“ Awak tahu kan rekod awak macam mana?” balas Dato’ sambil mengetuk-ngetuk tepi meja dengan jari-jemarinya. Dia bukan jenis orang yang panas baran, marah sana, marah sini, memalukan orang di hadapan orang lain. Bukan begitu. Dia seorang yang mudah didekati dan mudah memahami staf-stafnya.

“ Em, ye Dato’. Saya tahu…” jawab Hafiz ringkas.

“ Sudah hampir enam bulan awak lambat datang kerja. ENAM BULAN. Kalau lambat sikit tak apa Fiz, ini setiap kali saya dah sampai baru awak sampai…” nada Dato’ rendah sekadar memberitahu.

“ Saya tengok pun awak dah mula berubah. Asal datang kerja nampak letih. Design iklan pun dah berapa banyak yang tertangguh. Saya dah bagi peluang kepada awak Hafiz. Awak berpotensi tapi nampak macam awak tu yang tak berminat dah…” sambung Dato’.

“ Saya mintak maaf Dato’. Cuma ada banyak.. em.. hal sejak belakangan ni. Ada banyak masalah…” Hafiz memberi alasan.

“ Masalah apa? Cuba cerita kat saya. Mana tahu saya boleh tolong…”

“ Err.. takpelah Dato’… mungkin saya boleh cuba selesaikan sendiri…” Hafiz berhelah.

“ Hafiz.” Dato’ Zaidi menghela nafas. Berat untuk dia luahkan.

“ Sebenarnya saya dah ambil keputusan. Untuk berhentikan awak daripada syarikat ni…”

“ Hah?! Ja.. janganlah macam ni Dato’! Tak kesian kat saya ke?” terkejut Hafiz bagai direntap jantungnya keluar.

“ Bukan apa Hafiz. Tapi rekod awak adalah yang paling teruk dalam sejarah staf-staf yang pernah saya kenal. Ramai lagi graduan dekat luar sana yang berebut-rebut nak mendapat tempat dalam syarikat ni. Kalau saya kekalkan posisi awak, nanti apa kata orang? Tak adil buat mereka. Saya dah lama kesiankan awak. Persoalannya, awak kesian tak pada saya yang kesiankan awak ni?” jelas Dato’. Hafiz tergamam. Nafasnya terhenti seketika. Tidak tahu lagi bagaimana untuk memujuk lelaki itu. Kering idea. Memang sudah jelas, itulah yang selayaknya untuk diterima.