*Setiap nama tempat di dalam cerita ini hanyalah rekaan semata-mata oleh penulis dan terpulang kepada pembaca untuk berimaginasi*
.........
Safiyya's P.O.V
Hari ini merupakan hari yang bersejarah buat rakan sekerja merangkap kawan baik aku di SK Sri Lasykar iaitu Fariha. Dia telah pun diijab kabulkan dengan pilihan hatinya iaitu Faris. Aku doakan semoga mereka bahagia hingga ke anak cucu.
Tahniah Fariha. Sekarang, aku sekadar menunggu giliran aku sahaja untuk menaiki jinjang pelamin seperti kau. Tapi, itu lah. Tak tahu berapa lama masa yang perlu aku tunggu untuk aku merasa apa yang kau alami ketika ini.
"Hey~", Fariha mengejutkan aku.
"termenung jauh nampak. Dah sampai Korea, jumpa BTS dah ke?", Fariha bergurau.
Aku ketawa perlahan, "Jahatlah kau ni."
"aku saja je lah."
"hmm."
Fariha duduk di sebelah aku. Aku memandang ke arahnya dan dia merenung aku. Aku mula rasa hairan. Dah kenapa dia ni? Apa yang pelik dekat aku sampai dia renung aku macam tu?
"kau dah kenapa pandang-pandang aku macam tu?", soalku.
"tak ada apa. Just, aku teringat something.", jawabnya.
"apa dia?", soalku lagi, ingin tahu.
"masa hari first aku jumpa kau dekat Sri Lasykar. Bila aku tengok kau, aku fikir macam ni, 'uishh, cantiknya dia ni. Orang melayu ke tak? Muka tak macam orang melayu pun. Mesti dia dah ada boyfriend, lepastu tak lama lag nak kahwin. Ataupun, entah-entah dia dah kahwin.' Benda-benda macam tu lah aku fikir pasal kau.
Tapi, lepas aku kenal kau, rupanya tak sangka yang kau ni bujang lagi. Boyfriend pun tak ada. Pelik betul. Kau, kemain cantik, tapi aku yang kahwin dulu.", jelasnya, panjang lebar. Baru aku faham kenapa dia renung aku macam nak telan pun ada. Haha.
"kahwin ni bukan soal cantik atau tak. Kahwin ni soal jodoh. Kalau jodoh awal, kahwin awal. Jodoh tak sampai lagi, kena pergi cari lah.", aku memberi pernyataan.
"betullah cakap kau. So, kau dah jumpa belum jodoh kau?", soal Fariha.
Aku menggeleng.
"tak ada orang cuba nak berkenalan dengan kau ke?", soalnya lagi.
Sekali lagi aku menggeleng.
"ke kau ni memilih?"
"yup. Tapi, aku bukan memilih rupa. Gemuk ke, kurus ke, pendek atau tinggi aku tak kisah."
"habis? Kenapa lambat sangat jumpa jodoh kalau kau tak kisah pasal rupa?"
"sebab aku nak nilai mana yang setia dengan tak setia. Yang boleh terima baik buruk aku. Bukan sebab rupa atau harta."
"oooh.. Okay. Kalau macam tu, nak aku kenalkan dekat kawan suami aku tak? Mana tahu, mungkin kau berkenan dengan dia."
"really?"
"ya. Jom lah."
"tak naklah. Aku seganlah."
"jom lah, babe."
Aku tak nak. Tapi, Fariha ajak aku juga. Dia menarik tangan aku dan bawa berjumpa suaminya. Ketika itu, suaminya sedang berborak dengan seseorang dan membelakangi kami berdua.
"awak..", Fariha memanggil Faris.
"ya?", Faris menoleh ke arah kami diikuti kawannya.
Apabila aku melihat wajah kawan Faris, aku secara tak langsung terpaku sebentar. Dia memandang aku dan aku juga sama. Sepertinya, kami berdua mengenali antara satu sama lain dan baru sahaja bertemu hari ini.
"ada apa?", soal Faris.
"saya nak kenalkan Safiyya dengan Mukmin. Kebetulan, Safiyya ni single lagi and.. Yeah.. Mukmin pun sama. Apa salahnya kalau saya kenalkan. Mana tahu dia berkenan..", jawab Fariha.
"tak payah kenalkan pun, Fariha. Saya dah lama kenal Safiyya.", kata Si Dia. Memang betu pun. Kami dah lama kenal.
"oh... Okay."
Mukmin. Sudah lapan tahun berlalu. Rupa kau tetap sama. Badan pun masih fit macam dulu. Betullah cakap Fariha yang kau pun masih single macam aku. Tapi, sepanjang lapan tahun, aku rasa kau sepatutnya mungkin dah ada dua atau tiga orang anak sekarang. Aku belum boleh menerima hakikat bahawa kau masih bujang sedangkan lelaki seperti kau merupakan jejaka idaman setiap gadis suatu ketika dahulu. Sama seperti kawan baik kau, Arman.
Tapi, apa faktor yang menyebabkan kau masih bujang sampai sekarang? Kewangan? Pilihan? Ceh, dah macam ekonomi pula ada faktor-faktor bagai ni. Macam kena pula. Mentang-mentanglah si Mukmin ni pandai ekonomi.
"Safiyya..", panggil Fariha
"eo? Apa? Kenapa?", aku kebingungan sekejap.
"yang kau renung Mukmin lama-lama dah kenapa?", soal Fariha, sambil tersenyum.
Aku tak sedar yang aku tenung dia lama-lama tadi. Habislah.
"tak ada apalah. Aku.. terfikir sesuatu je tadi. Tak perasan pula yang aku renung dia.", jawabku.
"ya ke?", Fariha mencurigai aku.
"betul lah.", aku berkeras.
"okay. Tak payahlah marah.", kata Fariha.
"aku tak marahlah. Kau tu..", aku mencebik.
"ya lah, ya lah. Aku saja je."
"hmm.."
Aku perasan Mukmin pandang aku sambil tersenyum. Aku pula malu-malu. Mana taknya? Handsome sangat lah. Aku tak boleh.
"Fariha, aku balik dulu lah. Dah lama sangat aku dekat sini."
"kenapa? Panas ke?"
What?!
"Panas kenapa pula?"
"Amirul Mukminin punya pasal lah."
Jahat. Mentang aku selalu kenakan dia dengan Faris dulu. Sekarang dia balas dendam dekat aku pula.
"agak-agak lah weh. Mana ada."
"ya lah. Aku cakap lebih-lebih nanti, merajuk pula kawan aku ni."
"fine. Aku balik dulu."
"jaga diri."
"thank you. Congratulations. Can't wait to see your baby."
"hey.."
"just kidding. Bye."
"bye."
Sebelum pergi, aku sempat memandang ke arah Mukmin. Senyuman dia tidak lekang dari tadi. Adakah dia gembira bertemu aku?
...........
Aku baru sahaja ingin masuk ke kereta, secara tiba-tiba nama aku dipanggil seseorang.
"Siti Nur Safiyya Azzahara."
Disebabkan itu, aku pun menoleh.
"Mukmin?"
Dia mengukir senyuman. Sama seperti tadi.
"ya. Saya lah. Tak sangka. Walaupun lapan tahun tak jumpa, awak masih ingat saya."
Kalau saya dah sayang, sampai bila-bila pun saya ingat, Mukmin. Sepatutnya, saya yang beri pernyataan tu. Bukan awak.
"Memanglah. Kita kan kawan sekelas. Mesti lah saya ingat."
Ketika itu, aku nampak Mukmin seakan tersentap sedikit dengan pernyataan aku. Kenapa? Salah ke apa yang aku cakap? Betullah kami kawan sekelas. Ada ke yang lebih daripada tu?
"okay. Anyway, saya dengar awak sekarang cikgu BI dekat SKSL. Betul ke?", soalnya.
"ya. Awak pun, kalau tak silap saya awak jadi cikgu Bahasa Melayu sekarang."
"ha,ah."
"walaupun awak pernah buat karangan terpesong dulu, itu tak menghalang awak untuk jadi cikgu bahasa melayu. Betul tak?"
Mukmin ketawa, "awak ingat lagi sampai sekarang kisah tu, kan?"
Aku juga ketawa, "Why not? Kelakar lah moment tu. Macam tak percaya je. Pendahuluan awak bukan main lagi cantik. Dengan pantun yang indah segala. Tapi, sayang. Dapat 40 markah je sebab awak terpesong dari tajuk. Membazir dakwat pen awak je buat 6 muka surat."
"Tak apalah Safiyya. Lagipun, disebabkan kegagalan tu lah saya jadi cikgu BM sekarang. Awak sendiri pun tahu kan? Kegagalan yang banyak mengubah kita sebab kita akan sedar dan cuba untuk tak ulangi kesilapan yang sama sekali lagi."
"Memang layaklah awak jadi cikgu BM. Ayat awak tak pernah mengecewakan."
"tak adalah. Biasa-biasa je. Awak tu. Dengar kata nak jadi nurse. Kenapa tiba-tiba jadi cikgu BI?"
"Mana awak tahu saya nak jadi nurse?"
"Adalah sumber saya. Saya rasa, awak tak payah tahu kot."
Stalker aku ke si Mukmin ni? Agak-agak, apa lagi yang dia tahu pasal aku?
"so, bagitahu lah. Kenapa awak tak nak jadi nurse?"
"bukannya saya tak nak. Tapi, tak dapat. Kebetulan masa tu saya tengah belajar dekat Kuliah, jadi saya pun teruskan je lah ambil STAM. Lepastu, saya sambung dekat KUIPSAS. Habis belajar, saya kerja cikgu. Senang je."
"oh.. Okay."
"if there is no more to talk, may I go now?"
"seems like you are so desperate to go. Why? Is it hot here?"
"what?"
"okay. Sorry about that. Anyhow, I would like to ask you something."
"what is it?"
"Would you like to go out with me? We can watch movie together. How do you say?"
"No. I'm sorry."
"but why?"
"because.. I don't like to go out with guys. Especially, watching movie together. It's dangerous..."
"okay. If that so, how about... A good meal together? Or.. shopping? Would you like that? I'll fetch you and I promise you that.. I'll drive you home safely, before six."
"really?"
"yes. I will never break my promise.. especially.. When I had my promise made with you."
Aku tersenyum. Aku rasa, aku boleh percayakan Mukmin untuk kali ni. Lagipun, aku dah kenal dia lama. Jadi..
"Okay. Tomorrow. Right on time. Your chance is from 2 until 2:30 pm only. Don't make me wait longer than time given because it will make me frustrated and that will spoil our date. Understand?"
"Got it, chief."
"see you tomorrow. Make sure you wear smartly and clean. Like how you are right now."
"okay. You too."
............
BERSAMBUNG
Share this novel