DUA BULAN KEMUDIAN,
Kepada,
Isteriku…
C – Cintaku
A – Adalah agung
D – Detikan masa yang bergerak tanpa hentinya
B – buat isteriku
U – ukuran cintamu tinggi nilainya
R – rinduku tiada hentinya padamu
Y – yang terindah hanyalah dirimu
(CINTAKU ADALAH AGUNG, ibarat DETIKAN MASA YANG BERGERAK TANPA HENTINYA. BUAT ISTERIKU, UKURAN CINTAMU TINGGI NILAINYA PADAKU. Makin hati ini terusik dengan RINDUKU TIADA HENTINYA PADAMU. Ketahuilah, YANG TERINDAH HANYALAH DIRIMU, kekasihku, isteriku dan sahabatku…)
Maaf andai cara memiliki cintamu salah,
Maaf andai suamimu ini terlalu sakitkan hatimu,
Maaf andainya suamimu terlalu pentingkan diri,
Namun….
Cinta ini, Rindu ini, dan Kasih ini….
Hanya buat isteriku….Aisyah.
Ku merindu,
Merindu cinta yang tulus dari hatimu,
Selalu ku impikan hidup bersamamu,
Ku kan selalu menanti balasan cintamu…
Daripada,
Suamimu…
Aisyah memeluk kad ucapan yang diberikan oleh suaminya. Dia mengalihkan pula ke arah cadbury yang dihadiahkan oleh suaminya. Air mata kegembiraannya menitis juga akhirnya.
Ooh Soley Soley
Soley Soley
Soley Soley
Ooh Soley Soley (Soley-ley)
Soley Soley (Soley-ley)
Soley Soley
Telefon bimbitnya memanggil-manggil untuk diangkat. Tertera nama ‘suamiku’. Aisyah tersenyum bahagia.
“Assalammualaikum sayang”
“Waalaikummussalam”, balas Aisyah sudah mula merah mukanya.
“Kenapa suara sayang macam orang nak menangis je? Sayang menangis ke? Tak naklah sedih-sedih. Abang ada buat salah ke?” Fairuz sudah menggelabah. Dia tidak mahu isterinya menangis lagi. Sudah dua bulan dia dan Aisyah menjalani kehidupan sebagai suami isteri yang sebenar-benarnya. Sungguh, dia sayangkan Aisyah.
“Taklah. Aisyah terharu je. terima kasih abang”, ucap Aisyah sudah melebar senyumannya.
“Tunggu abang balik tau”
“Okey, Aisyah tunggu”, balas Aisyah sudah berkembang bunga-bunga cinta. Sebaik saja membalas salam suaminya, Aisyah merenung skrin telefon. Gambar Fairuz diusapnya berkali-kali. Dia tersenyum sendirian.
“Ehemm, boleh mama masuk?”
Aisyah tersentak. “Eh, masuklah mama. Dengan Aisyah pun mama nak minta izin ke?”, seloroh Aisyah sudah ketawa kecil.
“Hmm, dapat coklat nampak. Siapa bagi tu? Boleh mama tahu?”, usik Datin Hasma sudah tersengih-sengih.
“Mama, Abang Fairuz memang anak manja ke?”, tanya Aisyah sudah tersipu malu.
Terangkat kening Datin Hasma. “Hmmm, kenapa? Dah jatuh cinta ke?”, usik Datin Hasma lagi.
“Amboi, borak tak ajak papa eak. Boleh ke papa masuk bilik ni? Nanti menganggu pulak”, celah Datuk Rashid sudah muncul di muka pintu.
“Sibuk je abang ni. Orang nak bermesra dengan menantu pun tak boleh. Abang pergilah tengok ikan-ikan abang tu”, balas Datin Hasma mengundang ketawa Aisyah.
“Ala, tak best lah cakap dengan ikan. Dahlah Fairuz tak ada. Tak tahu nak borak dengan siapa. Has pula, selalu je borak dengan Aisyah. Mana adil macam tu. Abang pun nak juga” Sudah seperti keanak-anakkan pula perangai Datuk Rashid.
“Duduklah papa. Tak mengganggu pun”, tukas Aisyah sudah ketawa kecil.
“Hah, kita sambung balik. Fairuz memang macam tu. Maklumlah, anak tunggal katakan. Tapi, mama suka Aisyah jadi menantu mama. Walaupun cara Fairuz tu salah, tapi, dia dapatkan menantu yang baik macam Aisyah. Kalau Aisyah kenal Fairuz betul-betul, dia memang seorang suami yang baik”, jelas Datin Hasma dengan wajah yang berseri-seri menceritakan perihal anak kesayangannya.
Datuk Rashid sudah menggeleng kepala berkali-kali. “Mama kamu memang macam ni. Sayangkan anaklah katakan”, sampuk Datuk Rashid ketawa besar.
“Eh, mestilah. Sembilan bulan tu Has mengandung tahu tak. Nanti, Aisyah akan rasa betapa sayangnya kasih seorang ibu pada anak”, balas Datin Hasma tersenyum lebar.
Aisyah mengangguk laju. Ya, dia pun akan jadi ibu juga satu hari nanti. Insyaallah, sama ada lambat atau cepat DIA nak berikan. Aisyah tersenyum panjang.
Share this novel