. Dalam banyak spesies binatang, mak uda paling takut dengan ular.
"Mak Hero tak ada cakap apa-apa ke?" tanya mak uda dengan suara teragak-agak. Mungkin dia segan nak beritahu secara langsung sebab dia tahu aku dan Ezra paling tak ngam antara sepupu-sepupu yang lain. Mak uda juga tahu Ezra selalu kutuk aku macam-macam. Barangkali sebab itu dia segan nak tanya sama ada aku sanggup atau tidak untuk jaga Ezra. Jadi, dia wakilkan mak aku. Kesian pula aku kat mak uda.
"Ada."
"Err... Hero sanggup tak? Mak uda harap sangat Hero setuju untuk jaga Ez sebab mak uda tak percaya kat orang lain. Apatah lagi orang luar."
"Mak uda..." Aku berkira-kira mahu menolak. Tak jadilah aku nak setuju apabila mengenangkan semula perangai Ezra yang tak semenggah tu. Tapi...
"Mak uda sanggup bagi 30 ribu untuk Hero jaga Ez selama seminggu."
Aku ketuk meja dengan jari sambil buat irama lagu Negaraku. Tanah tumpahnya darahku. Pucuk dicita ulam mendatang namanya ni. Harga kucing hutan dari Afrika itu juga tiga puluh ribu. Tak lebih tak kurang. Cuma... Kalau aku setuju, nampak sangat aku tak ada maruah diri. Nampak sangat aku buat semata-mata kerana duit. Bukan sebab Ezra sepupu aku.
"Saya tak pandai jaga orang. Saya lebih pandai jaga binatang. Maaf ye, mak uda."
Tiba-tiba satu pukulan kuat mengenai bahu. Aku mengaduh. Segera aku berpaling dan melihat mak tercegat sambil pegang batang mop. "Kenapa mak pukul saya?"
"Tutup dulu telefon kamu," arah mak dengan muka menyinga.
Lambat-lambat aku lekapkan telefon ke telinga semula. "Mak uda, kita bincang lain kali. Assalamualaikum." Aku matikan talian.
"Dah matikan?" tanya mak.
Aku angguk sambil gosok bahu. "Kenapa tiba-tiba mak pukul saya ni? Apa salah saya?"
"Kalau kamu tak sanggup jaga Ezra, jangan cakap macam tu dengan mak uda."
"Saya cakap apa?"
"Saya tak pandai jaga orang, saya lebih pandai jaga binatang. Apa maksud kamu cakap macam tu? Kamu nak kata jaga binatang tu lebih senang dari jaga anak dia?"
Aku tepuk dahi. Salah faham pulak mak aku ni. "Saya tak ada maksud apa-apalah. Lagipun, takkanlah mak uda tak tahu selama ni memang saya kerja jaga binatang?"
"Habis, perlu ke kata-kata tu keluar dari mulut kamu? Kalau kamu tak sanggup jaga Ezra, cakap terus terang dengan mak uda. Jangan pula buat dia kecik hati." Mak tinggalkan aku yang terkulat-kulat pandang dinding.
Aku tolak pinggan ke tengah meja. Makan nasi goreng pun tak habis. Salah ke apa yang keluar dari mulut aku? Tergores ke hati mak uda? Atau, mak aku yang melebih-lebih nak kecik hati bagai?
Aku telefon mak uda. Walaupun aku tak bermaksud nak bandingkan Ezra dengan binatang, tapi aku perlu minta maaf.
"Mak uda, saya minta maaf."
"Eh, tak payahlah minta maaf. Mak uda tahu Hero tak bermaksud apa-apa."
Aku mengeluh. Walaupun mak uda kata aku tak perlu minta maaf, tapi aku tetap tak sedap hati. Mak aku yang ada kat dapur tu, entah apalah yang dia fikir pasal kata-kata aku kat mak uda. Untuk buat mak aku tak salah faham, terpaksalah aku setuju untuk jaga Ezra.
"Pasal permintaan mak uda tu..."
"Kalau Hero tak mahu, tak apalah. Mak uda tak naklah paksa-paksa."
"Saya setuju."
"Ye ke? Alhamdulillah. Terima kasih, Hero. Terima kasih banyak-banyak."
Aku dengar suara mak uda happy semacam di talian. Apabila aku kenangkan semula, mak udalah yang bagi modal untuk aku buka zoo mini sehingga ia jadi terkenal di kalangan orang luar dan penduduk setempat. Sampai sekarang hutang aku pada mak uda tak selesai lagi. Memang tak patutlah aku menolak jika mak uda perlukan pertolongan.
Share this novel