PROLOG

Romantic Comedy Series 34

Cinta Hati Tapi Kau Psycho

GIANT: AIR MATA YANG TIDAK BERNIAGA

Hari tu macam biasa.
Tak ada ribut, tak ada gerimis, tak ada tanda-tanda emosi nak meletus.

Giant tengah ramai — keluarga beli stok mingguan, budak kecik menangis sebab tak dapat Choki-Choki.

Aku dengan dia, pegang troli.
Pilih sabun, bertekak manja pasal jenama sardin, share air kotak dua straw satu lubang.
Tapi tu cukup buat rasa bahagia.

Tiba-tiba…

Aku toleh —
dia tengah pandang depan, tapi mata dia berkaca.

“Eh… kenapa mata dia macam… basah??”

Bibir bawah dia cebek.
Muka dia senyap.
Dan air mata — menitik.

Aku:

“Yank… U kenapa ni?”
“I buat salah ke?”
“Please lah… cakap lah… I tak tahu apa salah I…”

Dia:
Diam.
Jalan.
Air mata jalan dulu dari dia.

Tiba-tiba, sekeliling semua jadi perlahan.

Aku nampak, satu titis air mata dia jatuh ke lantai — lambat gila, macam dunia tetiba masuk mode slow motion.
Bunyi troli, suara budak, announcement promo Giant… semua jadi senyap.

“Asal slow sangat ni…??”

Aku berdiri kaku.
Troli dalam tangan aku tiba-tiba rasa macam sekilo batu.
Jantung aku, entah kenapa, berdegup lagi perlahan dari biasa.
Mata aku cuma ikut belakang dia — langkah makin laju, tapi setiap inci jadi drama.

Aku kejar sebelah dia sambil pujuk.
Langkah aku laju, tapi dia lagi laju —
dia sengaja tinggal aku sikit je.
Saja weh, nak bagi aku panic attack.

“Yank… please lah… jangan buat macam ni…”

Dia tak jawab.
Dia acah jalan laju,
Aku nampak jelas, dia sebenarnya nak aku kejar—macam main tarik tali.

Aku rasa bersalah tahap nak sujud depan rak Syampu Dove.
Serius, aku dah tak fikir pasal barang dapur,
aku rasa nak sujud je kat lantai Giant —
mintak ampun kat syampu, kat sabun, kat semua benda wangi dalam tu.
Tangan aku menggigil, kepala otak aku ligat fikir:

“Apa salah aku ni??”

Aku cuba tarik lengan dia perlahan.

“Yank… please… kita balik lah jom…”

Dia masih diam, tapi kali ni tak lawan.
Dia cuma tunduk, lap air mata dengan tangan baju.
Aku pun diam, sebelah dia lah tapi, bagi ruang.

Kami jalan keluar Giant sama-sama.
Troli tinggal kat tengah lorong — peduli apa kan.
Langkah dia dah tak laju, tapi tak peluk aku pun.
Tak apa lah, janji ikut.

Sampai parking, aku unlock kereta.
Dia masuk seat depan, aku tutup pintu perlahan.
Tak banyak cakap.
Masing-masing senyap.
Aku start enjin,
dan keluar dari kawasan Giant tu.

Dalam kereta waktu jalan balek tu, dia duduk senyap, pandang luar.
Aku pandang dia — lagi sekali cebek, mata merah.
Aku cuba pegang tangan dia… tak balas.

Aku:

“Please lah… yank…
kalau I buat salah, marahlah. Tapi jangan diam macam ni…”

Tiba-tiba…
aku ternampak satu senyuman jahat dekat hujung bibir dia.
Macam senyap-senyap nak sorok —
TAPI AKU NAMPAK!!!

Aku terus:

“WEIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII SERIUS KE NI??”

Dia:

“HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!”

GELAK.
MELETUP.
RIUH.
SATU KERETA JADI MACAM TAPAK CARNIVAL.

Dia sambung:

“Saja jee nak test… nak tengok U panik ke tak… g mkn jom yank”
“Hehehehehe…”

Aku?
Tepuk stereng.
Tepuk dahi.
Tepuk dada — nasib jantung belum pecah!

Tapi dalam hati…

“Bodoh betul perempuan ni…
tapi, inilah perempuan yang aku tak boleh tinggal.”

Nama aku Hail.
Nama dia Mira.
Dia lah Cinta Hati aku —
cuma… Psycho sikitlah tapi.

Tapi itu pun,
aku pilih dia.
Dan dia pilih aku.
Walau kadang, aku sendiri pun tak faham
kenapa aku sanggup…

…cinta dengan seorang psycho.

Dan sekarang 2024, kalau kau nak tahu kenapa aku sanggup semua ni…
Jom ikut aku balik ke tahun 2008 —
waktu aku jumpa si ‘gila’ ni buat kali pertama.

Oh, by the way,
semua drama air mata, sabun, dan sardin tadi —
kejadian ni tahun 2015, bro.
Orang lain sibuk main Candy Crush,
si Mira sibuk buat drama TV3 kat Giant.
Aku? Sibuk belajar jadi lelaki paling sabar.

Share this novel

Guest User
 


NovelPlus Premium

The best ads free experience