"Kenapa diam? Marah lagi hmm?" lunak manja suara Asyraf bersuara. Asyraf sedang memandu kereta. Perempuan kalau marah, bila naik kereta mesti pandang luar tingkap. Merajuk la tu.
"Sayang.. saya mintak ni. Sumpah saya tak sengaja. Saya dah usaha nak bagi tahu awak. Projek saya dekat pendalaman. Tak ada line nak bagi tahu awak." terdengar bunyi esakkan kecil. Hannah menangis. Terus Asyraf bagi signal berhenti di bahu jalan.
"Sayang jangan nangis. saya mintak maaf, saya janji saya tak buat dah." Asyraf mengalih wajah Hannah menghadapnya. Air mata Hannah dilap.
"Awak tahu tak saya risau. Saya tak tahu nak contact siapa yang kenal awak, nak tahu keadaan awak." Teresak esak Hannah menangis .
"Syy.. Dah dah. Sorry ok. Saya tak nak tengok awak nangis dah."
"Hey, kenapa awak pandang saya macam. Tadi cakap lapar." Pipi Hannah sudah merah bila ditenung oleh Asyraf. Asyraf tersenyum.
"Awak tahu hari hari saya kat sana. Saya asyik tengok video kita. Gambar awak. Saya rindu awak sangat sangat tau. Ni dah ada yang real dekat depan mata terubat rindu saya." Hannah senyum senyum. Gatal eh Gatal.
"Apa ni?" bungkusan kecil diberi oleh Asyraf.
"Bukak la."
"Cantiknya."Seutas rantai tangan dihias dengan mutiara.
"Bak sini saya pakaikan untuk awak. Tiap kali awak jumpa saya. Awak kena pakai. Nanti kalau saya jauh pakai gelang ni. Sebut nama saya tiga kali. Terus hilang rindu tu."
"Ngada tau. Terima kasih awak. Cantik."
"Hmm mesti la cantik. Cantik macam tuan yang pakai tu. Suka tak?" Hannah mengangguk.
"Apa benda yang saya tak suka kalau apa yang saya dapat dari awak. Terima kasih." Hannah buat muka comel.
Share this novel