BAB 7

Humor Completed 4950

AKU dengar-dengar lelaki payung merah itu anak orang kaya. Anak dato katanya. Jadi apa kaitannya?

Kaitannya..adalah dengan si Latip. Macam mana payung itu boleh ada di tangan dia? Aku tak berapa nak cam sangat payung tu macam mana tapi sekali imbas kalau tengok memang nampak macam payung merah si lelaki tu selalu pakai. Bermakna?

Latip..dah jumpa?

Latip? Haih.. Mengarut celah ketiak mana ni? Latip mana lah nak ambik port sangat benda-benda macam ni..

Jadi..Latip curi?

Aku gigit bibir. Apa benda kau melalut ni Trish? Sampai ke situ pulakkk..

Tapi..

Latip kan selalu sesak. Makan pulak tak beringat. Melantak aje kerjanya. Tapi badan maintain kurus. Haih. Tapi, mencuri? Teruk sangat tuduhan tu, Trish oii.. Lagipun, aku tuduh ni macam baru semalam aku kenal si Latip.

Aku geleng kepala.

Mustahil! Mustahil Latip buat benda tu semua.

Jadi..nak mudahkan semua perkara, aku jumpa lelaki payung merah itu. Mahu mencari kebenaran. Dah rasa sesak sangat kepala aku asyik fikir perkara ni. Sebelah kepala mahu menidakkan apa yang aku fikir dan sebelah lagi rasa ragu-ragu.

Maafkan aku Latip.. Tapi, aku sendiri pun tak faham kenapa hati aku nak sangat ambil tahu kisah ni. Apa kena mengena dengan aku? Aku sendiri kurang pasti.

Suasana malam itu, sungguh sejuk. Rasa nak dekat sejam dah aku duduk di sini. Mana mamat payung tu? Biasanya dia selalu lalu ikut sini. Kalau dulu-dulu time aku stalk dia..dalam 9.30 malam dia mesti lalu ikut sini. Tapi, ni dah 10 malam dah. Batang hidung pun tak nampak lagi.

Kau kat mana? – Latip

Aku garu kepala. Aduh, si Latip ni. Tepat pulak dia masuk. Aku gigit bibir. Nak jawab apa? Kalau aku kata aku nak jumpa mamat payung tu apa kata dia? Confirmm dia tak bagii.. Aduh..

Nak jawab apa?

Baru nak tidur. Apahal? – Aku

“Sejak bila kau jadi gelandangan tidur dekat luar?”

“Argh!” aku pusing belakang. Latip!

Allah. Naik semput jantung aku.. Mata aku pandang sekeliling. Celah mana dia boleh ada kat sini? Guna kuasa doraemon ke apa?

“Kenapa kau tipu aku?” aku diam dulu. Nak jawab apa?

“Dah seminit kau tak jawab. Kenapa? Apa yang rahsia sangat sampai tak nak bagitahu aku?” dia seluk tangan dalam poket jaket sejuk dia sambil pandang aku yang terkulat-kulat sendiri.

“Kau tak pandai nak tipu, Trish..” lagi dia provok aku.

“Kau nak jumpa dia, kan?” terus aku pandang Latip. Hajat nak mengelak. Tapi, Latip seakan boleh baca isi hati aku. Inilah padahnya kalau berkawan sejak kecik. Langsung tak ada apa untuk disorok. Lagi-lagi dengan Latip.

“Betullah jadinya..”

“Petang tadi..kau kenapa jumpa dia?” aku cuba berterus terang.

“Kenapa kau nak tahu?”

“Sebab aku nak tahu.”

“What makes you so eager to know about it? Benda tak penting pun..” aku ketap gigi. Kenapa Latip jadi lain sangat malam ni? Kenapa aku rasa dia macam nak marahkan aku? Apa salah aku?

“Kau tak jawab soalan aku.”

“What should I?” Latip ni kann!!

Sekejap mata aku terlihat kelibat lelaki payung merah itu. Terus aku angkat kaki ingin mendapatkannya..

“Aku nak pulangkan payung dia.” Latip bersuara sekaligus buat aku terhalang dari melangkah.

“Kau cari payung dia?” Latip diam.

Jadi..curi? Aku nak tanya tentang pilihan yang kedua itu tapi aku tak sampai hati.

“Kau ingat aku curi payung dia ke? Kau fikir aku curi kan?” aku tunduk sekejap.

“Trish..aku tahu aku budak nakal dulu. Tapi, aku dah berubah lah.. Kau ingat aku kemaruk sangat dengan duit RM 1000 dia tu?” ya, disebabkan sejarah hitam dulu.

Latip pernah mencuri. Lepas perbuatan dia kena tangkap, teruk Latip dikerjakan oleh Pak Harun, ayah dia. Siap kena ikat di pokok rambutan yang banyak dengan kerengga itu lagi sebagai hukuman. Tak boleh makan dan tak boleh menangis kalau tak kena pukul lagi. Keesokannya, baru Latip dilepaskan ikatan. Aku ingat lagi, habis satu tubuh lelaki itu merah-merah. Kesian..

Dan kerana itu aku tak nak benda berulang lagi. Aku cuma nak kepastiannya sahaja. Jadi, aku tinggalkan Latip dan mahu mendapatkan lelaki payung merah itu.

“Aku sukakan kau, Trish..” aku terkejut. Separuh jalan saja, dan aku berhenti. Pusing belakang dan pandang dia kembali. Wajah Latip serius pandang aku. Langsung tiada riak gurauan macam dulu-dulu tatkala dia bertutur kata.

“Aku tak nak kau libatkan diri kau dalam kes ni sebab aku tak nak keadaan jadi bertambah buruk.”

“Maksud kau?”

“Aku tak nak hilang kau..”

Sukar aku nak percaya..

“Awak cari saya?” suara itu mengembalikan aku kepada posisi aku kembali. Mata aku tunak memandang pada lelaki payung merah itu. Dia tersenyum manis kepadaku.

“Err..” lambat-lambat aku angguk kepala.

“Saya nak tahu..awak dah jumpa payung awak?” dia geleng. Aku tercengang.

Habis tu? Tadi..?

“Habis..payung yang..” aku pusing menghadap Latip.

“Itu bukan payung milik saya.” Jawabnya sekaligus menerangkan kisah sebenar. Aku pula makin pening.

Adoi..kepala aku. Rasa nak pengsan pulak. Berbelit-belit jadinya.

“Tapi..macam mana awak boleh hilangkan payung awak? 24 jam awak dengan payung awak, macam mana awak boleh hilangkan?” dia senyum saja. Senyuman yang aku tak tahu nak tafsirkan bagaimana.

Siniskah senyuman itu?

“Macam mana awak tahu saya ada dengan payung saya 24 jam?” erk! Aku kemam bibir. Ayoyoo.. Terkantoi ke apa?

“Errr..” lelaki itu mengeluh panjang tiba-tiba. Aku pandang dia. Dia pun pandang aku. Agak lama kami berpandangan sampai aku rasa kekok dan segan. Terus, kepala aku tertunduk.

Dia tertawa halus dengan keletah aku.

“Macam mana saya nak fokus pada payung saya kalau ada perempuan yang sebegitu cantik macam ni?”

“Huh?”

“Sebab awak..saya hilangkan payung saya.”

“Huh?” dah double huh nii..

“Jumpa awak.. Khusyuk tengok awak. Last-last, saya tak tahu mana letak payung saya.”

“Huh?” Triple huh..

“Awak rasa mana saya letak payung saya?”

Ehhh mamat ni.. Mana aku tahu.

“Awak ingat saya curi payung awak ke?” tak semena-mena dia angguk.

“Apa buktinya?” jadi geram serta merta aku dibuatnya.

“Satu..masa saya langgar awak dulu tak sudah-sudah awak pandang saya. Kedua..awak selalu stalk saya selalu ada di mana-mana kan? So..saya boleh anggap awak sebagai suspek utama yang curi payung saya.”

“What? Nonsense..”

“Memang agak mengarut. Tapi, awak kena faham.. saya anggap payung tu macam nyawa saya. Jadi, bila awak dah curi awak kena pulangkan pada saya balik.”

“Macam mana?” dia diam. Dilonggarkan bahunya lalu dicapai beg yang sedang dikendongnya itu. Beg itu dibuka kasar dan satu objek dibawanya keluar..

Papp..

Bunyi itu bagaikan diulang tayang bersama aksi lelaki itu yang nyata tampak sungguh cool sekali!

Papppp..

Papppppp..

Terngiang-ngiang bunyi itu. Aku pandang ke atas.

Payung!! Ini payung dia!!

Tapi..macam mana dia boleh jumpa pulak? Ke dah ada orang jumpa?

“Ini? Mana awak jumpa?”

“Saya jumpa awak bermakna saya dah jumpa payung saya.” Terkebil-kebil aku pandang dia.

“Trisha Adira…date me please?” mukanya sumpah serius. Langsung tak main-main. Wehh..apa benda semua ni?

Aku pusing belakang.

Masih berdiri lagi Latip di belakang aku. Wajahnya tegang sekali. Tapi, dari mata itu aku nampak dia seperti keras mahukan aku katakan tidak..

“Aku sukakan kau, Trish..”

Masih kuat lagi rasanya luahan hati si Latip pada aku. Aku di tengah-tengah.

Pandang Latip dan pandang lelaki payung merah ini.

Dua-dua juga sedang pandang aku menantikan jawapan manakah yang diterima reaksi postif.

Aku…?

Dilema!

Share this novel

Guest User
 


NovelPlus Premium

The best ads free experience